Συγκεκριμένα, τους δημοτικούς χορούς που χόρευαν οι μαθήτριες των Γυμνασίων, των Ιδιωτικών σχολείων, της Παιδόπολης και του Ορφανοτροφείου, μετά το πέρας των παρελάσεων, τις απογευματινές ώρες.
Αρχές Μαρτίου, θυμάμαι, η Φιλαρμονική του Δ.Ω.Λ. συμμετείχε στην προετοιμασία της παρέλασης, στο Γυμναστήριο που βρισκόταν δίπλα στο 4ο Λύκειο - τώρα είναι δημοτικό σχολείο- όπου εκεί έκαναν πρόβες οι μαθήτριες στον βηματισμό και στους ελληνικούς δημοτικούς χορούς, υπό την επίβλεψη των γυμναστριών.
Η Κεντρική πλατεία κατακλυζόταν από κόσμο, που καθόταν στα τραπεζάκια των γύρω καφενείων και ζαχαροπλαστείων για να παρακολουθήσει τους χορούς που χόρευαν λυγερόκορμες κοπέλες υπό τους ήχους της Φιλαρμονικής, σε κύκλους που είχαν σχεδιαστεί με μπογιά στην πλατεία γι’ αυτόν τον σκοπό.
Οι εκδηλώσεις αυτές κράτησαν, αν θυμάμαι καλά, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’70 ή και λίγο παραπάνω. Άλλοι καιροί, άλλα ήθη, άλλα έθιμα. Κι όμως το αίσθημα της περηφάνιας, της ικανοποίησης που νιώθαμε σαν παίζαμε, έχει μείνει χαραγμένο μες στις καρδιές μας για πάντα.
Ήταν μια πολύ ωραία εκδήλωση, που στις σημερινές συνθήκες είναι δύσκολο να αναβιώσει. Η Κεντρική πλατεία αναδιαμορφώθηκε, τα σχολεία πολλαπλασιάστηκαν, οι ανάγκες όλων μας έχουν αλλάξει. Άλλα πολλά και δύσκολα προβλήματα μας απασχολούν, όμως σαν λάτρεις της παλιάς εκείνης καλής εποχής πάντα θα τα αναπολούμε με νοσταλγία.
Κείμενο: Πέτρος Χατζής
Φωτογραφίες: Αρχείο Πέτρου Χατζή
