Συνεχίζουν τις προβολές τους οι ταινίες «Στα Μαχαίρια», «LastChristmas», «Ψυχρά και Ανάποδα II» και «Η Οικογένεια Άνταμς». Πρεμιέρα πραγματοποίησαν οι παραγωγές «Η Ναυμαχία του Μίντγουεϊ», «Μαύρα Χριστούγεννα» και «Τσάρλι».
Σενάριο σε μάχη!
Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΟΥ ΜΙΝΤΓΟΥΕΪ
(Midway)
Ιστορική Περιπέτεια- Διάρκεια: 138΄-Παραγωγή: Η.Π.Α., Κίνα- 2019- Σκηνοθεσία: Ρόλαντ Έμεριχ -Σενάριο: Γουές Τούκι - Πρωταγωνιστούν: Εντ Σκράιν, Πάτρικ Γουίλσον, Λουκ Έβανς, Άαρον Έκχαρτ, Νικ Τζόνας, Μάντι Μουρ, Ντένις Κουέιντ, Γούντι Χάρελσον -Κατάλληλη για άνω των 15 ετών.
Μετά την επίθεση των Ιαπώνων στο Περλ Χάρμπορ, οι Η.Π.Α μέσω των μυστικών τους υπηρεσιών αναζητούν το σημείο που θα χτυπήσει στη συνέχεια ο εχθρός. Όταν όλα τα δεδομένα δείχνουν το νησί Μίντγουεϊ, η αεροπορία του ναυτικού ετοιμάζεται για μάχη. Ο πιλότος βομβαρδιστικού και διοικητής μοίρας Ρίτσαρντ «Ντικ» Μπεστ (Εντ Σκράιν) αναλαμβάνει μαζί με άλλα ικανά στελέχη του ναυτικού να καταστρέψουν το στόλο των Ιαπώνων στην ιστορική ναυμαχία του Μίντγουεϊ.
Η επίθεση των Ιαπώνων στην αμερικανική βάση του Περλ Χάρμπορ στη Χαβάη στις 7 Δεκεμβρίου του 1941 είναι πιο γνωστή στο κοινό λόγω πολλών και διαφορετικών κινηματογραφικών μεταφορών της. Ταινίες όπως το «Tora!Tora!Tora!» (1970) του Ρίτσαρντ Φλέισερ, «Περ Χάρμπορ» (2001) του Μάικλ Μπέι και πολλές ακόμα περιγράφουν με τρομακτικές εικόνες αυτή τη στιγμή του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Έξι μήνες μετά το καταστροφικό χτύπημα στη Χαβάη, οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες αποκωδικοποίησαν μηνύματα των Ιαπώνων, αποκαλύπτοντας ότι επόμενος στόχος τους ήταν το νησί Μίντγουεϊ. Εκεί, τον Ιούνιο του 1942 οι Αμερικανοί επικράτησαν των Ιαπώνων.
Στην καρδιά της εχθρικής επίθεσης βρέθηκε ο σκηνοθέτης Τζον Φορντ, καθώς βρισκόταν στο νησί για να καταγράψει τη ζωή των αξιωματικών στη βάση. Ωστόσο, όταν πληροφορήθηκε την επικείμενη επίθεση, κινηματογράφησε με την κάμερά του το γεγονός και τραυματίστηκε κατά την προσπάθεια, δηλώνοντας συγκλονισμένος από τον θάνατο τόσων ανδρών. Το 18 λεπτών ντοκιμαντέρ, παραγωγής του ναυτικού των Η.ΠΑ., που δημιούργησε ύστερα από την επεξεργασία του υλικού του τιτλοφορήθηκε «The Battle of Midway» και βραβεύτηκε με Οσκαρ. Αυτή τη ριψοκίνδυνη κινηματογραφική πράξη του Φορντ απεικονίζει στην ταινία ο Ρόλαντ Έμεριχ, και με τον τρόπο του τιμά τον ευφυέστατο καλλιτέχνη.
