Ο πολυβραβευμένος Φρανκ Μπουίς, από τους πλέον προβεβλημένους Γάλλους συγγραφείς τα τελευταία χρόνια, μεταφράζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και συστήνεται στο αναγνωστικό κοινό με το συγκλονιστικό βιβλίο του «Καμιάς γυναίκας γέννημα», ένα ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα με έντονες αποχρώσεις μυστηρίου για τη γυναικεία ταυτότητα και την ξεχωριστή δύναμή της. Όλα ξεκινούν όταν η Ροζ είναι δεκατεσσάρων χρονών και ο απελπισμένος πατέρας της δε διστάζει να την πουλήσει, σαν σκλάβα, σε έναν πλούσιο αλλά εξαχρειωμένο γαιοκτήμονα, ο οποίος ζει με τη γηραιά μητέρα του και την άρρωστη σύζυγό του. Ο πολυβραβευμένος Φρανκ Μπουίς καταθέτει ένα καθηλωτικό μυθιστόρημα, σκληρό και ευαίσθητο συνάμα, για την αθλιότητα και το μεγαλείο των ανθρώπων.
Μαύρες Τρύπες
Μάρσα Μπαρτούσακ
Από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης κυκλοφορεί το νέο βιβλίο της Μάρσα Μπαρτούσακ, «Μαύρες Τρύπες». Η μεγάλη περιπέτεια μιας ανατρεπτικής επιστημονικής ιδέας. Ο νομπελίστας φυσικός Κιπ Θορν δήλωσε κάποτε ότι οι μαύρες τρύπες φαίνεται να ταιριάζουν περισσότερο στην επιστημονική φαντασία και τη μυθολογία παρά στον αληθινό κόσμο. Δεν είχε άδικο. Οι μαύρες τρύπες είναι τα πιο αλλόκοτα αντικείμενα στο σύμπαν, αλλά βεβαίως και τα πιο συναρπαστικά. Στη γειτονιά τους, ο χώρος και ο χρόνος δεν έχουν καμιά σχέση με ό,τι γνωρίζουμε από τη γαλήνια ουράνια μηχανική του Νεύτωνα. Αντίθετα, συμπεριφέρονται με τρόπο που αψηφά κάθε ανθρώπινη εμπειρία: δημιουργούν μια απύθμενη άβυσσο απ’ όπου δεν ξεφεύγει τίποτα – ούτε καν το φως. Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, που φυσικοί και αστρονόμοι –με προεξάρχοντα τον Αϊνστάιν– αρνούνταν τόσο πεισματικά να δεχτούν την ύπαρξή τους, πριν τελικά οι όποιες αντιρρήσεις καμφθούν και οι μαύρες τρύπες γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι του τρόπου με τον οποίο σήμερα βλέπουμε το σύμπαν.
Παγίδα θανάτου για τον επιθεωρητή Ζακέ
Χρήστος Θ. Παπαδημητρίου
Από τις εκδόσεις Νεφέλη κυκλοφορεί το βιβλίο «Παγίδα θανάτου για τον επιθεωρητή Ζακέ», του Χρήστου Θ. Παπαδημητρίου. Από το οπισθόφυλλο: «Πάρκαρε το αυτοκίνητό του στο μπουλβάρ Κλισύ και άρχισε να κατευθύνεται προς το γραφείο του στο τμήμα. Ο λαμπερός ήλιος τον έκανε να ξυπνήσει. Σήκωσε το κεφάλι και είδε τον ουρανό. Υπέροχο γαλάζιο χρώμα με ελάχιστα λευκά σύννεφα σε εντυπωσιακούς σχηματισμούς. Συλλογίστηκε πόσα δώρα του έδινε απλόχερα η ζωή κάθε μέρα. Μια ανάσα αέρα, έναν καθαρό ορίζοντα μετά την καταιγίδα, την αίσθηση του αίματος να κυλά στις φλέβες του, το θαύμα του έρωτα να κυριεύει το κορμί του. Εκείνος όμως είχε εδώ και καιρό λησμονήσει να ζει. Για περισσότερο από έναν χρόνο κήδευε μέσα του την Αλίς. Όχι εκείνη που πραγματικά ήταν..., αλλά εκείνη που αυτός θεωρούσε ότι γνώριζε. Τη γυναίκα που είχε ερωτευθεί παράφορα. Ξαφνικά ένιωσε πως ήταν πια καιρός να προχωρήσει. Το αίνιγμα που καλούνταν να επιλύσει, ένα παζλ με χιλιάδες κομμάτια, είχε ξυπνήσει όλες του τις αισθήσεις από τη χειμερία νάρκη».
