Πρωταγωνιστές στη σκηνή μαζί με τον Γ. Κιμούλη ο Γιάννης Μπέζος και Π. Φιλιππίδης που χειροκροτήθηκαν από το κοινό που τους απόλαυσε να ερμηνεύουν, να τραγουδούν, να χορεύουν.
Η διασκευή του Γ. Κιμούλη με πολλές αναγωγές στο σήμερα, επιτρέπει να «βρεθούν» στη σκηνή η Κριστίν Λαγκάρντ στον ρόλο της Πενίας, το λαμόγιο δημοσιογράφος, ακόμη και ο μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος.
Μεγάλες δόσεις γέλιου αλλά και αφορμή για σκέψη, ειρωνεία και ατάκες, ξεδιπλώνονται μέσα σε μια κλασική αυλαία θεάτρου που γράφει στο κέντρο 1830, ημερομηνία της υπογραφής του πρωτοκόλλου του Λονδίνου. Στην αυλαία προβάλλονται οι ημερομηνίες της ελληνικής κρίσης ενώ το μπουλούκι των ηθοποιών που μπαίνει στην ορχήστρα είναι ένας χορός ανέργων που αποδοκιμάζουν τους ηθοποιούς.
Ο ίδιος ο Γ. Κιμούλης στη διάρκεια της παράστασης, μιλώντας στον χορό αλλά απευθυνόμενος ουσιαστικά στο κοινό, λέει: «Στο μαζί βρίσκεται ο πραγματικός πλούτος. Φτώχεια είναι όταν οι άνθρωποι ζουν χωριστά. Όταν ο καθένας κοιτάει μόνο τον εαυτό του και την πάρτη του. Το «μαζί» είναι η λύση. Το χρήμα δεν είναι το μοναδικό προϊόν που παράγει ο άνθρωπος. Είναι οι ιδέες και οι αξίες».
Σύγχρονος του Πελοποννησιακού Πολέμου (431-404), που σήμανε την πτώση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, ο κορυφαίος κωμωδιογράφος της αρχαιότητας Αριστοφάνης πραγματεύεται με διεισδυτικότητα και ακρίβεια την έκπτωση των αξιών. Ο «Πλούτος» παρουσιάστηκε το 388 π.Χ., στο τέλος περίπου του Κορινθιακού Πολέμου. Η Αθήνα ήλπιζε σε ανάκτηση της αίγλης της – μάταια όμως, αφού η πολιτισμική κρίση ήταν βαθιά, η έκπτωση των ηθών έπληττε βάναυσα τον δημόσιο και ιδιωτικό βίο και η οικονομία κατέρρεε επιτρέποντας την επικράτηση των επιτηδείων, με την ανοχή βεβαίως της διεφθαρμένης πολιτικής και θρησκευτικής εξουσίας. Κι εδώ παρεμβαίνει με το έργο του ο Αριστοφάνης.
Απογυμνώνει τους ηγέτες του και επαναφέρει το αίτημά του για δίκαιη πολιτεία, αναπτύσσοντας έναν προβληματισμό πάνω στην άδικη κατανομή του πλούτου και στην έκρηξη της διαφθοράς.
