ΕΜΑ
(Ema)
Δραματική ταινία-Έγχρωμη-Διάρκεια: 107΄– Παραγωγή: Χιλή, 2019- Σκηνοθεσία: Πάμπλο Λαραΐν- Σενάριο: Γκιγιέρμο Καλντερόν, Πάμπλο Λαραΐν, Αλεχάντρο Μορένο- Πρωταγωνιστούν: Μαριάνα Ντι Τζιρολάμο, Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Πάολα Τζιανίνι, Σαντιάγκο Καμπρέρα, Κριστιάν Σουάρεζ -Κατάλληλη για άνω των 15 ετών.
Μετά από ένα τραγικό συμβάν, η Έμα (Μαριάνα Ντι Τζιρολάμο) και ο σύζυγός της Γκαστόν (Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ) επιλέγουν να αποχωριστούν τον υιοθετημένο τους γιο, Πόλο (Κριστιάν Σουάρεζ). Το γεγονός ότι το ζευγάρι δεν μπορεί να αποκτήσει παιδιά, αλλά και ο πόνος της εγκατάλειψης του Πόλο, ενεργοποιεί την Έμα να κάνει δικό της εκείνο που τόσο επιθυμεί.
Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στο περσινό Φεστιβάλ Βενετίας. Στο πρόσωπο της πρωταγωνίστριας βλέπουμε την Έμα, μια μπερδεμένη, τολμηρή, αδίστακτη, αλλά και βυθισμένη σε μια βαθιά θλίψη γυναίκα. Το όνειρο ενός παιδιού φέρνει κοντά της και κοντά στον Γκαστόν τον μικρό Πόλο. Όταν τον επιστρέφουν στο ίδρυμα, η εγκατάλειψή του πονά την Έμα και πυροδοτεί την ανάγκη της να συνδεθεί και πάλι μαζί του, αλλά και να νιώσει την αγκαλιά ενός δικού της βιολογικά παιδιού. Η δεύτερη αυτή της επιθυμία παρουσιάζεται στην αρχή της ταινίας μέσα από ένα χορευτικό δρώμενο. Ο Γκαστόν χορογραφεί μια ομάδα καλλιτεχνών, στην οποία ανήκει και η Έμα, να χορεύει μπροστά από μια φλεγόμενη σφαίρα. Η σφαίρα στέκει εκεί μοιάζοντας με ένα γυναικείο ωάριο, καθώς περιτριγυρίζεται από τους χορευτές. Το ντύσιμό τους δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι είναι γυμνοί, ενώ οι ίδιοι φαντάζουν σαν σπερματοζωάρια που κινούνται προς τη γονιμοποίηση της σφαίρας. Η διεύθυνση φωτογραφίας και η σκηνοθεσία συλλαμβάνουν κινηματογραφικά αυτήν την εικόνα, όπως και όλα τα πλάνα της ταινίας που είναι εικαστικά αριστουργήματα.
Ο χορός και συγκεκριμένα η ελεύθερη έκφραση που αναβλύζει μέσα από τη μουσική ρεγκετόν, εκφράζει την ανεξάρτητη φύση της Έμα. Η φωτιά είναι και αυτή ένα σήμα κατατεθέν της ψυχικής της κατάστασής της. Επιμένει να παίζει μαζί της, προσπαθώντας να εξηγήσει στον εαυτό της τι συμβαίνει. Υπάρχουν στιγμές που ο θεατής θα την κατηγορήσει για τους τρόπους που χρησιμοποιεί για να πραγματοποιηθεί το όνειρό της. Ωστόσο, στο τέλος δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί ότι η Έμα δεν είναι μια ηρωίδα φτιαγμένη από χρυσόσκονη και τούλι, αλλά ένας αληθινός άνθρωπος, ένας αληθινός χαρακτήρας με σάρκα και οστά.
***½/5
ΜΟΥΛΑΝ
(Mulan)
Δραματική Περιπέτεια-Έγχρωμη-Διάρκεια: 115΄– Παραγωγή:Η.Π.Α., Καναδάς, Χονγκ Κονγκ, 2020- Σκηνοθεσία: Νίκι Κάρο- Σενάριο: Ρικ Τζάφα, Αμάντα Σίλβερ, Ελίαμπεθ Μάρτιν, Λόριν Χάινεκ- Πρωταγωνιστούν: Γιφέι Λιου, Ντόνι Γεν, Τζετ Λι, Λι Γκονγκ, Τζέισον Σκοτ Λι-Κατάλληλη για άνω των 12 ετών.
