Συγκλονιστικός, εκφραστικός και καθηλωτικός ο Νίκος Αλεξίου, καθισμένος σε μια καρέκλα επί 75 λεπτά αφηγείται όλη την ιστορία του Μιχαήλ Κόλχαας. Οργή, θλίψη, μετάνοια, συγκίνηση, ένταση, έξαψη μεταφέρονται στο κοινό με τη δύναμη του λόγου και της έκφρασης από τον Νίκο Αλεξίου. Το έργο «Μιχαήλ Κόλχαας» δεν είναι ακόμη ένας μονόλογος, είναι ένα σπουδαίο κείμενο που σε συνδυασμό με την ερμηνευτική ικανότητα του Νίκου Αλεξίου προκαλεί στον θεατή τρικυμία συναισθημάτων.
Η «Ε» συναντήθηκε με τον ηθοποιό λίγες ώρες πριν την παράσταση. Ήρεμος, ευγενής και με περίσσεια ειλικρίνεια μίλησε τόσο για τον Μ. Κόλχαας και τον τρόπο που τον έχει επηρεάσει, όσο και για την αποχή του από τους τηλεοπτικούς δέκτες.
Το έργο όπως ανέφερε, το παρουσιάζει από το 2011 και κάθε φορά ανακαλύπτει διαφορετικές πτυχές. Είναι μια έκπληξη και για τον ίδιο. Η ερμηνεία του κάθε φορά σε άμεση συνάρτηση με τον εσωτερικό κόσμο και τα βιώματα του ίδιου. Ένα έργο που μπορεί να το έχει παίξει δεκάδες φορές, αλλά συνεχίζει να τον συγκινεί, όσο την πρώτη φορά που το παρακολούθησε ως θεατής στην Ιταλία. «Η διασκευή της νουβέλας του Κλάιστ σε θεατρικό μονόλογο έγινε από δύο Ιταλούς, τον Marco Baliani και τον Remo Rostagno και παιζόταν από τον Βaliani επί σειρά ετών στην Ιταλία. Αυτή τη διασκευή, λοιπόν, μετέφρασα εγώ από τα ιταλικά σε μια περίοδο που ήμουν άνεργος και ψαχνόμουν. Γραμμένη περίπου το 1810, η νουβέλα Michael Kohlhaas του Χάινριχ φον Κλάιστ βασίζεται σε ένα πραγματικό γεγονός που διαδραματίστηκε τον 16ο αιώνα, κατά την περίοδο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, στη Γερμανία. Είναι ένα έργο που μιλά για την κοινωνική δικαιοσύνη, όμως θα ήταν αδικία να εστιάσω μονάχα σε αυτό, καθώς πρόκειται για κάτι πολύ πιο σύνθετο, που η ουσία του κρύβεται κάτω από αυτό που φαίνεται. Πρόκειται για την πραγματική ιστορία του Μιχαήλ Κόλχαας, φιλήσυχου και νομοταγή έμπορου αλόγων, που πέφτει θύμα αδικίας από κάποιον άρχοντα της χώρας. Όταν προσπαθήσει να βρει το δίκιο του εκδιώχνεται από το σαθρό και διαβρωμένο δικαστικό σύστημα της εποχής και τυφλωμένος από οργή, αποφασίζει μόνος του, με τσεκούρι και φωτιά, να διεκδικήσει εκείνα που του στέρησαν. Ετσι ρίχνεται σε μια αιματηρή και ζοφερή μάχη ενάντια σε όσους θεωρεί πως τον αδίκησαν. Μια μάχη που δεν αργεί να στραφεί αδιάκριτα και μανιασμένα σε όποιον τύχει να βρεθεί στον δρόμο του...Και τότε, έρχεται η στιγμή που ο Κόλχαας αντιλαμβάνεται την ευθύνη των πράξεών του. Της δικής του, προσωπικής ευθύνης» αναφέρει ο γνωστός ηθοποιός και προσθέτει «Η ανάληψη της προσωπικής ευθύνης είναι κάτι που με ενδιαφέρει προσωπικά, όπως και η ακεραιότητα της ηθικής. Θεωρώ ότι το τέλος του έργου, είναι ίσως η πιο δυνατή και συγκλονιστική στιγμή. Ο ήρωάς μας πληρώνει το τίμημα των πράξεων του πολύ ακριβά…»
* Ο Κόλχαας μη βρίσκοντας το δίκιο του, αποφασίζει να πάρει τον νόμο στα χέρια του. Από θύμα γίνεται θύτης. Καταστάσεις που λίγο πολύ τα τελευταία χρόνια όλοι τις έχουμε βρει μπροστά μας. Υπήρξε στιγμή που θεωρήσατε ότι ο κόσμος που βλέπει την παράσταση μπορεί να πάρει το λάθος μήνυμα;
- Με την κρίση τα πνεύματα εξάρθηκαν, όπως και ο λαϊκισμός. Ξαφνικά, βρέθηκα να έχω πρόβλημα γιατί θεώρησα ότι κάποιοι μπορεί να επηρεαστούν από την ιστορία. Προσωπικά δεν πιστεύω στο δίκιο του καθενός, πιστεύω στο δίκιο της πολιτείας. Δεν νομιμοποιείται κανείς να παίρνει τον νόμο στα χέρια του για να διεκδικήσει το δίκιο του. Βέβαια, όταν αδικείσαι σίγουρα τέτοιες σκέψεις περνούν από το μυαλό σου. Όμως το έργο δεν αφορά αυτό. Αυτό που σίγουρα έχω εισπράξει από το κοινό, είναι ότι πολλές φορές ταυτίζεται με τον ήρωα.
