Η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου καθιερώθηκε το 1961 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου της Unesco και γιορτάζεται έκτοτε στις 27 Μαρτίου (την ημερομηνία της πρεμιέρας του Θεάτρου των Εθνών στο Παρίσι) με διάφορες εκδηλώσεις από τα τοπικά κέντρα του Ινστιτούτου. Κεντρική θέση στον εορτασμό λαμβάνει το Ετήσιο Μήνυμα που κάθε χρόνο γράφεται από ένα εξέχον πρόσωπο του θεάτρου διαβάζεται σε διάφορες σκηνές. Το πρώτο μήνυμα γράφτηκε από τον Jean Cocteau το 1962 ενώ στη συνέχεια τη σκυτάλη ανέλαβαν μεταξύ άλλων ο Miller, ο Olivier, ο Neruda, ο Brook, ο Ionesco, ο Albee, ο δικός μας Καμπανέλλης, η Mnouchkine, Malcovich, ο Dario Fo κ.α. Κοινό μοτίβο από το 1962 είναι πως ακόμη και αν «το θέατρο πέθανε, το θέατρο ζει».
Το φετινό μήνυμα ανέλαβε να γράψει ο Simon McBurney (Σάιμον Μακ Μπέρνι) από το Ηνωμένο Βασίλειο (ηθοποιός, συγγραφέας, σκηνοθέτης και συνιδρυτής του Théâtre de Complicité), θα διαβαστεί στα θέατρα και θα μεταδοθεί από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, παγκοσμίως. Το ερασιτεχνικό θέατρο είναι μία πράξη κοινωνικοποίησης. Είναι το ζωντανό κύτταρο κάθε κοινωνίας και μπορεί να αποτελέσει μία μάσκα οξυγόνου απαραίτητη για κάθε πολίτη που ασφυκτιά μέσα στην πεζή «πραγματικότητα». Στην πραγματοποίηση αυτού του σκοπού συνέβαλαν: «Ερασιτεχνική θεατρική σκηνή Ανδρέας Τσατσαρής», «Ονείρων θαύματα», «Αυλαία», «Ενεργοί πολίτες», «Realisma» και ο «Μορφωτικός Σύλλογος Τυρνάβου».