Γίνεται περισσότερο αντικοινωνικός. Τη στιγμή που αρκετοί από εμάς ζούμε με τον φόβο μιας ενδεχόμενης κλοπής, τον Κλέο που έχει βγάλει την πόρτα από το διαμέρισμά του, ούτε κλέφτες δεν τον επισκέπτονται και οι γείτονες τον αντιμετωπίζουν, τουλάχιστον με περιέργεια. Αυτή είναι η ιστορία που διαδραματίζεται στο βιβλίο του συγγραφέα Δημήτρη Τσεκούρα «Η Πόρτα», που παρουσιάζεται αύριο Παρασκευή, στις 8 μ.μ. στον Μύλο του Παππά. Ο Δημήτρης Τσεκούρας σε συνέντευξή του σήμερα στην «Ε» μιλάει για το πώς θα ήταν ο κόσμος αν όλοι αφαιρούσαμε τις πόρτες από τα σπίτια μας, για το νέο του βιβλίο «Η Πόρτα», τι είναι αυτό που τον κάνει να γράφει, τα μελλοντικά του σχέδια αλλά και για την… αμηχανία που κυριαρχεί στις παρουσιάσεις βιβλίων.
*Μπορεί να είναι αληθινό κάτι τέτοιο ή διαβάζουμε μία αλληγορία;
-Μακάρι να μπορούσε να είναι αλήθεια. Κάτι τέτοιο νομίζω πως αυτομάτως θα σήμαινε έναν εντελώς διαφορετικό Κόσμο, ένα είδος επανεκκίνησης του Κόσμου. Αλήθεια, το φαντάζεστε να ζούσαμε σε σπίτια χωρίς πόρτες; Θα ήταν σαν ένα είδος θαύματος διότι κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι δεν φοβόμαστε τίποτα, ότι δεν έχουμε να κρύψουμε τίποτα, ότι ο Ξένος που μπορεί να εισέλθει είναι πάντα ευπρόσδεκτος και τον εμπιστευόμαστε και τα λοιπά και τα λοιπά. Δεν διατηρώ ψευδαισθήσεις όμως πλέον: η Ανθρωπότητα σήμερα είναι εντελώς άλλη. Οπότε, σαφώς και διαβάζουμε μια αλληγορία.
*Ο ήρωας του βιβλίου σας έχει το παράξενο όνομα Κλεό Κελλάρης. Ποιο είναι το βασικό χαρακτηριστικό του;
-Αδιαφορεί εντελώς για τη γνώμη των άλλων προς το πρόσωπό του. Ο Κλεό Κελλάρης είναι αυτό που εγώ έχω στο μυαλό μου όταν μιλάω για ελευθερία.
*Διαβάζοντας κανείς το βιβλίο σας, μπορεί να μείνει και με την απορία «τι είναι τελικά αυτό το κείμενο, θεατρικό ή πεζογραφία;». Τι του απαντάτε;
-Η Πόρτα, εάν πρέπει κάπως να καταταχθεί, είναι μυθιστόρημα. Υπάρχει πλοκή, ίσως όχι με την τρέχουσα σημασία του όρου, αλλά σίγουρα υπάρχει. Πρόκειται μάλλον για ένα είδος «πλοκής ψυχισμού» του ήρωα. Η πρώτη του σκέψη, η εξέλιξη της σκέψης του με τα πολλά παρακλάδια της και ασφαλώς το συμπέρασμα της σκέψης του. Είναι φριχτό να συνδέουμε την έννοια της πλοκής μόνο με την αφήγηση γεγονότων. Η σκέψη είναι εξίσου γεγονός. Θα τολμούσα να πω ότι ίσως να είναι και το μέγιστο γεγονός. Από την άλλη, αυτό που λέτε σε σχέση με το θέατρο, έχει μεγάλη δόση αλήθειας. Επειδή γράφω θέατρο, ασυνείδητα μάλλον, αντιμετωπίζω κατά κάποιον τρόπο την κάθε ενότητα του βιβλίου σαν μία σκηνή ενός θεατρικού έργου.
