Έκθεση σύγχρονης τέχνης με τίτλο «Home sweet hoMe» στην οποία συμμετέχουν Λαρισαίοι καλλιτέχνες θα φιλοξενηθεί στο Δημαρχιακό Μέγαρο Θεσσαλονίκης από 22 έως 30 Μαρτίου. Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν είναι: Λάγια Ανδρεάδη, Άρτεμις Διαμαντή, Μαρία Παναγιώτου, Χαράλαμπος Ρεβήσιος και η επιμέλεια της έκθεσης ανήκει στην ιστορικό Ευρωπαϊκού Πολιτισμού Μάρθα Αρταπυρίδου.
Μια έκθεση αφιερωμένη στο “ιδιωτικό” εκτεθειμένη σε “δημόσιο” χώρο δημιουργεί μια ενδιαφέρουσα αντίθεση, έναν διάλογο με ό,τι εμπεριέχει έναν εσωτερικό χώρο και τις επιδράσεις που αντανακλά ένας εξωτερικός χώρος, με τις δραστηριότητες πολυάσχολων ή αργόσχολων ατόμων που τριγυρνούν σε αυτό. Μια σειρά έργων που οι φόρμα τους ελίσσεται από τα απόλυτα αναγκαίο της καθημερινής ύπαρξης, όπως ένα κρεβάτι, ένα κουτάλι, ένα φωτιστικό, ως τη σουρεαλιστική εκδοχή μιας ποιητικής εικόνας, όπου το παραστατικό παρουσιάζει μια άλλη χρήση ή αποδομείται. Τίθενται ορισμένα ερωτήματα ως προς τι είναι απαραίτητο και όμορφο στον προσωπικό μας χώρο, και γενικότερα την έννοια του σπιτιού για την ύπαρξή μας. Ποια είναι η αξία του σπιτιού, πέρα από το να μας προστατεύει από τον έξω κόσμο, να μας δίνει θαλπωρή και ζεστασιά, όμορφες στιγμές, ξεκούραση και γαλήνη; Μας παρέχει ασφάλεια, μια αίσθηση χαλαρότητας, καλύπτει την ανάγκη μας να αποξενωθούμε, να απομακρυνθούμε από ότι μας κουράζει και μας ενοχλεί. Γίνεται η συνέχεια, η προέκταση του σώματος μας, ξέρουμε μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο που θα βρούμε το κάθε τι. Είναι τα πράγματα που μας μιλούν, τα προσωπικά αντικείμενα που βρίσκονται πάντα εκεί, για οτιδήποτε χρειασθούν. Τα ρούχα μας, τα οικιακά σκεύη και ο ζεστός καφές που χύνεται στη κούπα. Ένα λαμπατέρ, το παράθυρο που δείχνει έξω μια κρύα μέρα, ένας απόηχος από ένα τραγούδι που παίζει ξεχασμένο εν αγνοία μας και μας ακολουθεί σαν διάθεση. Ένας πίνακας που όταν ξυπνάς θέλεις να τον κοιτάς, γιατί πάντα σου μιλά για κάτι νέο, που δεν το είχες προσέξει πριν. Είναι το ζεστό πάπλωμα σε ένα κρεβάτι που θα το νιώσεις σαν ζεστή αγκαλιά. Είναι το φως της μέρας που σκοτεινιάζει και απλώνεται στον τοίχο σαν μια σκιά ... Το σπίτι γίνεται η προέκταση του εαυτού μας. Μας δίνει σε αντανάκλαση, μέσα από τα υλικά πράγματα του, έπιπλα, αγαπημένα αντικείμενα, ρούχα, αξεσουάρ, φωτιστικά, βιβλία, τσάντες, ένα κόσμημα, τη δική σου πολυθρόνα, μια εικόνα του εαυτού σου. Σε καθησυχάζει. Όλα αυτά είναι τα “ίχνη”, τα “αποτυπώματα”, που δηλώνουν τη ταυτότητα σου. Πράγματα που διάλεξες εσύ, είναι το γούστο σου και χρησιμοποιούνται για την εξυπηρέτηση σου, γίνονται ένα χάδι-μεταφορικά- για να ξεχνιέσαι από τη καθημερινή τριβή και κάθε είδους βιαιότητας/σκοπιμότητας που προέρχεται από έξω. Το σπίτι είναι η δημιουργία σου, το καταφύγιο σου. Είναι η καθαριότητα, η εξάγνιση, το μπάνιο που λυτρώνει με το ζεστό νερό να τρέχει, ο καθρέφτης που θολός δίνει το περίγραμμα του σώματός σου, του οποιοδήποτε σώματος που θέλει την απαραίτητη, καθημερινή του φροντίδα. Στο σπίτι υπάρχουμε, αναπληρώνουμε τις δυνάμεις μας, παίρνουμε την ώθηση για να συνεχίσουμε. Το “σπίτι”, οι λειτουργίες του, οι ρυθμοί, οι ήχοι του, είναι η καθημερινή συνδιαλλαγή του εαυτού μας με την εσωτερικότητα του, την επαφή με την ψυχή, την σκέψη για την επόμενη κίνηση. Η έκθεση εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο της Ημερίδας με τίτλο: «Κτίζειν, Κατοικείν, Σκέπτεσθαι. Εκπαιδευτικοί στοχασμοί και παρεμβάσεις για την αστεγία».
Η έκθεση έρχεται σε μια αντιπαραβολή με το θέμα της ημερίδας. Το σπίτι, η “φωλιά”, η κοιτίδα ασφάλειας/προστασίας του ανθρώπου δεν ανήκει σε όλους. Οι άστεγοι, οι πρόσφυγες, δεν θα νιώσουν την ανακούφιση, όπως εκείνοι που επιστρέφουν “στο σπίτι τους”. Οι άνθρωποι που ζουν στο δρόμο, ή σε μια σκηνή έχουν χάσει όλα τα απαραίτητα στοιχεία της καθημερινής ζωής. Τα χρήσιμα πράγματα που διευκολύνουν τη ζωή. Την επαφή με όλα εκείνα που θα ανακαθορίσουν τον εαυτό τους, θα τους δώσουν το χάδι της χαλαρότητας, θα χρησιμοποιήσουν το αντικείμενο που χρειάζονται, θα νιώσουν άνεση καθισμένοι στον καναπέ, θα ακουμπήσουν το κεφάλι στο μαξιλάρι, απλά πράγματα που όμως τα στερούνται. Καθημερινά, αναγκαία πράγματα...
