Ο Θ. Παπακωνσταντίνου σκηνοθετεί Δ. Σολωμό

O ΛΑΡΙΣΑΙΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ» ΣΕ LIVE STREAMING

O Λαρισαίος σκηνοθέτης Θάνος Παπακωνσταντίνου ανεβάζει στη σκηνή του θεάτρου, το ποιητικό έργο που απασχόλησε τον εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο (1834-1847), εμπνευσμένο από την πολιορκία της πόλης του Μεσολογγίου και την ιστορική Έξοδο, τη νύχτα μεταξύ 10ης και 11ης Απριλίου 1826. Ένα έργο για την ελευθερία, για τον αγώνα του ανθρώπου να κρατήσει το πνεύμα του ελεύθερο ακόμη και στους πιο ζοφερούς καιρούς.

Για την παράσταση «Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» του Διονύσιου Σολωμού που θα παρουσιαστεί σε live streaming στις 6 Μαρτίου στις 20.30 από το Εθνικό Θέατρο (ΘΕΑΤΡΟ REX - ΣΚΗΝΗ «ΕΛΕΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ») ο σκηνοθέτης σημειώνει: «φος που πατί χαρούμενο τον αδι και το χάρο» / «Φως που πατεί χαρούμενο τον Άδη και το Χάρο». Πατριωτικός ύμνος ή φιλοσοφική ποίηση; Νεκρώσιμη ακολουθία ή τραγούδι ανάστασης; Ημιτελές αριστούργημα ή σκόρπιοι ανολοκλήρωτοι στίχοι; Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι είναι το ποιητικό έργο που απασχόλησε τον εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο (1834-1847), εμπνευσμένο από την πολιορκία της πόλης του Μεσολογγίου και την ιστορική Έξοδο, τη νύχτα μεταξύ 10ης και 11ης Απριλίου 1826.
Ένα έργο για την ελευθερία, την αντίσταση και τον αγώνα του ανθρώπου να κρατήσει το πνεύμα του ελεύθερο ακόμη και στους πιο ζοφερούς καιρούς. Ένα ανολοκλήρωτο ποίημα που έχει αποτελέσει ένα από τα πιο εμβληματικά υλικά της νεοελληνικής γραμματείας και ένα από τα άτυπα μνημεία της ελληνικής επανάστασης του 1821.
Μέσα στα ατελείωτα σχεδιάσματά του, ο Ποιητής κάνει διαδοχικές απόπειρες για να μιλήσει για τη δόξα του έθνους.
Πώς γεννιούνται τα έθνη; Είναι μυθικές κοινότητες που κατοικούν σε κάποιο ένδοξο παρελθόν; Είναι φαντασιακές κοινότητες που κατοικούν στα έργα κάποιων ποιητών; Ή μήπως είναι ένας τρόπος να έρθουμε πιο κοντά με τους ανθρώπους γύρω μας; Ένας τρόπος να βρούμε και να επινοήσουμε στοιχεία που μπορούν να μας ενώσουν αντί να μας κρατούν απομονωμένους; Είμαστε σε επαφή με την ιστορία ή μήπως προσπαθούμε να δημιουργήσουμε έναν κοινό μύθο για να ανταπεξέλθουμε στη βία που είναι σύμφυτη με τη ζωή; Πώς κατασκευάζονται οι εθνικές ταυτότητες; Ποια είναι τα υλικά τους; Οι επινοημένες παραδόσεις ενός ηρωικού παρελθόντος; Ο φόβος απέναντι σε μια επερχόμενη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης; Η πίστη σε ουτοπικές κοινότητες που μπορούν να αλλάξουν τη ροή της ιστορίας; Στη σκηνή του θεάτρου, μέσα στο εργαστήριό του, ο Ποιητής αναμετριέται με τα υλικά του: τη γλώσσα, τους ανθρώπους, τα σύμβολα και την ιστορία. Χτίζει και γκρεμίζει το έργο του επιχειρώντας διαδοχικές εκδοχές δημιουργίας πάνω στο θέμα της ηρωικής Εξόδου.