FURY
(ΤV ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, Κυριακή 29/3)
Πολεμική- Διάρκεια: 134΄-Παραγωγή: Η.Π.Α., Κίνα, Ηνωμένο Βασίλειο, 2014- Σκηνοθεσία και Σενάριο: Ντέιβιντ Άγιερ- Πρωταγωνιστούν: Μπραντ Πιτ, Λόγκαν Λέρμαν, Σάια ΛαΜπεφ, Τζον Μπέρνθαλ, Μάικλ Πέινα -Κατάλληλη για άνω των 15 ετών.
Η ταινία μάς μεταφέρει στον Απρίλιο του 1945, λίγους μήνες πριν από το τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου. Ο Ντον (Wardaddy) Κόλιερ (Μπρατ Πιτ), λοχίας των τεθωρακισμένων, ηγείται μιας ομάδας τεσσάρων ανδρών και αναλαμβάνει το δύσκολο εγχείρημα να σώσει στρατιώτες που κινδυνεύουν, δίνοντας ένα ισχυρό πλήγμα στους Ναζί. Με όπλο τους ένα άρμα μάχης με το όνομα «Fury», δηλαδή «οργή», ο Ντον και οι άντρες του, Μπόιντ «Βίβλος» Σουόν (Σάια ΛαΜπεφ), Νόρμαν Έλισον (Λόγκαν Λέρμαν), Τρίνι «Γκόρντο» Γκαρσία (Μάικλ Πέινα) και Γκρέιντι Τράβις (Τζον Μπέρνθαλ) ξεκινούν την πορεία τους προς τη Γερμανία.
Ο σκηνοθέτης Ντέιβντ Άγιερ, σεναριογράφος της Μέρας Εκπαίδευσης (2001) και σκηνοθέτης των Περιπολία (2013) και Σαμποτάζ (2014), είναι βετεράνος του στρατού, υπηρετώντας για δύο χρόνια σε πυρηνικό υποβρύχιο του αμερικανικού ναυτικού. Στην εμπειρία του αυτή βασίστηκε και το πρώτο του σενάριο U-571, με την ταινία να προκαλεί το 2000 διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ Βρετανίας και Η.Π.Α.
Ο Μπραντ Πιτ, μετά το πρώτο του Όσκαρ το 2013 για την παραγωγή της ταινίας 12 Χρόνια Σκλάβος, αναλαμβάνει στο Fury όχι μόνο τις απαιτητικές υποχρεώσεις της παραγωγής, αλλά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Ντον Κόλιερ. Ο Κόλιερ είναι ένας έμπειρος λοχίας με στόχους του να εξοντώσει τον εχθρό και να κρατήσει τους στρατιώτες του ζωντανούς. Η ομάδα του τον εμπιστεύεται και τον ακολουθεί. Μοιάζει να είναι σκληρός, αλλά διατηρεί κάποιες από τις ευαισθησίες του. Επικεφαλής του καστ στέκεται ο Πιτ, υποκριτικά ώριμος και έτοιμος για τη μάχη.
Ο Σάια ΛαΜπεφ είναι ο Μπόιντ «Βίβλος» Σουόν. Μετά το Nymphomaniac (2013) επιστρέφει με μια αρκετά δυνατή ερμηνεία και δίκαια θεωρείται ένας από τους πολλά υποσχόμενους ηθοποιούς. Ο Μάικλ Πένια (Βαβέλ (2006), Δικηγόρος Σκοτεινών υποθέσεων (2011), Οδηγός Διαπλοκής (2013) κ.α.), ο Μεξικανός Τρίνι «Γκόρντο» Γκαρσία, ένας ήρεμος οδηγός τεθωρακισμένων, και ο Τζον Μπέρνθαλ (Ο Λύκος της Wall Street (2013) κ.ά.) ο «ζόρικος», λόγω των συνθηκών, Γκρέιντι Τράβις, συμπληρώνουν τον κύκλο των έμπειρων στρατιωτών. Συγκλονιστική είναι και η ερμηνεία του Λόγκαν Λέρμαν (Το Τελευταίο τρένο για τη Γιούμα (2007), Νώε (2014) κ.ά.), που υποδύεται τον Νόρμαν Έλισον. Είναι ο μικρότερος της ομάδας, ένας γραφιάς, που δεν αντέχει τη βαρβαρότητα του πολέμου και αυτό θα τον φέρει σε σύγκρουση με τον Κόλιερ.
Όλο το καστ του Fury πέρασε από σκληρή στρατιωτική εκπαίδευση για είναι σε θέση οι ηθοποιοί να ανταποκριθούν στις ανάγκες των ρόλων τους. Τα γυρίσματα ήταν εξαντλητικά, κράτησαν έξι μήνες και πραγματοποιήθηκαν στις Η.Π.Α. και στη Βρετανία. Ένα από τα τεθωρακισμένα άρματα μάχης που χρησιμοποιήθηκαν στην ταινία, ένα Tiger 131 (Τίγρης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου), παραχωρήθηκε από μουσείο και είναι η πρώτη φορά που ένα τέτοιο άρμα χρησιμοποιήθηκε για μια σύγχρονη παραγωγή.
