Πριν από έναν περίπου αιώνα, άνθρωποι με φυσιολογίες νανισμού αναφέρονταν στα αγγλικά και ‘midgets’, λέξη με «μεταφορική» έννοια (χωρίς αντίστοιχη στα ελληνικά) που αργότερα η χρήση της ανακλήθηκε εξαιτίας της προσβλητικής της υπόστασης.
Ο Τζέιμς (ο μεγάλος Πίτερ Ντίνκλεϊτζ) αποκαλεί τον εαυτό του «τον midget της πόλης» απαντώντας με στωική ειρωνεία στον –και επαναλαμβάνοντας λέξεις που είπε ο– Τζέισον Ντίξον (ο υπέροχος Σαμ Ρόκγουελ), δεξί χέρι του σερίφη Μπιλ Γουΐλομπι (ο έξοχος Γούντι Χάρελσον) κάπου στο Μιζούρι, περιοχή με παράδοση ρατσισμού. Με ανθρώπους που μπορεί να μιλούν προσβλητικά και να συμπεριφέρονται (ακόμη πιο) βίαια ο ένας στον άλλον ξεκινώντας (συνεπώς) από τον εαυτό τους. Όταν ο πόνος ραγίσει την επιφάνεια της καθημερινής τους σκληρότητας, κάποιοι από αυτούς θα πρέπει να κοιτάξουν ξανά για να δουν τι τους αφορά όχι μόνο μέσα από το ποιοι είναι αλλά κυρίως μέσα από το ποιοι μπορούν να είναι. Ακόμη και από αδιέξοδα ως σημεία επανεκκίνησης για να θυμηθούν και να ξεχάσουν ό,τι χρειάζονται μετά την απώλεια.
Στην (αρχαία) τραγωδία υπάρχει ο άξονας που συνδέει την ανθρώπινη ύπαρξη μεταξύ γης και ουρανού. Η Μίλντρεντ Χέις (η μεγάλη κυρία της υποκριτικής Φράνσις ΜακΝτόρμαντ) θα κινήσει γη και ουρανό για την αλήθεια που κρύβεται πίσω απ’ τον θάνατο της κόρης της. Καθισμένη στη γη καθώς μιλά με ακροατή τον ουρανό, βλέπει ξαφνικά ένα ελάφι μπροστά της. Πίσω από επιδέσμους σε δωμάτιο νοσοκομείου, δύο άλλα μάτια επίσης βλέπουν αναπάντεχα μία προσφορά με τη μορφή ενός χυμού πορτοκαλιού. Παντού και πάντα υπάρχει ακόμη δρόμος για να προχωρήσουν γύρω τους και μπροστά τους. Στις «Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι» (2017) ο Μάρτιν ΜακΝτόνα έγραψε και σκηνοθέτησε μία μεγάλη ταινία ως μπαλάντα (και) με σκληρούς στίχους σε συγχορδίες παλμών από ήχους της καρδιάς. Ένα εξαίσιο σύγχρονο κλασικό αριστούργημα.
Μιχάλης Δ. Ταμπούκας
Ηθοποιός
