Ο κ. Χρυσοστόμου, εδώ και ένα σχεδόν χρόνο διευθυντής του Δεύτερου Προγράμματος της ΕΡΑ, βρέθηκε πρόσφατα στη Λάρισα για την παρουσίαση του νέου του βιβλίου «Soundtrack – Συνεντεύξεις με δημιουργούς της μουσικής των εικόνων». Σήμερα στη συνέντευξή του αναφέρεται στο ποιος μεγάλος δημιουργός τον δυσκόλεψε περισσότερο, για το τι πρέπει να κάνει η ΕΡΑ ώστε να φτάσει την κορυφή, για το σάουντρακ της ζωής του, τον Σύλλογο Ενιο Μορικόνε της Λάρισας που έχει βάλει την πόλη στο επίκεντρο των κινηματογραφόφιλων, αλλά και τους νέους δημιουργούς. Τονίζει δε χαρακτηριστικά ότι «Ζω με έναν εφιάλτη: όταν ο ιστορικός του μέλλοντος έρθει μετά από 30-40 χρόνια και θα καταγράψει τι έγινε το 2018-2019-2020, κοκ, να μην πει ότι αυτοί εκεί μάλλον ήταν ηλίθιοι αφού πάλι τον Χατζιδάκι βρήκαμε…».
*Τι είναι πιο δύσκολο, να συνεντευξιάζετε ή να συνεντευξιάζεστε;
-Δεκαπέντε χρόνια πριν, το 2004, που κυκλοφόρησε το πρώτο από τα βιβλία μου ξεκίνησα να δίνω κι εγώ συνεντεύξεις και η αλήθεια είναι ότι βίωσα κάποιες αμήχανες στιγμές. Πολλές φορές το χειραγώγησα το πράγμα λέγοντας στον συνάδελφο πολλά περισσότερα από αυτά που ζητούν ή από αυτά που χρειάζονται... Ελπίζω σήμερα να το κάνω! (γέλια)
*Τι προτιμάτε: να γράφετε ή να είστε πίσω από ένα μικρόφωνο;
-Το ραδιόφωνο είναι συνδεδεμένο με στενό τρόπο μ' εμένα αφού ο πατέρας μου ήταν ραδιοπειρατής... Αργότερα όταν άκουγα τις εκπομπές του Πετρίδη, του Παπαστεφάνου και των άλλων συνέδεσα και το όραμά μου με το τι θα ήθελα να κάνω στο μέλλον. Παράλληλα όμως, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω. Το ιδανικό σενάριο για μένα είναι όταν βιολογικά δεν θα μπορώ να κάνω ραδιόφωνο -που ελπίζω να μην έρθει ποτέ αυτή η στιγμή- να συνεχίσω να γράφω.
*Στο τελευταίο σας βιβλίο "συνομιλείτε" με 22 τεράστιους καλλιτέχνες. Ποιος ήταν ο πιο "δύστροπος" και ποιος ο πιο "επικοινωνιακός";
-Πιο δύσκολος και για μένα έγινε σαν δεύτερος πατέρας είναι ο Νίκος Μαμαγκάκης. Το λέω αυτό γιατί με τους ξένους υπήρχε μία συγκεκριμένη σύμβαση από την ώρα που δέχονται να σου μιλήσουν και έχεις περάσει όλο το στάδιο των διαπραγματεύσεων, ακόμη και οι πιο σκληροί απ' αυτούς ανοίγονται γιατί έχει προηγηθεί αυτή η σύμβαση ότι θα κάνουμε μία συνέντευξη και θα πούμε αυτά τα πράγματα. Με τον Μαμαγκάκη ήταν διαφορετικά τα πράγματα, γιατί είμαι ο βιογράφος του, ένα από τα προηγούμενα βιβλία μου είναι η βιογραφία τού Μαμαγκάκη που μάλιστα ήταν και υποψήφιος για κρατικό βιβλίο λογοτεχνίας. Η δυσκολία του Μαμαγκάκη έγκειτο στο ότι δεν ήθελε να το κάνει αυτό, πήγα μια μέρα στο σπίτι του, ήπιαμε ένα καφέ και στην κουβέντα πάνω του είπα ότι θέλω τη βοήθειά σας προκειμένου να καταγράψουμε το έργο σας και να κάνουμε μία βιογραφία. Μου απάντησε ότι «οι βιογραφίες είναι σαν να αποχαιρετά κανείς τον μάταιο τούτο κόσμο κι εγώ δεν πρόκειται να το κάνω ποτέ». Μ' άρεσε έτσι όπως αντέδρασε και μάλλον του άρεσε κι εκείνου η δική μου αντίδραση γιατί του είπα αμέσως μετά «τα πράγματα είναι απλά για μένα. Είτε συναινέσετε είτε όχι θα τη γράψω τη βιογραφία. Ελάτε να το κάνουμε παρέα». Μέχρι το τέλος που το βιβλίο κυκλοφόρησε δεν πίστευα ότι είχα να κάνω με έναν άνθρωπο που αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας για τον πολιτισμό. Αυτό από μόνο του ήταν το πιο δύσκολο απ' όλα.
