Ήξεραν! Ήξεραν ότι είναι δύσκολο να με υπακούσουν τα πόδια μου και να ακολουθήσω τα βήματά τους.
Μέχρι που μέσα σε αυτή την ακινησία του σώματος και μέσα στον εξαναγκαστικό θάνατο, που του είχα επιβάλει, μου λένε: «Μπορείς να κουνήσεις τα χέρια σου, μπορείς να λικνίσεις τη μέση σου, άρα μπορείς να χορέψεις. Και αστειευμένη στην αρχή άρχισα να κουνώ ρυθμικά τα χέρια και έπειτα τον κορμό μου και έπειτα έσυρα τα «πληγωμένα» μου πόδια να ακολουθήσουν…
Και έπειτα η μουσική με παρέσυρε. Και έπειτα ο ρυθμός με συνεπήρε. Και εγώ άρχισα να χορεύω. Τα χέρια μου ενώθηκαν με τα δικά τους και εγώ στηρίχθηκα πάνω τους, νιώθοντας την ενέργειά τους να διαπερνά το σώμα μου και να το τραντάζει να …ξυπνήσει! Ελευθερώθηκα!».
Τα λόγια της Ηλιάνας περικλείουν όλο το νόημα της δημιουργίας μιας νέας ομάδας χορού στη Λάρισα, η οποία μπορεί να κλείσει στην αγκαλιά της και να «ξυπνήσει» τις αισθήσεις όλων των ατόμων με κάθε είδους αναπηρία.
«Είναι μια ομάδα όπου όλοι μπορούν να συν–χωρέσουν, με τη διαφορετικότητά του ο καθένας. Την ονομάσαμε ΣΥΝ-ΧΟΡΟ», μας είπε η Μαρία Κούτσικου, μέλος της και πρόεδρος της Πανθεσσαλικής Ένωσης Ατόμων με Σκλήρυνση Κατά Πλάκας.
Τους συναντήσαμε στη στέγη της Ένωσης, στη συνοικία Αβέρωφ. Σε μια μεγάλη αίθουσα, ανάμεσα στα έπιπλα, στην κουζίνα, σε καλλιτεχνικές δημιουργίες μελών άλλων τμημάτων που έχει δημιουργήσει η Ενωση, έκαναν χώρο για τον χορό τους.
Ήταν η μέρα, που όλα τα αντικείμενα της αίθουσας μετακινήθηκαν κοντά στους τέσσερις τοίχους, για να μπορέσει η πενταμελής ομάδα, να δημιουργήσει, με την καθοδήγηση της δασκάλας τους, της Μαριέττας Χαρταλάμη. Η οποία μας λέει για το πρωτόγνωρο εγχείρημα: «Μέσα από την κίνηση ενεργοποιείται όλο το σώμα. Ο χορός είναι συναίσθημα. Μια συγχρονισμένη χορογραφία που προσαρμόζεται στη διαφορετικότητα του καθένα, μπορεί να δώσει εκπληκτικό αποτέλεσμα. Όταν ενώνονται τα χέρια των χορευτών, όταν ο ένας στηρίζει τον άλλο, όταν μεταφέρεται η κίνησή τους, απελευθερώνεται το συναίσθημα και το ένα άτομο δίνει ενέργεια στο άλλο και αντίστροφα!
Ο καθένας μέσα από την κίνηση μαθαίνει το σώμα του και μέσα από ξεχωριστές ασκήσεις και χορογραφίες, ανάλογα με τις δυνατότητές του, ενώνεται σε ένα σύνολο, δημιουργώντας ένα ομαδικό αποτέλεσμα.
Παντρεύουν όλοι μαζί τις ιδιαίτερες ικανότητές τους. Το μάθημα χορού είναι διαδραστικό».
Η Τζένη ήταν επαγγελματίας χορεύτρια και συνεχίζει να χορεύει, ακόμη και αν βρίσκεται πάνω σε δύο ρόδες. Είναι ίσως το μέλος της ομάδας που αποτελεί την κινητήρια δύναμή της. Έχει ισχυρή θέληση αλλά και τις γνώσεις να την οδηγήσει.
«Είναι δύσκολο, μας λέει, να «βγάλεις» την αναπηρία από το σπίτι! Αυτή η ομάδα έχει συσταθεί με πάθος και πολύ μεράκι. Όταν συζητήθηκε η ιδέα, όλα κύλησαν με τέτοιο τρόπο, σαν να συνηγορούσε η κάθε μέρα στην υλοποίησή της.
Θέλω μέσα από αυτό που κάνουμε εδώ να περάσω το μήνυμα στον κόσμο, σε κάθε άνθρωπο με αναπηρία ότι μπορεί! Μπορεί να χορέψει!
Απ΄ την άλλη, θέλω παράλληλα να αφυπνίσω τον κόσμο, ώστε βλέποντάς μας να καταλάβει τι σημαίνει να μην έχω πρόσβαση πουθενά. Να γνωρίσει ότι αναγκάζομαι να μην κυκλοφορώ στην πόλη».
Για τον Γιάννη, ήταν μια πρόκληση η συμμετοχή στην ομάδα.
Στην αρχή, όπως μας είπε, πήγε από περιέργεια, αλλά νιώθοντας και έναν ενδόμυχο φόβο ότι είναι μια ιδέα μη υλοποιήσιμη.
Μετά το πρώτο μάθημα, ήταν αποφασισμένος να τη στηρίξει μέχρι τέλους, μέχρι εκεί που θα μπορούσε να δώσει. Γι’ αυτόν ήδη έχει πετύχει!
Η «ΣΥΝ –ΧΟΡΟ» λειτουργεί υπό τη σκέπη της Πανθεσσαλικής Ενωσης Ατόμων με Σκλήρυνση κατά Πλάκας και η συμμετοχή μελών στην ομάδα είναι δωρεάν.
Της Λένας Κισσάβου