* Ποιο θεωρείτε το πιο δυνατό σημείο της παράστασης;
- Το τέλος. Η προσωπική ευθύνη για τις πράξεις βρίσκεται στον πυρήνα του «Κόλχαας» περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, και είναι το στοιχείο που μ’ ενδιαφέρει και με συγκινεί. Το τέλος του Κόλχαας, ο θάνατός του στην αγχόνη, είναι εκείνο που ανατρέπει τα πάντα. Δεν θα ήθελα να αποκαλύψω περισσότερα για να μην χαλάσω το σπασπένς.
* Πόσο δύσκολο είναι να σηκώνει κάποιος όλο το βάρος της παράστασης στους ώμους του;
- Πολύ. Κάθε φορά έχω το ίδιο άγχος. Στον «Κόλχαας» με μοναδικούς συμμάχους τον φωτισμό, τη μουσική και μια καρέκλα κάνω τα πάντα, από καλπασμούς αλόγων μέχρι μάχες. Ο ρυθμός είναι καταιγιστικός, μοιάζει με καλπασμό αλόγου. Στο μυαλό μου έχω ένα πράγμα. Θέλω να αγγίξω την ψυχή του θεατή. Αυτό είναι για μένα το κριτήριο.
* Ο κόσμος σάς γνώρισε μέσα από τη μικρή οθόνη. Όμως έχουμε πολύ καιρό να σας δούμε σε κάποια τηλεοπτική δουλειά. Συνειδητή η αποχή;
- Η αλήθεια είναι ότι ακόμη και σήμερα, πολλοί με συναντούν στον δρόμο και με φωνάζουν Πλαπούτα. Το έχω αποδεχτεί. Όχι, η αποχή μου δεν είναι καθόλου συνειδητή. Η τηλεόραση μου έχει λείψει. Εάν είχα προτάσεις δεν θα είχα κανέναν ενδοιασμό. Βέβαια, πλέον οι δουλειές είναι ελάχιστες και ευτυχώς υπάρχει και το θέατρο. Μάλιστα, θεωρώ ότι το να κάνει κάποιος τηλεόραση είναι πολύ δυσκολότερο από το θέατρο. Στο θέατρο έχεις σπουδαία κείμενα που σε στηρίζουν. Στην τηλεόραση όλα είναι σχετικά. Αυτό που προσπαθώ πάντα σε κάθε δουλειά μου, είναι να φροντίζω να μην είναι δεύτερο. Είμαι της άποψης «Αν δεν μπορείς να κάνεις τον κόσμο καλύτερο, τουλάχιστον μην τον κάνεις χειρότερο».
Info:
•Η δεύτερη παράστασή του θα δοθεί σήμερα στις 9 το βράδυ. Εκτός από την ερμηνεία, ο Νίκος Αλεξίου υπογράφει ακόμα τη μετάφραση, τη δραματουργική προσαρμογή και τη σκηνοθεσία της παράστασης. Για πληροφορίες, κρατήσεις θέσεων και προπώληση εισιτηρίων, στα γραφεία του «Θεσσαλικού Θεάτρου» - «Μύλος Παππά» - Γεωργιάδου 53 - (Κεντρικό κτίριο) -2ος όροφος.- Τηλ: 2410- 533417 - σήμερα ώρες: 10 π.μ – 1 μ.μ. και το απόγευμα από τις 7 μ.μ. στο Ταμείο του Θεάτρου.
• Τελευταία φορά που ο Νίκος Αλεξίου βρέθηκε στη Λάρισα ήταν το 1990 με την παράσταση του Θεσσαλικού «Ροζ Μολότωφ» που ανέβηκε στη σκηνή του Γαλαξία. Η αλλαγή της πόλης των εντυπωσίασε.
