«Πολλά και τίποτα», δηλώνει στην «Ε» ο συγγραφέας του βιβλίου «Το καλοκαίρι που όλα άλλαξαν. Μέρες του ‘74», Δημήτρης Κατσαντώνης.
Πρόκειται για ένα βιβλίο που έχει αυτοβιογραφικό χαρακτήρα και αναφέρεται στη ματιά του ίδιου του συγγραφέα, για την εποχή της αρχής της μεταπολίτευσης, το καλοκαίρι του 1974 μετά την πτώση της χούντας – που χρονικά συνέπεσε με τη δική του μετάβαση από την εφηβεία στην ενηλικίωση. Αναφέρεται επίσης στις εικόνες, τις ανθρώπινες σχέσεις, το ρεύμα της εποχής και όλα εκείνα τα στοιχεία που σημάδεψαν την προσωπική, κοινωνική και πολιτική του εξέλιξη.
«Το καλοκαίρι που όλα άλλαξαν. Μέρες του ’74» παρουσιάστηκε χθες στη Λάρισα και μεταξύ των ομιλητών ήταν και ο πρώην βουλευτής / υπουργός Πέτρος Ευθυμίου ο οποίος υποστήριξε ότι «ο Δημήτρης Κατσαντώνης με ιδιαίτερη χάρη και επιδεξιότητα γραφής αναδεικνύει τις αντιφάσεις της μεταπολίτευσης του 1974. Με την έντιμη ματιά του 14χρονου που ήταν τότε ο ίδιος αλλά ταυτόχρονα και με την εμπειρία όσων μεσολάβησαν. Ειλικρινά θεωρώ ότι είναι από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία που έχουν γραφτεί για εκείνη την περίοδο. Είναι από τα κορυφαία κείμενα αυτής της ταραγμένης εξαετίας. Από το 2010 έως σήμερα ελάχιστα κείμενα έχουν γραφτεί τόσο διεισδυτικά και τόσο ολοκληρωμένα για το τι είναι αυτή η περίφημη μεταπολίτευση στην οποία όλα τα φορτώνουμε και στην οποία με παραμορφωτικό καθρέφτη βλέπουμε τον ίδιο τον εαυτό μας».
Στο ερώτημα αν άλλαξαν όλα από τότε ο κ. Ευθυμίου απαντά ότι «η μεταπολίτευση είναι κυρίως θετική. Είναι η περίοδος στην οποία έχουμε μια ρωμαλέα οικονομική και κοινωνική πρόοδο και την καλύτερη θεσμική περίοδο με καταστάσεις ολοκληρωμένης δημοκρατίας που δεν είχαμε ποτέ. Όμως την ίδια στιγμή παραμένουν τα κενά, οι παθολογίες. Σήμερα βλέπουμε κυρίως αυτές και λησμονούμε ότι το κακό την εποχή που απολαμβάναμε τα θετικά της μεταπολίτευσης ήταν που δεν φροντίσαμε να εξουδετερώσουμε αυτούς τους πυρήνες αρνητικότητας που σήμερα βλέπουμε να κυριαρχούν».
Από την πλευρά του ο συγγραφέας Δημήτρης Κατσαντώνης υποστήριξε ότι ενώ άλλαξαν πολλά από το καλοκαίρι του 1974, την ίδια ώρα δεν έγινε και τίποτα δηλαδή «εγκαθιδρύθηκε μια δημοκρατία, που δεν θέλαμε να έχει σχέσεις με την προ του ’67 δημοκρατία που ήταν αρκετά ακρωτηριασμένη. Πραγματικά όλα αυτά τα χρόνια είχαμε την πιο μακροχρόνια, σταθερή δημοκρατική λειτουργία του κράτους και σε συνθήκες έντονης ευημερίας. Ενδιάμεσα όμως θα έπρεπε να έχουν γίνει κάποιες αλλαγές για να μετεξελιχθεί και αυτή η δημοκρατία σε κάτι άλλο, δεν έγιναν ποτέ με την ευθύνη των πολιτικών με αποτέλεσμα σήμερα να προσπαθούμε να απεγκλωβιστούμε από τις παλιές παθογένειες και να μην μπορούμε».
Ζωή Παρμάκη
