Για την παράσταση «Αγάπη μου... δεν είναι αυτό που νομίζεις», του θεάτρου Τεχνών Λάρισας, μίλησε στην «Ε» ο συγγραφέας και ηθοποιός του έργου, Στέλιος Ντικούλης.
Πρόκειται για ένα έργο που προσφέρει γέλιο, αλλά και συγκίνηση. Μετά τη διακοπή των παραστάσεων για τις διακοπές των μελών του θιάσου ο δεύτερος κύκλος των παραστάσεων αναμένεται να ξεκινήσει την Πέμπτη 27 Αυγούστου από το Μακρυχώρι του δήμου Τεμπών.
«Ερμηνεύοντας» τον τίτλο του έργου «Αγάπη μου... δεν είναι αυτό που νομίζεις», ο κ. Ντικούλης αναφέρει ότι «το έργο είναι μια «αποκρυπτογράφηση», των σύγχρονων δομών της κοινωνίας μας. Με αφορμή τον τίτλο, «δεν είναι αυτό που νομίζεις», -γνωστή δικαιολογία ερωτικής απιστίας-, πλάθεται η ιστορία ενός ζευγαριού, που με την απειλή της αποκάλυψης των ερωτικών τους «παρανομιών», από εξωσυζυγικούς εκβιαστές, προσπαθούν με κάθε τρόπο να σώσουν τον γάμο τους. Στο έργο γίνονται αναφορές σε πολλές πτυχές της καθημερινής μας ζωής. Την εξαπάτηση, τον δόλο, την οικονομική κρίση, την σκευωρία, την δολοπλοκία, τον τυχοδιωκτισμό και τις σχέσεις. Τις σχέσεις, του ζευγαριού, πεθεράς και νύφης, μάνας και γιου, ερωτικών τριγώνων και κάθε μορφής αποτύπωση συμπεριφορών. Μέσα από κωμικές καταστάσεις, αποκαλύπτονται εκείνες οι πλευρές της ανθρώπινης ζωής, που συχνά διστάζουμε να τις κατονομάσουμε».
Το θέατρο αποτελεί διέξοδο, διασκέδαση στις μέρες μας και για πολλούς θεωρείται είδος πολυτέλειας, ο συγγραφέας του έργου περιγράφει τις αντιδράσεις του κοινού μέσα από την περιοδεία της παράστασης. «Το θέατρο αφορά στη διαπαιδαγώγηση μιας κοινωνίας. Δεν καθοδηγεί, αλλά σίγουρα αφυπνίζει. Επομένως η θέση του, μέσα στην κοινωνία είναι καθοριστική. Και είναι παρήγορο, που πλέον λήγει η θητεία μιας «ελίτ υποκουλτούρας» που έχει εισβάλλει παντού. Με τη συγκεκριμένη κωμωδία, παρουσιάζεται η σύγχρονη Ελλάδα. Μια Ελλάδα της αποδόμησης του πυρήνα της, που δεν είναι άλλος από το θεσμό της οικογένειας. Οι κωμωδίες, αν εξαιρέσουμε βέβαια, εκείνες του αμφιβόλου, περιεχομένου και ποιότητας, έχουν να πουν πολλά. Το βλέπουμε στην περιοδεία, αλλά και στις παραστάσεις στον χώρο του θεάτρου. Ο κόσμος καταλαβαίνει την ποιότητα και εμείς προσπαθούμε γι’ αυτό.
Σε ότι αφορά την πηγή της έμπνευσης για τη συγγραφή ενός έργου ο Στέλιος Ντικούλης υποστηρίζει χαρακτηριστικά «όρεξη να υπάρχει και από ιδέες ατέλειωτες» για να προσθέσει «ειδικότερα στις μέρες μας, που η οικονομική κρίση και τα ψυχικά αδιέξοδα πληθαίνουν, οι αφορμές για έμπνευση είναι πολλές. Ανήκω σε εκείνους που γράφουν αντλώντας θέματα από την καθημερινότητα. Είμαι σίγουρος πλέον, πως αυτά αγγίζουν, αυτά θέλει να δει ο θεατής. Εξαρτάται από την μαεστρία που έχει ο κάθε συγγραφέας, για να τα πλασάρει στο κάθε έργο του. Από την άλλη υπάρχουν και οι λεγόμενες, εναλλακτικές προτάσεις, που έχουν πλέον κατακλύσει τον χώρο της τέχνης. Το θέατρο δεν είναι το «καταφύγιο» της παράνοιας. Έχω βαρεθεί να ακούω, για εναλλακτικό θέατρο, για εναλλακτικά εικαστικά, ζωγραφική, παρουσιάσεις και χίλια δυο άλλα «εξεζητημένα». Για το φυσιολογικό ποιος θα μιλήσει; Και επειδή σίγουρα πολλοί, θα προβάλλουν ένσταση ως προς τον ορισμό του, ας το ονομάσω αυτονόητο. Δηλαδή, για τη φτώχεια, τις σχέσεις, την κίνηση, τη συμπεριφορά και τόσα άλλα. Τέχνη είναι και ένα καρφί στο τοίχο, αλλά το θέατρο αρχίζει όταν κάποιος αφήσει ένα σακάκι σ’ αυτό το καρφί».
Τέλος, σχετικά με τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετώπισε κατά τη διάρκεια της πορείας του ο κ. Ντικούλης υπογράμμισε «δυσκολίες πάντα υπήρξαν και θα υπάρχουν. Το θέμα είναι να ξεκαθαρίσεις τη θέση σου. Δεν σκέφτονται όλοι το ίδιο και ως γνωστόν στον καλλιτεχνικό χώρο δεν κυριαρχούν αγνές προθέσεις. Ευτυχώς στο θέμα της συνεργασίας στάθηκα τυχερός. Καταρχήν το θέατρο Τεχνών που «ενέκρινε» το έργο μου και τους ευχαριστώ θερμά και κατά δεύτερο λόγο στους ηθοποιούς, που πάντα θα λέω ότι είναι ταλαντούχοι, με ήθος και αξιοπρέπεια».
