Όπως ανέφερε και η ίδια, ήταν μια εκδήλωση ευγνωμοσύνης, ένα ιερό χρέος, που είχε απέναντι στους δασκάλους, που υπηρέτησαν στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού, αλλά και στους συγχωριανούς της, που έμαθαν εκεί τα πρώτα τους γράμματα. Ήταν ένα προσωπικό της χρέος στους δασκάλους της, που σε δύσκολους καιρούς ήρθαν με απίστευτες στερήσεις και υπηρέτησαν σ’ αυτό το δύσβατο και ταπεινό χωριό, γι’ αυτό και χαίρουν της εκτίμησης, της αγάπης και του σεβασμού όλων των κατοίκων. Δεν υπήρχαν οι κατάλληλες υποδομές, μόνο ένα μικρό δωμάτιο στην άκρη του σχολείου και το τζάκι κι έτσι το σχολείο έκλεισε το 1968.
Μεταξύ άλλων, ανέφερε πως ο δάσκαλος ήταν αυτός που πάντα κρατούσε το λυχνάρι της γνώσης και καθοδηγούσε την ανθρωπότητα, μέσα στο σκοτάδι της αμάθειας, ενώ ο Μέγας Αλέξανδρος μας κληροδότησε το : «στους γονείς μου οφείλω το ζην και στους δασκάλους μου το ευ ζην». Στο τέλος ευχαρίστησε τους συγγενείς των δασκάλων που παρευρέθηκαν (Αποστόλου Γεωργίου, Αθανασίου Γερμανού, Παναγιώτη Καψάλη, Αχιλλέα Μπέκου, Γιώργου Παπαγεωργίου, Παναγιώτη Υφαντή, Ηλία Κρομμύδα και Βασιλείου Κανιούρα).
