Με ένα μοναδικό ηχόχρωμα των στίχων μας ξεναγεί πρωτόγνωρα στον προσωπικό ποιητικό του χώρο. Χαμηλών τόνων, με άψογη οικοδόμηση των στίχων, με καταγγελτική πολλάκις διάθεση, η ποίηση του φίλου δημιουργού εξωτερικεύει συναισθήματα, ερωτικές στιγμές, βιωματικά ερεθίσματα, κραυγές και ψιθύρους μιας σημερινής ιδιάζουσας εποχής, όπου τα πάντα έχουν κατεδαφιστεί. Ο ποιητής ανατέμνει την εποχή με ένα στυλ μοναδικό, με κυρίαρχο στοιχεία την καταγγελία, με μια λυρική περιήγηση στο χωροχρόνο, με έντονη συγκινησιακή φόρτιση.
Ο Γιάννης Ζαρογιάννης δημιουργεί τη δική του ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα με ποιήματα με στέρεα δομή, όπου συνεχίζει με αμείωτο ρυθμό τη δυναμική των προηγούμενων ποιητικών συλλογών, με μια τεχνική κάθε φορά πρωτόγνωρη και θα έλεγα πρωτότυπη στη σύλληψή της.
Ποιήματα που ερεθίζουν τις μνήμες και τους προβληματισμούς της πλειονότητας των αναγνωστών, που μέσα από την καθημερινότητα βιώνουν καταστάσεις δυσοίωνες, στο βάθος των οποίων υπάρχουν ίχνη που οδηγούν σε κάποια έστω και θαμπά ξέφωτα αναλαμπής. Όπως εύστοχα επισημαίνει αντί προλόγου η φίλη ποιήτρια Βασιλική Μάνδαλου «πολλά ποιήματα αποτελούν ύμνο στην αγάπη, στην ομορφιά ανθρώπων και τόπων, στα ερωτικά θέλγητρα και στον τόπο, όπου ζει». Παραθέτω μια αυθαίρετη επιλογή ερωτικών στίχων: «Άνοιξες σαν τη μυγδαλιά και μούσπασες ένα χαμόγελο. Φωταγωγήθηκε το πρόσωπό μου».
Μια μοναδική δημιουργία η πρόσφατη ποιητική συλλογή του Γιάννη Ζαρογιάννη με ποιήματα γεμάτα ρεαλιστικές εικόνες, με θεματολογία πλούσια για πρόσωπα και καταστάσεις με έντονα συναισθήματα και κρυστάλλινη διαύγεια νοημάτων.
Ο φίλος ποιητής μέσα από τις εμπειρίες και τις δικές του, φαντάζομαι, μοναχικές στιγμές θα μπορέσει – είμαι σίγουρος γι’ αυτό – να μας δώσει και στο άμεσο μέλλον άπειρες ποιητικές εμπνεύσεις με τη μοναδική προσωπική του αισθητική.
Γράφει ο Θανάσης Μάργαρης