Εκτός, όμως, από τον σπουδαίο σκηνοθέτη, η παραγωγή τιμά όσους πολέμησαν και κατάφεραν να βγουν ζωντανοί, αλλά κυρίως εκείνους που ή κυβερνούσαν τα φλεγόμενα αεροπλάνα που έπεφταν με ορμή στη θάλασσα ή ανήκαν στα πληρώματα αεροπλανοφόρων και υποβρυχίων που δέχθηκαν πυρά. Πρέπει να τονιστεί ότι η αγιοποίηση των Αμερικανών και η παρουσίαση των Ιαπώνων ως κακών είναι κάτι το αναπόφευκτο, λόγω των πολεμικών συνθηκών. Πιλότοι των Η.Π.Α. σκοτώνονται στο καθήκον, οι κάτοικοι των περιοχών της Κίνας που βρίσκονται υπό Ιαπωνική κατοχή ξεκληρίζονται με αποστολές θανάτου και οι Ιάπωνες με τη σειρά τους εκτελούν αιχμαλώτους. Οι Αμερικάνοι δεν διαθέτουν άγρια ένστικτα, παρά διακρίνονται για την αυτοθυσία τους και την εκδίκηση που θέλουν να πάρουν για τους συστρατιώτες τους στο Περλ Χάρμπορ. Προς το τέλος θα έλεγα πως αποδίδονται και κάποια καλά χαρακτηριστικά τους Ιάπωνες, τόσο στους επικεφαλής όσο και στους υφιστάμενούς τους, γιατί η αίσθηση του καθήκοντος και της τιμής διακρίνει και τα δύο στρατόπεδα.
Το πολεμικό κλίμα και το παρελθόν επιστρέφουν με τη σύμπραξη των εφέ, ηχητικών και οπτικών. Η αισθητική της δεκαετίας του 1940 είναι άκρως ενδιαφέρουσα και επιτυχημένη στα κάδρα. Οι βουτιές των μαχητικών στα τεράστια και εξοπλισμένα αεροπλανοφόρα είναι σκηνές με ένταση και οι απανωτές ριπές των πολυβόλων όπλων άλλοτε τα προσπερνούν σαν βροχή και άλλοτε τα καταρρίπτουν στη θάλασσα. Πύρινες φλόγες τα τυλίγουν και οι τυχεροί που παραμένουν ζωντανοί επιστρέφουν στη βάση τους. Ναι, η ταινία περιγράφει μια σημαντική ναυμαχία, αλλά σου περνάει το αντιπολεμικό της μήνυμα. Γιατί οι άντρες που δεν επέστρεψαν ποτέ, ο άμαχος πληθυσμός που βρήκε φριχτό θάνατο και κάθε απώλεια, πληροφορούν εμάς που καθόμαστε αναπαυτικά στην καρέκλα του κινηματογράφου, πως, όσο και αν το μελοδραματικό στοιχείο επεμβαίνει στην ταινία, πριν από μόλις 77 χρόνια άνθρωποι από κάθε γωνιά της γης πήραν μέρος σε έναν πόλεμο που στιγμάτισε την ανθρωπότητα. Και όσο και αν μας σοκάρει, αυτές οι βουτιές και αυτές οι απώλειες ήταν η καθημερινή τους ρουτίνα. Άλλωστε η ταινία δεν αφιερώνεται μόνο στους Αμερικανούς στρατιώτες, αλλά και στους Ιάπωνες που πολέμησαν στο Μίντγουεϊ.
Υπαρκτά πρόσωπα βρίσκονται ανάμεσα στους πρωταγωνιστές της ταινίας, πρόσωπα που παρασημοφορήθηκαν από τις Η.Π.Α για την προσφορά τους σε πολιτικό και σε στρατιωτικό επίπεδο. Η αληθοφάνεια της ταινίας ενισχύεται και από την παρουσίαση των πραγματικών αξιωματικών και της πορείας τους μετά το τέλος του πολέμου. Η πλοκή σκοντάφτει μόνο στο γεγονός ότι επιχειρεί μέσα στον πόλεμο να «στριμώξει» και την προσωπική ζωή μερικών χαρακτήρων. Εστιάζει κυρίως στον Ρίτσαρντ «Ντικ» Μπεστ (Εντ Σκράιν) και προσπαθεί να μελετήσει και τον Έντουιν Λέιτον (Πάτρικ Γουίλσον). Οι αναφορές στις οικογένειές τους είναι μετρημένες σαν να υπάρχουν μόνο και μόνο για να πει ο σεναριογράφος πως έβαλε και κάτι από την εκτός μάχης ζωή τους.
Αξιόλογη προσπάθεια του σκηνοθέτη, η οποία, αν και με μερικά φάουλ του σεναριογράφου, ετοιμάζεται να γίνει ένα απρόσμενο blockbuster! **½/5
Από τη Δέσποινα Τριανταφυλλίδου.
φιλόλογο, πτυχιούχο και υπ. διδάκτορα Τμήματος Κινηματογράφου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, μέλος της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου.
