Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό, προσέλευση απογευματινές ώρες.
Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην έκθεση σύγχρονης τέχνης με τον τίτλο “Lost fragment”: Άρτεμις Διαμαντή, Michelle Gerber, Μαρία Παναγιώτου, Γιάννης Ψαράς και η επιμελήτρια της έκθεσης Μάρθα Αρταπυρίδου δημιουργούν ένα σκηνικό που παρουσιάζει εκείνα τα “κομμάτια” που λείπουν, χάθηκαν, απωλέσθηκαν, “αποσπάσματα ενός όλου” που θέλουμε να αποκατασταθεί. Η Άρτεμις Διαμαντή με ένα κατατμημένο έργο πολλαπλών χρωματικών σχημάτων, αποδίδει την ρευστότητα των ονειρικών καταστάσεων, δημιουργώντας την αίσθηση μιας αναζήτησης. Ένας ρυθμός ποικίλων αποχρώσεων εκδηλώνει το αποσπασματικό, το αδιαμόρφωτο μιας ανίχνευσης, μιας εύθραυστης κατάστασης, η οποία ζητά να διαμορφωθεί, να ολοκληρωθεί. Οι λεπτές στρώσεις χρωμάτων συνιστούν μια κίνηση, μια ελαστική τοποθέτηση των ορίων, το ένα χρώμα διακόπτει το άλλο ή χάνεται μέσα σε αυτό. Μια προσπάθεια να βγει στην επιφάνεια ένας σχηματισμός, μια ροή από σημεία που θέλουν να ενωθούν, να προσεγγιστούν για να δώσουν ένα συνολικό αποτέλεσμα.
Η Michelle Gerber καταδεικνύει με κάθε ξεχωριστό πίνακα ενός συνόλου έργων την αυτονομία και παράλληλα τη συγχώνευσή του στη σύνθεση μιας ολότητας. Είναι αποσπασματικά τμήματα που επιδιώκουν μια αφήγηση. Η ρεαλιστική απόδοση της εικόνας, δίνει μια κατεύθυνση, δείχνει την απόπειρα σύνδεσης με ένα προσδιορισμένο νόημα. Τα χέρια ενσαρκώνουν την ένωση, το χέρι του νεογέννητου μέσα στο μητρικό, το χέρι ενός να ενισχύει με την δύναμη του τον άλλον, τα δύο χέρια ενωμένα σε μια έκκληση, μια προσευχή. Ενώ η φύση αποδίδεται με μια γκάμα επαναλαμβανόμενα μοτίβα που αντικατοπτρίζουν μεταξύ τους την ανάγκη μιας συνέχειας/συνοχής. Η ομορφιά της φύσης διατρέχει και τον πίνακα με τα εξωτικά, εντυπωσιακά ψάρια που δείχνουν να αποκόπηκαν από το υπόλοιπα του είδους τους και να χάθηκαν σε ένα ταξίδι σε άγνωστα νερά.
Η δημιουργία των έργων της Μαρίας Παναγιώτου είναι μια διαδικασία που αναπαράγει, μεταδίδει ένα κρυφό νόημα πέρα από το σημαίνον/απεικονιζόμενο αντικείμενο. Ενώ είναι ρεαλιστική η καταγραφή του σηματοδοτεί κάτι άλλο, μια άλλη σημασία αναδύεται από την οπτική του απεικόνιση. Έργα που τμηματικά και θεματικά οδηγούν σε μια συνέχεια, συνιστούν μια γέφυρα με σημασιολογικό περιεχόμενο. Η σειρά με τα ψαλίδια της είναι ένα δείγμα της διακοπής, της τμήσης, του εργαλείου που “αποκόβει” κάτι. Η χρήση του δεν περιορίζεται στη συμβατική λειτουργία του, μέσω αυτής διακριτικά / φορτισμένα αποκτά την ιδιότητα του “διαχωρισμού”, του χωρισμού, της κατάργησης του ενιαίου, της “απόσπασης”. Μετά ένα ύφασμα μπορεί να αναδιπλωθεί, να τυλιχτεί, να γίνει μια άλλη εκδοχή, ένα κομμάτι που αποσπάστηκε, αποκόπηκε από την αρχική του ολοκληρωμένη εικόνα.
Ο Γιάννης Ψαράς με τα κεραμικά του γλυπτά απογειώνει την έννοια του χαμένου πράγματος. Μεμονωμένα αντικείμενα, αναζητούν το χαμένο τους ταίρι. Παράταιρα αθλητικά παπούτσια, μια ξεχασμένη τσάντα, ένα αντρικό πέδιλο, μια ξεφουσκωμένη μπάλα, μια σβούρα έτοιμη να γυριστεί. Η έννοια του απολεσθέντος, δίνει την έννοια της αναζήτησης. Ψάχνοντας το αντίστοιχο διπλό του αντικείμενο για να συντελεστεί η χρηστικότητα ενός ζευγαριού. Η μπάλα που δεν έχει πια την σφριγηλότατη ακμή της δεν χρησιμοποιείται ξανά, η σβούρα χρειάζεται ένα χέρι για να παίξει μαζί της. Όλα αποκομμένα διατηρούν μια χαμένη νοσταλγία για την προηγούμενη αίγλη τους, η έλλειψη του απαραίτητου διπλού αντικειμένου, δημιουργεί την αναγκαιότητα της εύρεσής του...
Σε αυτό το ενδιαφέρον εικαστικό μοτίβο συμμετέχει με μια σύνθεση και η επιμελήτρια της έκθεσης Μάρθα Αρταπυρίδου. Με Vintage (παλιές) βαλίτσες, εμφανίζει μεμονωμένα κομμάτια, ασύνδετα μεταξύ τους που επαναπροσδιορίζουν ή αμφισβητούν την προηγούμενη χρήση τους. Αντικείμενα διαποτισμένα με εικόνες, χρησιμοποιούμενα σαν σύμβολα, αντικατοπτρίζουν την οικεία ή συλλεκτική όψη τους σε τακτοποιημένες θέσεις στο ανοικτό εσωτερικό της κάθε βαλίτσας. Η βαλίτσα επισημαίνει την “διαδρομή” και το περιεχόμενο της τη διατήρηση μιας υπενθύμισης...