*Αν έπρεπε να επιλέξετε ένα σάουντρακ για τη ζωή σας, ποιο θα ήταν;
-Δύσκολη ερώτηση... Κατά περιόδους είναι διάφορα που παθιάζομαι και φανατίζομαι. Σίγουρα θα ήταν ένα του Ενιο Μορικόνε, που διαχρονικά βρίσκεται στη ζωή μου με διάφορες μουσικές του και είναι ένα από τα απωθημένα μου γιατί κάποτε είχαμε οργανώσει μία συνέντευξη και διάφορα πράγματα μας εμπόδισαν να την κάνουμε. Μεταξύ των 22 συνθετών ο Μορικόνε λείπει, και γι' αυτό στην παρουσίαση στη Λάρισα παρών ήταν ο πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων Μουσικής Ενιο Μορικόνε Κωνσταντίνος Παπακώστας που κάνει εξαιρετική δουλειά στην πόλη σας και πραγματικά έχει βάλει τη Λάρισα στο επίκεντρο των κινηματογραφόφιλων. Την τελευταία πενταετία ενδιαφέρομαι πάρα πολύ για τη μουσική που έχουν γράψει οι Ασιάτες, ο Ουμεμπαγιάσι, ο Ισαΐσι, ο Ουεμάτσου, διάφορα ονόματα μάλλον άγνωστα στο ευρύ κοινό.
*Τι θα πρέπει να κάνει η ΕΡΑ ώστε να την αποθηκεύσουμε στα ραδιόφωνά μας στη μνήμη νούμερο 1;
-Να συνδεθεί ξανά με την κοινωνία. Μόλις λίγες βδομάδες πριν ολοκληρώσαμε τον πρώτο κύκλο μιας δράσης για τους νέους καλλιτέχνες. Ηταν ένα ανοιχτό κάλεσμα που δεν είχε γίνει ποτέ ξανά στην ΕΡΤ. Το κάναμε και είμαστε υπερήφανοι, γιατί μέσα σ' αυτό το περιβάλλον, το πάρα πολύ δύσκολο εσωτερικά με μια εσωστρέφεια, και εξωτερικά με όλους αυτούς τους εξωγενείς παράγοντες που θέλουν την ΕΡΤ να είναι σε μια συρρίκνωση, καταφέραμε και συνδεθήκαμε με την κοινωνία, με τους νέους ανθρώπους, με τους ανθρώπους που δημιουργούν καλλιτεχνικά στο τραγούδι. Περισσότερα από 700 τραγούδια ήρθαν στα γραφεία μας μέσα σε 40 μέρες. Ηδη παίζουμε τα τραγούδια αυτά και φιλοξενούμε στις εκπομπές τους δημιουργούς.
Ξέρετε, ζω με έναν εφιάλτη όταν ο ιστορικός του μέλλοντος έρθει μετά από 30-40 χρόνια και θα καταγράψει τι έγινε το 2018-2019-2020 κοκ, θα πει ότι αυτοί που ήταν εκεί μάλλον ήταν ηλίθιοι γιατί πάλι τον Χατζιδάκι βρήκαμε. Θα πρέπει και η γενιά μας να δώσει μία καταγραφή αυτού του πράγματος που συμβαίνει. Δεν μπορεί να βράζει ο τόπος από δημιουργικότητα κι εμείς να κάνουμε πως δεν υπάρχει αυτό.
* Εμείς εδώ στη Λάρισα ευλογώντας τα γένια μας λέμε ότι είμαστε μια πόλη με έντονο πολιτιστικό αποτύπωμα. Εσείς στην παρουσία σας εδώ τι είδατε;
-Η Λάρισα είναι από τις ομορφότερες πόλεις, αλλά αυτό το ξέρετε ήδη. Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι ότι την ίδια ώρα που παρουσιάζαμε το νέο μου βιβλίο "Σάουντρακ", την ίδια ώρα σε άλλους χώρους συνέβαιναν άλλα τέσσερα ή πέντε γεγονότα. Παράγει πολιτισμό η Λάρισα και μάλιστα τον παράγει με εμφατικό τρόπο. Ενεργοποιεί έτσι τη νεολαία της που είναι και το μέλλον της χώρας. Οταν η Λάρισα σαν περιοχή υψηλής αισθητικής βγαίνει μ' αυτόν τον ποιοτικό τρόπο μπροστά, αποτελεί και ένα παράδειγμα καλής πρακτικής: αφού το κάνει η Λάρισα γιατί να μην το κάνουμε κι εμείς;
