συγκεντρώνει τους ανθρώπους της μουσικής βιομηχανίας, μεταδίδοντας 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα, με live DJ sets και υλικό on demand. Ανάμεσα στις δεκάδες εκπομπές, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει αυτήν του γνωστού Αμερικανού μουσικολόγου, μουσικού παραγωγού και συγγραφέα Κρίστοφερ Κινγκ, ο οποίος διαβάζει αποσπάσματα από το βιβλίο του «Ηπειρώτικο τραγούδι. Οδοιπορικό στην αρχαιότερη ζωντανή δημώδη μουσική της Ευρώπης», μιλά για το πώς ανακάλυψε τη μουσική του Αλέξη Ζούμπα, αλλά και για τους συσχετισμούς ανάμεσα στο ελληνικό μοιρολόι και τη φολκ μουσική του νότου της Αμερικής. Η εκπομπή είναι διαθέσιμη στον εξής σύνδεσμο: http://movement.radio/show/discovering-zoumbas-and-his-abyss.ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΚΙΝΓΚ
Πρόκειται για έναν παθιασμένο ερευνητή των παλαιών, ηχογραφημένων μουσικών, εκείνων δηλαδή που αποτυπώθηκαν σε δίσκους 78 στροφών. Εδώ και μια 20ετία περίπου συναντάμε το όνομά του σε πλήθος δίσκων που αφορούν σε προπολεμικές ηχογραφήσεις, blues αλλά και country μουσική των Απαλαχίων, όπως και παραδοσιακών σκοπών από την Ελλάδα και την Αλβανία στη συνέχεια. Αμερικανός μουσικολόγος, μουσικός παραγωγός, συγγραφέας και επιμελητής ήχου ιστορικών μουσικών έργων, ο Κινγκ ζει τα τελευταία χρόνια κατά διαστήματα στη Βίτσα Ζαγορίου και έχει επιδοθεί στη συστηματική μελέτη και καταγραφή των ηπειρώτικων μοιρολογιών. Το παραδοσιακό τραγούδι της Ηπείρου, όπως παρατηρεί, μεταξύ άλλων, έχει ορχηστρικό χαρακτήρα και το ηπειρώτικο μοιρολόι επιδιώκει να ανακουφίσει την καρδιά από το βάρος της απώλειας, αποτελώντας θεμελιώδη θεραπεία για το πένθος – πρόκειται για μια μεταρσιωμένη μελαγχολία. Το τραγούδι και η μουσική γενικότερα στα χωριά της Ηπείρου δεν είναι διασκέδαση, αλλά συμμετοχή σε μια διαδικασία κοινής θεραπείας, μια ίαση που είναι τόσο αναγκαία, όσο και το γάλα της μάνας. Σαφώς μπορεί να είναι και διασκέδαση, ο κύριος σκοπός του όμως παραμένει η μέθεξη.
Η πρωταρχική λειτουργία της μουσικής, ο λόγος για τον οποίο άρχισαν κάποτε οι άνθρωποι να τραγουδούν και να χορεύουν, ήταν για να βρουν ένα γιατρικό για τις πληγές της ψυχής, κάτι εξίσου απαραίτητο με τον αέρα και την τροφή. Σταδιακά βέβαια η μουσική έπαψε να έχει αυτήν τη λειτουργία και τα εύθραυστα πολιτισμικά οικοσυστήματα, εντός των οποίων επιτελούσε το ιαματικό της έργο, καταστράφηκαν. Με εξαίρεση μια απόμερη γωνιά της Ελλάδας, στις εσχατιές της Ευρώπης – την Ήπειρο, τονίζει ο ερευνητής. Εδώ, σαν από θαύμα, όπως γράφει και στο βιβλίο του ο Κινγκ, κρατήθηκε ζωντανός ένας πανάρχαιος τρόπος ζωής που επέτρεψε στη μουσική να διατηρήσει τον θεραπευτικό της ρόλο. Και η έρευνα του Αμερικανού μελετητή είναι μια ξενάγηση σε αυτόν τον σκληρό, αλλά και μαγικό τόπο, όπου η μουσική γίνεται ένα με την ποίηση, τον χορό και τη γιορτή. Ο Κινγκ γράφει για την ιστορία της Ηπείρου και το μεγαλείο του τοπίου, για τα πανηγύρια, τα τσίπουρα και τους τσιγγάνους οργανοπαίχτες, για τα συλλογικά βιώματα και τις κοινές αναμνήσεις.
