Η ταινία, παρά τον γαργαλιστικό τίτλο της, δεν είναι ερωτική κωμωδία, δεν έχει γυμνό, ούτε πικάντικες σκηνές. Αντιθέτως είναι ένα παραμύθι, μια αντίστροφη ανάγνωση της Σταχτοπούτας, στην οποία το γυναικείο εσώρουχο αντικαθιστά το γοβάκι. Ένα εμπορικό τρένο διασχίζει μια ατελείωτη, εύφορη κοιλάδα στους πρόποδες του Καυκάσου. Στην καμπίνα του οδηγού ο Νουρλάν, ο μηχανοδηγός.
Μέρα με τη μέρα οδηγεί το τρένο διασχίζοντας ένα προάστιο του Μπακού, όπου τα κτίρια είναι τόσο κοντά στις γραμμές που αναγκάζεται να περνά ξυστά από τις αυλές και τα κτίσματα.
Κάθε φορά που το τρένο πλησιάζει, οι άνδρες που πίνουν τσάι και οι γυναίκες που απλώνουν τα ρούχα τρέχουν να το αποφύγουν.
Ο Αζίζ, ένα μικρό ορφανό παιδί, όταν ακούει το σφύριγμα του τρένου, τρέχει με τη σφυρίχτρα του κατά μήκος των γραμμών και ειδοποιεί τους κατοίκους να μαζέψουν τα πράγματά τους και να μπουν στα σπίτια τους. Ό,τι δεν προλαβαίνουν να μαζέψουν ο Νουρλάν τα συγκεντρώνει στο τέλος της διαδρομής: φτερά κοτόπουλων, παιδικές μπάλες, ακόμα και σεντόνια.
Την τελευταία μέρα πριν τη συνταξιοδότησή του ο μηχανοδηγός Νουρλάν βρίσκει σκαλωμένο στο τρένο ένα κάπως ιδιαίτερο σουβενίρ: ένα δαντελωτό, γαλάζιο σουτιέν!
Η σκέψη του σουτιέν αναστατώνει τον Νουρλάν που πια δεν μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια. Η απέραντη μοναξιά του τον οδηγεί να επιστρέψει στη γειτονιά και να αναζητήσει την ιδιοκτήτρια του σουτιέν.
Μετά το «Absurdistan» (2008) και το «Baikonur» (2011) ο σκηνοθέτης Βάιτ Χέλμερ μάς μεταφέρει στα ορεινά τοπία του Αζερμπαϊτζάν. Το ξεχωριστό κινηματογραφικό λεξιλόγιό του και η ευρηματική, ποιητική κινηματογραφική του προσέγγιση τον έχουν κάνει γνωστό για τη διήγηση μοντέρνων παραμυθιών.
«Το Σουτιέν» είναι μια ποιητική ταινία χωρίς διαλόγους, για την αναζήτηση του έρωτα και της ανθρώπινης ζεστασιάς. Γερμανική ταινία, σκηνοθεσία Βάιτ Χέλμερ με τους: Μίκι Μανόλοβιτς, Ντενίς Λαβάν, Παθ Βέγκα. Γενική είσοδος 4 ευρώ.