Η δράση είναι καταιγιστική. Οι σκηνές των μαχών κόβουν την ανάσα. Ο Άγιερ επιλέγει να δείξει σκληρές εικόνες και να κάνει τελικά μια αντιπολεμική ταινία με «όχημα» την οργή. Οι φρικαλεότητες του πολέμου μόνο απέχθεια και οργή αφήνουν στο πέρασμά τους. Η δυνατή φιλία και δράση της ομάδας των στρατιωτών είναι ένας φόρος τιμής σε όσους αγωνίστηκαν, συνδέθηκαν με ισχυρούς δεσμούς φιλίας και θυσιάστηκαν σε παλαιότερα, αλλά και σύγχρονα πεδία μαχών. ****/5
ΜΙΑ ΤΟΣΟ ΜΑΚΡΙΝΗ ΑΠΟΥΣΙΑ
(ΕΡΤ2, Κυριακή 29/3)
Δραματική- Διάρκεια: 84΄-Παραγωγή: Ελλάδα, 1985- Σκηνοθεσία και Σενάριο: Σταύρος Τσιώλης-Πρωταγωνιστούν: Πέμυ Ζούνη, Δήμητρα Χατούπη, Μπέτυ Βαλάση, Ζαχαρίας Ρόχας, Κωνσταντίνος Τζούμας –Κατάλληλη για άνω των 13 ετών.
Η Αγγελική (Πέμυ Ζούνη) φροντίζει την ψυχικά άρρωστη αδερφή της Αλεξάνδρα (Δήμητρα Χατούπη). Οι γύρω της, όμως, ακόμα και η οικογένειά της αντιδρούν στην απόφασή της αυτή και στη στάση της απέναντι στη ζωή.
Ο σκηνοθέτης Σταύρος Τσιώλης αφιέρωσε την πέμπτη του ταινία στον σημαντικό Ιάπωνα κινηματογραφιστή Γιασουζίρου Όζου, τον οποίο απασχόλησε ιδιαίτερα το ζήτημα των οικογενειακών σχέσεων και το πώς αυτές μεταλλάσσονται ανάλογα με τις επικρατούσες συνθήκες. Έτσι, όπως στο αριστουργηματικό «Tokyo Story» του 1953 ο Όζου σχολίασε τη σκληρότητα των παιδιών απέναντι στους ηλικιωμένους πλέον γονείς, ο Τσιώλης σχολιάζει τη στάση της οικογένειας απέναντι σε ένα μέλος της που ασθενεί.
Το ευαίσθητο προφίλ της Αγγελικής αντιτίθεται στην αγριότητα των δικών της ανθρώπων. Μόνη της παλεύει να μην εγκαταλειφθεί στην μοναξιά της η Αλεξάνδρα και να μην καταλήξει σε ένα δημόσιο ψυχιατρείο. Παραγκωνίζοντας κάθε ανθρώπινη επαφή και την ίδια της την καθημερινότητα, η Αγγελική προστατεύει την αδερφή της με κάθε μέσο. Για εκείνη λύση δεν είναι η αποσιώπηση της κατάστασης για την αποφυγή του κοινωνικού στίγματος και της ντροπής που αυτό συνήθως κουβαλά. Λύση είναι η αγάπη που δείχνει στην Αλεξάνδρα, μια αγάπη που ταυτίζεται με εκείνη της μητέρας προς το παιδί της, που κοιμάται γαλήνια όταν του κρατά σφιχτά το χέρι.
Στην απέραντη και χαοτική Αθήνα, ο Τσιώλης έστησε το ανθρώπινο δράμα μιας πραγματικής αγάπης. Μιας αδελφικής αγάπης που εκδηλώνεται με την ανιδιοτελή προσφορά και την ακραία θυσία. Οι δύο γυναίκες αν και είναι δύο ψυχές που πασχίζουν να σωθούν η μία από την άλλη, φαντάζουν σαν μία ψυχή. Η Πέμυ Ζούνη υποδύεται την Αγγελική με μάτια που απεγνωσμένα ψάχνουν μια φωνή στην πόλη, αναζητώντας επικοινωνία και νόημα. Μιμείται την Αλεξάνδρα και επιλέγει να ζει και αυτή βουβά, μήπως και τη νιώσει. Το απελπισμένο πλησίασμα στην αδερφή της είναι μια πράξη απόλυτης αυταπάρνησης, δοσμένης με την απαραίτητη σκηνοθετική και σεναριακή λιτότητα. ***/5
Από τη
Δέσποινα Τριανταφυλλίδου.
φιλόλογο, διδάκτορα Κινηματογράφου
του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης,
μέλος της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου.