Η νεαρή Μουλάν (Γιφέι Λιου) είναι γεννημένη πολεμίστρια, αλλά, σύμφωνα με τις παραδόσεις, προορισμός της είναι ο γάμος και η ζωή στην οικογένεια. Όταν, όμως, οι εχθροί απειλούν τον Αυτοκράτορα και την ασφάλεια της χώρας, φτάνει η διαταγή ότι κάθε οικογένεια πρέπει να διαθέσει ένα αρσενικό της μέλος για τον πόλεμο. Κρυφά η Μουλάν ντύνεται με την πανοπλία του πατέρα της, παίρνει το σπαθί του και υποδυόμενη τον άντρα κατατάσσεται στον αυτοκρατορικό στρατό.
Το μυθικό πρόσωπο της λαϊκής ηρωίδας της Κίνας αποτυπώθηκε στο τραγούδι «Η Μπαλάντα της Μουλάν», το οποίο τοποθετείται χρονικά τον 5ο μ.Χ. αιώνα. Αφηγούμενη την ιστορία της ατρόμητης πολεμίστριας, η συγκεκριμένη live-action παραγωγή είναι το ίδιο συναρπαστική και μαγική όσο και η ταινία κινουμένων σχεδίων του 1998. Η Μουλάν ακολουθεί τη μοίρα της, καθοδηγούμενη από το ισχυρό Τσι, χαρακτηριστικό των ικανών στρατιωτών. Μόνο που για την εποχή που ζει η μόνη τιμή που μπορεί να φέρει μια κόρη στην οικογένειά της είναι να βρει έναν καλό σύζυγο. Στρατιώτες μπορούν να είναι μόνοι οι γιοι και η τιμή της προστασίας του Αυτοκράτορα και της χώρας ανήκει σε αυτούς.
Μια γυναίκα, λοιπόν, ψάχνει τη θέση της σε μια κοινωνία η οποία δεν της επιτρέπει την επιλογή. Η Μουλάν αισθάνεται την ανάγκη να κατακτήσει τη θέση της μέσω της αφοσίωσης, της τιμιότητας και της ειλικρίνειας απέναντι σε όσα πιστεύει. Το σενάριο, επομένως, καταγράφει το αυτονόητο, ότι, δηλαδή, ο καθένας, ανεξαρτήτως φύλου, οφείλει στον εαυτό του και στην ύπαρξή του να βρει με κάθε κόστος πού ανήκει. Τα «όπλα» αλλάζουν ανάλογα με την εποχή, αλλά οι άνθρωποι πάντα θα χρειάζεται να ξεπεράσουν εμπόδια που μοιάζουν ανυπέρβλητα για να κατακτήσουν τις δικές τους νίκες.
Οι μάχες και οι νίκες της Μουλάν σκηνοθετούνται από τη Νίκι Κάρο σε ένα υπερθέαμα εικόνων και ειδικών εφέ. Μια σύγκριση με την ταινία του 1998 θα ήταν σίγουρα ατυχής, διότι οι παραγωγές αποτελούν δύο διαφορετικά προϊόντα.
Η νέα της μορφή είναι ένα γεγονός για το οποίο η εταιρείας παραγωγής της Ντίσνεϊ πρέπει να είναι ευχαριστημένη. Όσο για την ανθρώπινη όψη της Μουλάν, η ηθοποιός Γιφέι Λιου έχει τη σπίθα της μικρής αγωνίστριας και ηρωίδας μιας ολόκληρης αυτοκρατορίας.
Η «Μουλάν» δεν χρειάστηκε να αναγεννηθεί από τις στάχτες της, όπως ο Φοίνικας, το πουλί-προστάτης της, καθώς το τραγούδι της φαίνεται πως καθοδήγησε τη σκηνοθέτρια στο σωστό μονοπάτι!
****/5
Από τη Δέσποινα Τριανταφυλλίδου, Δρ. Κινηματογράφου του Α.Π.Θ.,
μέλος της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου
