Πρόκειται για το 25ο βιβλίο του Κώστα Λάνταβου. Προηγήθηκαν 13 ποιητικές συλλογές, 1 νουβέλα και 10 μεταφράσεις από τα αγγλικά, γαλλικά και τα αρχαία ελληνικά. Έχει μεταφράσει τις τραγωδίες: Πέρσες του Αισχύλου, Φιλοκτήτη και Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή και Τρωάδες του Ευριπίδη.
ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ
Στη βάση του τραγικού μύθου στις Βάκχες του Ευριπίδη υπάρχει ένας αγώνας κυριαρχίας μεταξύ δύο ισχυρών ανδρών.
Ο Πενθέας και ο Διονύσιος μάχονται σε ένα σκληρό παιχνίδι εξουσίας. Ο θεός εμπλέκεται σ’ αυτό από διπλή τιμωρητική διάθεση. Θέλει να τιμωρήσει τις κόρες του Κάδμου που συκοφάντησαν τη μάνα του θεού. Θέλει να τιμωρήσει τον εξάδελφό του Πενθέα που, ως άρχοντας της Θήβας, αντιστέκεται στην εισαγωγή της διονυσιακής λατρείας στη Θήβα. Όσο ο Πανθέας αρνείται να μυηθεί στη νέα λατρεία και δεν διαβάζει τα «δεικνύμενα», ο θεός υποχρεώνεται να απαντήσει στην άρνηση και να καδείξει με «δρώμενα» την τρομαχτική ισχύ του.
Ο Πενθέας ενδείδει στον πειρασμό του γυναικείου μαιναδικού θεάματος, δήθεν για να κατανοήσει τα ακατανόητα της έκστασης, να μετατρέψει το βλέμμα σε «γνώσ绨, ώστε να εξασφαλίσει την κατανόηση του έτερου. Και έτσι παραδίδεται ως ανάλωμα βακχικόν στο σπαραγμό, δηλαδή στον τρόπο που αποδομεί το εν και πολλαπλασιάζει τα μέρη του, που σπαράζει το σώμα και διαμοιράζει τα μέλη του.
Η Αγαύη γίνεται το βλέμμα που προκλήθηκε να δώσει τα μάτια της στον καθρέφτη για να δει ο Πενθέας τον σπαραγμό και το διαμοιρασμό του…