Η παράσταση επικεντρώνει την ερμηνεία αυτής της αριστοφανικής κωμωδίας σε ένα στοιχείο που τις περισσότερες φορές παραβλέπεται: ο ποιητής στο τέλος του έργου εγκαθιστά τον Θεό Πλούτο στο ίδιο το κράτος, δίνοντας έτσι στους πολίτες τη δυνατότητα, από τη στιγμή που όλα τα αναγκαία αγαθά θα είναι δημόσια, να αναζητήσουν τον πραγματικό πλούτο στις ιδέες και τις αξίες, που ίσως έχουν ξεχάσει.