*Θα επιμείνω. Τον ήρωα του βιβλίου τον μαθαίνουμε μέσα από τις σκέψεις του, κυρίως μέσα από τον τρόπο σκέψης του. Θεωρώ πως αυτό είναι περισσότερο λογοτεχνία, για να μη πω φιλοσοφία. Μαθαίνουμε επίσης όχι ακριβώς «τι είναι» ο Κλέο Κελλάρης, αλλά με ποιον τρόπο «είναι». Παράλληλα, όλο αυτό μας το δίνετε με ένα τρόπο γραφής, ιδιαίτερο μεν, αλλά με την ένταση -ή την απαίτηση- που έχει μία σκηνοθετική οδηγία. Τι τελικά συμβαίνει με τη γραφή σας, τι είναι τελικά Η Πόρτα;
-Η Πόρτα είναι στην ουσία ένας διάλογός μου με τη Λογοτεχνία και με τα περιβόητα είδη του Λόγου. Κι εκεί ακριβώς οφείλεται η μεγάλη διακειμενικότητα που διατρέχει όλο σχεδόν το βιβλίο, κάτι το οποίο σαφώς και ήταν συνειδητή επιλογή εκ μέρους μου.
* Δημήτρη Τσεκούρα, γιατί γράφετε;
Για χίλιους δυο λόγους. Από μια χαζή ενοχή που δεν έκανα παιδιά, από φιλοδοξία, γράφω επίσης επειδή κατά καιρούς με πιάνει μια έπαρση ότι κάτι έχω να πω, από βλακεία, και επειδή τελικά όλοι κάτι πρέπει να κάνουμε σ’ αυτή τη ζωή. Δεν βγαίνει αλλιώς… Κι όσο κι αν ακουστεί κοινότοπο, όταν γράφω δεν έχω καμία απολύτως επαφή με την πραγματικότητα, κι αυτή είναι μια αίσθηση που κάνει τον βίο μου κάπως πιο βιώσιμο.
*«Η Πόρτα», πώς προέκυψε;
-Έγραψα την Πόρτα ακριβώς στα πενήντα μου. Ωραία ηλικία, ξεκάθαρη, ξέρεις εντελώς τι σου γίνεται πλέον. Χωρίς να κάνω την παραμικρή έκπτωση στο μυαλό μου. Και χωρίς να με νοιάζει καθόλου αν θα αρέσει το βιβλίο ή όχι. Έγραψα την Πόρτα σαν να ήθελα να… προλάβω κάτι.
*Η Πόρτα, θα παρουσιαστεί στη Λάρισα, στο αμφιθέατρο του Μύλου του Παππά, την Παρασκευή 15/11. Θα ήθελες να απευθύνεις μία ιδιαίτερη πρόσκληση στους αναγνώστες της «Ελευθερίας»;
-Οι παρουσιάσεις βιβλίων, ξέρετε, έχουν συνήθως κάτι το αμήχανο. Οι άνθρωποι που έρχονται από τη μια «διστάζουν» συχνότατα να ρωτήσουν αυτό που θέλουν και ο συγγραφέας επίσης συχνότατα «διστάζει» να πει αυτά ακριβώς που θέλει. Θα χαρώ πολύ λοιπόν να έρθει κόσμος, να γνωριστούμε και να μιλήσουμε εκατέρωθεν χωρίς δισταγμούς.
*Τα επόμενα σχέδιά σας;
-Μόλις τελείωσα μία καινούργια μετάφραση στον «Γυάλινο Κόσμο» του Τένεσι Ουίλιαμς, μία μετάφραση ολίγον τι… πειραγμένη. Και ετοιμάζω μία συλλογή διηγημάτων που, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα κυκλοφορήσει του χρόνου τον Οκτώβρη.
