Έτσι εικόνες, ήχοι, μνήμες, θρύλοι, παραμύθια, λέξεις, πρόσωπα ζωντανεύουν σε σελίδες, όπου οι πρωταγωνιστές είναι παιδιά.
Το «Φως στο σκοτάδι», με το οποίο η Ελένη Τζικούρα πρωτοεμφανίζεται ως συγγραφέας, παρουσιάστηκε σε ενήλικες, εφήβους και παιδιά, οι οποίοι με το ρόλο του ακροατή συμμετείχαν σε μια ιστορία, που στον καθένα άφησε το δικό της σημάδι. Στους μεγάλους ξύπνησε μνήμες με γεγονότα που συνέβησαν και αφηγούνται ακόμα οι παππούδες και οι νεότεροι άκουσαν άλλα λόγια, σύγχρονα, για θέματα της καθημερινότητας, όπως είναι η διαχείριση του πένθους, οι κακίες και η σκληρότητα μεταξύ των παιδιών , όταν βλέπουν κάτι διαφορετικό (σήμερα το λέμε bullying) ).
«Ο Θαλασσοσφυριχτής» του Διονύση Λεϊμονή παρουσιάστηκε με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο, σε ένα κοινό παιδιών από 4 έως 10 χρονών, τα οποία με αφετηρία τις εικόνες και τα αποσπάσματα από το βιβλίο, συμμετείχαν σε ένα παιχνίδι, το παιχνίδι της δημιουργικής γραφής. Ζωγράφισαν, εκφράστηκαν, έπαιξαν με τις λέξεις έφτιαξαν τις δικές τους ιστορίες, αστειεύτηκαν, τόλμησαν να εκφράσουν τις επιθυμίες τους αλλά και τις φοβίες τους…
