Σκύβεις , όπως τα «ζωντανά» στη σαγή, πάνω από το βιβλίο και δεν θές να σηκώσεις το κεφάλι πριν το τελειώσεις. Και παρά το γεγονός ότι οι μυθιστορίες αφορούν διαφορετικά θέματα, τελειώνοντας το βιβλίο έχεις την αίσθηση ότι όλες αποτελούν μέρη μιας μεγάλης αυτοτελούς μυθιστορίας. Τελειώνεις το ένα θέμα και νιώθεις έντονα την ανάγκη να περάσεις στο επόμενο. Για να ανακαλύψεις, όχι απλά για να διαβάσεις, όλες εκείνες τις απόμερες και στριμωγμένες ανθρώπινες σχέσεις, που «αποκαλύπτονται» με μοναδικό τρόπο από την γραφίδα του συγγραφέα.
Σχέσεις ανθρώπων που δεν πρωταγωνιστούν στις ποικιλόμορφες τοπικές κοινωνίες,
δεν προβάλλονται στον τύπο, δεν συζητιούνται στα «σαλόνια», δεν απασχολούν έντονα την πλατειά καθημερινότητα. Με το ταλέντο όμως του Θωμά -και τα απίθανα στοιχεία που είναι ευδιάκριτο ότι προσπάθησε πολύ για να τα «αποκτήσει»- οι πρωταγωνιστές των μυθιστοριών του αναδεικνύονται σε ήρωες μιας δύσκολης εποχής. Και ενός ολόκληρου κόσμου που ταλαντώνεται και συντονίζεται στον πυρήνα των σημαντικών γεγονότων που σφράγισαν την ιστορία του τόπου μας.
Η αναφορά σε γνωστά μέρη , ακόμα και σε ονόματα ανθρώπων που ίσως «έφυγαν» αλλά άφησαν πίσω τους-ανάλογα- εύηχο ή στρίγκλο αχό της παρουσίας τους στον κόσμο, και ο συνδυασμός με όχι πολύ μακρινά γεγονότα, επιτείνουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη για όσα διαδραματίστηκαν «γύρω» μας. Κάπου νοιώθεις ότι διαβάζεις την ζωντανή ιστορία του τόπου σου, ότι εσύ ο ίδιος κάθεσαι σε ένα σκαλί του μεγάλου θεάτρου της ζωής και τα συμβάντα εξελίσσονται μπροστά σου.
Είναι φανερό ότι ο Θωμάς δεν επιδίωξε να διδάξει ή να «συμβουλέψει» τους αναγνώστες του έργου του για το «δέον γενέσθαι». «Βγήκε έξω» από όσα θα μπορούσαν να επηρεάσουν τις προσεγγίσεις του, από την σύνθετη πλοκή των ανθρώπινων σχέσεων. Αφήνει τον αναγνώστη να επιλέξει μόνος του, να καταλήξει -αν μπορεί και όσο μπορεί ο καθένας- με προσωπική αξιολόγηση ανθρώπων και γεγονότων. Βέβαια, ίσως αυτό το κάνει και σκόπιμα, γιατί αργά ή γρήγορα όλο αυτό το αξιακό φορτίο που μοίρασε στους πρωταγωνιστές των μυθιστοριών του, θα αναζητήσει μέσα από το ταλέντο του συγγραφέα να βρει «αποκούμπι» σε «κάτι» ακόμη, από όσα μας επιφυλάσσει στο μέλλον._
Κώστας Δεληγιάννης
