μία καινούρια ζωή για να δημιουργηθεί. Σαράντα θάνατοι κάθε μέρα. Κάθε λεπτό ανεβαίνει και μία είδηση στη «ροή ειδήσεων». Τα γεγονότα τρέχουν με υψηλές ταχύτητες και ο πραγματικός χρόνος έχει καμπυλώσει κατά πολύ. Ο κόσμος αναζητά το εύπεπτο, το σύντομο, το περιεκτικό. Από ‘κεί που μαγειρεύαμε, τώρα τρώμε κονσέρβες. Αν κάτι θα μείνει, δεν είναι οι μάσκες, ούτε τα μέτρα της σωματικής απόστασης. Αν κάτι θα μείνει, αυτό είναι η αλλαγή της ταχύτητας, όλα θα κινούνται πολύ πιο γρήγορα. Αυτό θα καθορίσει και την αξία του θεάτρου στο ύστερα. Θα το κάνει πιο χρήσιμο από ποτέ, όπως πάντα μετά από κάθε κρίση (οικονομική, κοινωνική, πολιτειακή/κρίση αξιών, κ.λπ.). Θα είναι ένας τόπος όπου ο χρόνος θα διαστέλλεται και θα μεγεθύνεται. Οι ιστορίες που θα αφηγηθούμε θα το θέτουν αυτό ως προϋπόθεση. Είναι ευκαιρία να ξεβράσουμε επιτέλους το ανόητο χιούμορ, τα ανούσια στερεότυπα και τις φθηνές μιμήσεις που δέχονταν πλούσια χειροκροτήματα. Είναι ευκαιρία στο μετά να επαναπροσδιορίσουμε την επαφή μέσα από τις αφηγήσεις. Πολλά «σπίτια» θα κλείσουν, ήδη κλείνουν κάποια, αλλά όλα πρέπει να τα κρατήσουμε ανοιχτά, να ανοίξουμε τις πόρτες για να μπούνε μέσα μάτια και ψυχές που θα αφήσουν τη δική τους ψηφίδα στο αποτύπωμα του συνόλου.
Στο μετά δεν θα χωράνε δικαιολογίες, δεν θα χωράνε πια αναμασημένες τροφές με χιλιοπαιγμένα έργα και «μανιέρες». Οι αυλές και οι ιστορικές αίθουσες να αποκτήσουν άλλο νόημα, να γίνουν νοσοκομεία ψυχής και να μη συνεχίσουν να είναι πασαρέλες φωτογραφιών με κακή ανάλυση. Επανέρχομαι στην επαφή, εκεί θα γυρίσουμε, στις ανάσες των συναδέλφων, στα σάλια και τις μυρωδιές τους και όταν γίνει αυτό θα είμαστε όλοι μάρτυρες, όχι μιας άλλης πραγματικότητας, αλλά μιας πραγματικότητας που είχαμε ξεχάσει. Το θέατρο ζει και αναπνέει μέσα από την κοινωνία. Θέατρο χωρίς κοινωνία δεν υφίσταται και μία κοινωνία χωρίς θέατρο είναι νεκρή. Νεκρή.«Να βρίσκετε πάντα το φυσικό δέσιμο της δράσης
με τον λόγο. Κυρίως αυτό, μην απομακρύνεστε
από τους απλούς τρόπους της φύσης. Η τέχνη
δεν ανέχθηκε ποτέ ό,τι είναι έξω από το μέτρο της
και πάντα το θέατρο σήκωνε ψηλά έναν καθρέφτη
για να κοιτάζεται η φύση».Άμλετ-Ουίλλιαμ Σαίξπηρ• Ο Ηρακλής Τζαφέτας είναι ηθοποιός στο Θεσσαλικό Θέατρο
και ιδρυτής του Κέντρου Έρευνας Θεάτρου και Χορού +ΠΛΗΝ
