Εικόνες σκληρές που κρύβουν πολύ πόνο και ιστορία. Μαρτυρίες ενός φωτογραφικού οδοιπορικού-προσκυνήματος, σε έναν τόπο οδυνηρό για την ανθρωπότητα, που στόχο έχουν να διατηρήσουν τη μνήμη ώστε τα θύματα των ναζιστών, να μην «δολοφονηθούν» για δεύτερη φορά από τη λήθη.
Πάνω από 100 φωτογραφίες αφηγούνται όλα όσα διαδραματίστηκαν στο μαρτυρικό στρατόπεδο του Άουσβιτς. Φωτογραφίες που μυρίζουν θάνατο ακόμη και σήμερα. Οι προθήκες με τα προσωπικά αντικείμενα των εξοστρακισμένων: τα ρούχα, τα καπέλα, τα μπαστούνια, τα βαλιτσάκια. Το βουνό από τα μαλλιά και γένια που χρησιμοποιούνταν για μαξιλάρια και κουβέρτες. Οι φωτογραφίες, τα πορτρέτα. Ο τοίχος των εκτελέσεων με τα αναμμένα καντήλια και τα σεμνά λουλούδια. Οι παράγκες που στέγαζαν τους ζωντανούς νεκρούς. Τα εργαλεία των απάνθρωπων βασανιστηρίων. Οι επισκέπτες με το στοιχειωμένο βλέμμα. Αυτά και τόσα ακόμη, μπορεί να δει ο επισκέπτης της έκθεσης.
Η Ρούλα Σιλιντζή μιλά στην «Ε» για το πώς έφτασε μαζί με τον σύζυγό της Αδριανό Λέκκα, να κάνει αυτό το ταξίδι και να αιχμαλωτίσουν με τον φακό τους μνήμες, κτίρια, ανθρώπους…
«Η πρώτη επαφή της οικογένειας με το Άουσβιτς ήταν το 1962, όταν ο Αδριανός είχε δάσκαλο στη Σκύδρα Εδέσσης τον Οδυσσέα Γιαννόπουλο ή Όμηρο Πέλλα. Ο άνθρωπος αυτός ήταν αιχμάλωτος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία και έχει γράψει ένα υπέροχο βιβλίο, το STALAGVI-C , που αναφέρεται στη ζωή του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Αργότερα, ο Αδριανός πήγε για πρώτη φορά στο Άουσβιτς, το 1987. Η εμπειρία του ήταν συγκλονιστική και αρκετά χρόνια μετά, συγκεκριμένα το 2006, πήγαμε όλοι μαζί, σαν οικογένεια. Είχαμε αρχίσει δειλά-δειλά, να ασχολούμαστε με την ερασιτεχνική φωτογραφία και συνδυάσαμε το ταξίδι στο Άουσβιτς με κάποιους ακόμη προορισμούς στην Πολωνία. Πριν από τρία χρόνια και ανατρέχοντας στο οδοιπορικό μας αυτό μέσω των φωτογραφιών που είχαμε τραβήξει, εκκολάπτονταν στο μυαλό μας η ιδέα να επισκεφθούμε ξανά τον ζοφερό αυτό τόπο μαρτυρίου, με αποκλειστικό σκοπό να τραβήξουμε φωτογραφίες. Είχαμε βελτιώσει αρκετά την τεχνική και τη ματιά μας και κάποια στιγμή αργότερα , θέλαμε να εκθέσουμε αυτό το υλικό στο κοινό της πόλης μας. ‘Ετσι κι έγινε. Την άνοιξη του 2016, επαναλάβαμε το ταξίδι και το φωτογραφικό του αποτέλεσμα εκτίθεται σήμερα στο Χατζηγιάννειο».
Οι φωτογραφίες της Ρούλας Σιλιντζή και του Αδριανού Λέκκα δεν εκτίθενται για πρώτη φορά στο κοινό της Λάρισας. Πέρυσι φιλοξενήθηκαν στο ΟΥΗΛ. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν μεγάλη και έτσι φέτος πάρθηκε η απόφαση να ξαναστηθεί η έκθεση στο «Χατζηγιάννειο» αυτή τη φορά με μεγαλύτερη διάρκεια και με επισκέψεις των σχολείων της πόλης. «Είναι το πιο σημαντικό πιστεύουμε, να δώσουμε στους νέους μας ένα ακόμη έναυσμα , για να αναλογιστούν τη σημασία του Ολοκαυτώματος και το τεράστιο ρήγμα που προκάλεσε στον ανθρώπινο πολιτισμό. Το Ολοκαύτωμα ήταν έργο πολλών χιλιάδων ανθρώπων , που το επέτρεψαν να συμβεί. Δυστυχώς , οι ανθρώπινες θηριωδίες συνεχίζονται και στις μέρες μας με πολλές διαφορετικές μορφές. Στο βιβλίο «το παιδί-θαύμα», της Ιρέν Νεμιρόβσκι, προλογίζει η Ελιζαμπέτ Ζιλ, λέγοντας μεταξύ άλλων: Η μισαλλοδοξία που οδηγεί στη βαρβαρότητα, δεν είναι προνόμιο ενός λαού, ούτε μιας εποχής και πριν καν δολοφονήσει κυριολεκτικά, εξοντώνει ηθικά, πνίγοντας τη διαφορετικότητα, πλούτο των ανθρώπων» σημειώνει καταλήγοντας η καλλιτέχνης.
Η έκθεση θα λειτουργεί καθημερινά μέχρι και τις 28 Οκτωβρίου από 10.30 το πρωί έως 1.30 το μεσημέρι και 6 το απόγευμα έως 9 το βράδυ.
Της Νατάσας Πολυγένη
