Πρώτον γιατί συμβάλλει στην κοινωνική αφύπνιση -μιας και οι πνευματικοί άνθρωποι απελπίστηκαν και αποχώρησαν από το προσκήνιο και δεύτερον γιατί ένα μεγάλο μέρος του σύγχρονου Έλληνα πάσχει πλέον από ψυχικά νοσήματα» τονίζει σήμερα σε συνέντευξή του στην «Ε» ο Στέλιος Ντικούλης. Ο Λαρισαίος συγγραφέας και σκηνοθέτης της επιθεώρησης «Καραν-μπινάτοι» που αυτές τις μέρες περιοδεύει στον νομό (σήμερα Παρασκευή θα ανέβει στην Αγιά Λάρισας, αύριο Σάββατο στη Βελίκα και μεθαύριο Κυριακή στα Αμπελάκια Λάρισας) μιλάει για το πόσο απαραίτητο είναι το γέλιο στον καιρό της πανδημίας, τις θεατρικές συνεργασίες που δεν είναι πάντα εύκολες, τους ανθρώπους που έχουν μαζέψει μέσα στην ψυχή τους, δέκα καράβια πιέσεις, αλλά και για τον πολιτισμό που τον θεωρεί τη βαριά βιομηχανία της πατρίδας. Ο Λαρισαίος ηθοποιός αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «Ο πολιτισμός θα δώσει «χρώμα» και «ήχο» στην κουλτούρα της κοινωνίας».
• Κύριε Ντικούλη, ασχολείστε με τη συγγραφή θεατρικών έργων, πάνω από δύο δεκαετίες και τώρα γράψατε μια επιθεώρηση, με αφορμή την πανδημία. Ποια ήταν η ανταπόκριση του κόσμου στις μέχρι τώρα παραστάσεις;
-Υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον. Είναι μια επιθεώρηση για όλη την οικογένεια. Δεν έχουμε χυδαιότητες και βωμολοχίες και κατά κάποιον τρόπο, αποφορτιζόμαστε από την περίοδο της καραντίνας. Η μεγαλύτερη επιβράβευση για μας είναι το γέλιο του κόσμου. Να τελειώνει το έργο και να ακούς «γελάσαμε ρε παιδί!». Βέβαια όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Απαιτεί δουλειά και ιδρώτα. Συνεργασία με εξαιρετικούς συναδέλφους. Είναι ευλογία να ερμηνεύουν κείμενά σου τόσο ταλαντούχοι ηθοποιοί. Συνεργάτες με εντιμότητα, ήθος, με αγάπη γι’ αυτό που κάνουν. Από καρδιάς ευχαριστώ την Έλενα Γραβάλου, τον Βασίλη Καρμίρη, τη Βασιλική Δούφα, τη Βάνα Καταραχιά, την Εύα Τριανταφύλλου, τον Ανδρέα Ζυγογιάννη, στη μουσική τον Θέμη Σαμαντζή, στις χορογραφίες την Αναστασία Κελέση και τον Θάνο Φλωρά στον ήχο-φώτα. Να ευχαριστήσω τον κ. Χρήστο Δημητριάδη για τη συνεργασία στο ανέβασμα των «Καραν-μπινάτων», αλλά και γενικότερα το Θέατρο Τεχνών Λάρισας, για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε. Ένα θέατρο με πλουραλισμό στις επιλογές του και πιστεύω πως στο μέλλον θα προσφέρει καλλιτεχνικά αριστουργήματα στο θεατρόφιλο κοινό.
• Στον χώρο σας δεν είναι πάντα ιδανικές οι συνεργασίες, πώς αντιμετωπίζετε τις δυσκολίες;
- Στη ζωή μας, τίποτα δεν είναι δεδομένο και πάντα αρμονικό. Είναι ανθρώπινο να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Το θέμα είναι να δίνεις λύσεις και να βρίσκεις τη συνισταμένη των απόψεων. Δόξα τω Θεώ, στην παράστασή μας έχουμε αρκετό ενθουσιασμό και καλές προθέσεις, κάτι που βοηθάει, να ξεπερνάμε τα πάντα. Ο Αλέκος Σακελλάριος είχε πει: «Είμαστε ο πιο μαζοχιστής λαός. Πάντα έχουμε ένα εναλλακτικό πρόβλημα, για κάθε λύση!» (Γέλια.) Ευτυχώς εμείς δεν έχουμε τέτοια θέματα.
• Ασχολείστε αρκετά χρόνια με την επιθεώρηση. Πόσο σημαντικό είναι σήμερα αυτό το θεατρικό είδος;
- Η επιθεώρηση σου δίνει την αίσθηση μιας ανοιχτής αγκαλιάς. Ερμηνεύεις και ο λόγος είναι άμεσος και «ανταποδοτικός». Ο ηθοποιός λειτουργεί σαν πομπός και δέκτης. Επιπλέον είναι ένα θεατρικό είδος απαραίτητο στην εποχή μας, για δύο λόγους. Πρώτον γιατί συμβάλλει στην κοινωνική αφύπνιση -μιας και οι πνευματικοί άνθρωποι απελπίστηκαν και αποχώρησαν από το προσκήνιο και δεύτερον γιατί ένα μεγάλο μέρος του σύγχρονου Έλληνα πάσχει πλέον από ψυχικά νοσήματα. Οι άνθρωποι έχουν μαζέψει μέσα στην ψυχή τους, δέκα καράβια πιέσεις, ανασφάλειες, αδιέξοδα, φοβίες και «πτώσεις». Παράλληλα ζούμε την εποχή της αναμονής. Για δεκαετίες, περιμένουμε, αναμένουμε να αλλάξει κάτι που δεν έρχεται ποτέ. Ένας λαός σε υστερία και νευρικότητα. Είναι ένα χρήσιμο θεατρικό είδος, ειδικά σήμερα, που οι προκλήσεις με πανδημίες, οικονομικά αδιέξοδα, τουρκικές προκλήσεις κ.ο.κ είναι καθημερινές. Σε όλα αυτά η επιθεώρηση έρχεται να δηλώσει: «Να ζήσω ήρθα ρε παιδιά, να ευχαριστηθώ τη ζωή, και όχι να βασανίζομαι!».
• Από τα λεγόμενά σας, καταλαβαίνω πως ανήκετε σε εκείνους που πιστεύουν πως ο πολιτισμός αποτελεί τη βαριά βιομηχανία της πατρίδας μας...
- Σαφώς. Δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά. Λέγοντας πολιτισμό, δεν εννοώ ένα μάτσο αργόσχολων «ειδικών» που μια ζωή, υπηρετούν τη χαζο-αφηρημένη τέχνη. Ούτε τις λεγόμενες καλλιτεχνικές κλίκες που αλληλοϋποστηρίζονται και αλληλοθαυμάζονται. Εννοώ φωτεινά μυαλά που αγωνιούσαν για τον πολιτισμό, όπως ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Σακελλάριος, ο Χατζιδάκις. Η Ελλαδική κοινωνία εδώ και πολλά χρόνια αιμορραγεί. Είναι ξεκάθαρο. Οι συνθήκες ζούγκλας, είναι τρόπος ζωής. Ο πολιτισμός θα σώσει την κατάσταση και θα δώσει όραμα, ελπίδα, προσδοκίες. Οι νέες γενιές έχουν απίστευτη κατάρτιση και επιστημονική εξειδίκευση και φεύγουν στο εξωτερικό. Γιατί; Ο πολιτισμός θα δώσει «χρώμα» και «ήχο» στην κουλτούρα της κοινωνίας.
