Μιλούν απλά, άμεσα, όπως όλα τα αείζωα τραγούδια του λαού. Για τους πόθους, τα πάθη και τα δεινά της ζωής, για το μόχθο των άμοιρων, αλλά και αγωνιστών του βίου.
Για τα άδικα στον κόσμο που πληγώνουν. Για τα όνειρα της νιότης, την ομορφιά του έρωτα, τον ψυχόκορμο ασίγαστο αγώνα της έλλογης ύπαρξης, σε στεργιές και θάλασσες, για όποια ανοδική πορεία, με ντομπροσύνη και αλήθεια. Ίδιος ο ποιητικός του αυλός με τα μυθοτράγουδα του λαού, που πλάθουν εσαεί τραγούδι, όποια φάση και όποια δοκιμασία του βίου. Και όντως έχει το χάρισμα της ποιητικής δημιουργίας γιατί με άνεση δημιουργεί όλους αυτούς τους ψυχόκορμους συλλογισμούς, σε έμμετρους στίχους, με ευχέρεια μέτρου και ομοιοκαταληξίας.
Ζήτα Καλογιάννη (μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και πρόεδρος της Αμφικτυονίας Ελληνισμού)
