«Απευθύνομαι με σεβασμό και ευαισθησία σε όλους τους φίλους της κεντροαριστεράς. Σας περιμένουμε για μια ουσιαστική συζήτηση και επειδή διερευνάτε δρόμους από τους οποίους περάσαμε, όταν θα δείτε και εσείς πόσο μοιάζει το «Ριζοσπαστικό Κέντρο» με την περίφημη αρχή της πολιτικής θεωρίας «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ», είμαι βέβαιος ότι θα συναντηθούμε για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους και να συμφωνήσουμε ότι δεν θα ξαναπούμε στον ελληνικό λαό «και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος», γιατί το μόνο που πετύχαμε έτσι στο παρελθόν, ήταν να μην μείνει τίποτε από τις θεσμικές και κοινωνικές κατακτήσεις και την ισχυρή ανάπτυξη. Αντίθετα, είδαμε την ανεργία και τις κοινωνικές ανισότητες να αυξάνονται».
Αυτό τόνισε μιλώντας στην Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής ο Λαρισαίος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, τ. υπουργός Οικονομικών κ. Φίλιππος Σαχινίδης.
Ο Λαρισαίος πολιτικός υπενθύμισε ότι «κατά την διάρκεια της κρίσης σε αρκετά σοσιαλιστικά κόμματα διατυπώθηκαν προτάσεις για την αντιμετώπιση της ύφεσης που ισοδυναμούσαν με την επιστροφή στις κευνσιανές πολιτικές της χρυσής 25ετιας της σοσιαλδημοκρατίας, μεταξύ 1945 και 1970, αυτό που είναι γνωστό και ως εθνικός κεϋνσιανισμός. Οι προτάσεις αυτές αναδεικνύουν το ρόλο της δημοσιονομικής πολιτικής προκειμένου να τονωθούν οι οικονομίες σε ύφεση ή σε στασιμότητα. Παραβλέπουν όμως την ιστορική εμπειρία που καταδεικνύει ότι μια συνεχής επεκτατική δημοσιονομική πολιτική σε μια χώρα ενισχύει τα δίδυμα ελλείμματα και οδηγεί σε κρίση δανεισμού ή νομισματική κρίση. Ειδικά δε, σε χώρες με δημοσιονομική ανισορροπία, όπως η Ελλάδα δεν υπήρχε αυτή η επιλογή. Όταν έχεις ύφεση 3%, όταν έχεις έλλειμμα 15,7% και χρέος πάνω από το 120% δεν μπορείς να αυξήσεις τις δαπάνες προκειμένου να αντιμετωπίσεις τα προβλήματα της ύφεσης. Δεν μπορείς να βρεις τα χρήματα για να το κάνεις».
Σε άλλο σημείο της ομιλίας του ο κ. Φ. Σαχινίδης επανέλαβε την άποψη ότι «στις νομισματικές ενώσεις το πρόβλημα της ύφεσης σε χώρες αντιμετωπίζεται μέσω μεταβιβάσεων από τον κεντρικό προϋπολογισμό που στην περίπτωση της ευρωζώνης δεν υπάρχει. Επομένως, η λύση για την κρίση δεν είναι η επιστροφή σε μια πολιτική αύξησης των δαπανών σε επίπεδο χωρών αλλά η μετάβαση σε μια ευρωπαϊκή πολιτική αύξησης των δαπανών, ώστε μέσω των μεταβιβάσεων σε στιγμές κρίσης να στηρίζονται οι οικονομίες των επιμέρους χωρών. Όμως, στην επιλογή αυτή εναντιώνονται οι ισχυρές χώρες της ευρωζώνης. Γι’ αυτό και επιμένω ότι ο συσχετισμός των δυνάμεων έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε έναν ομοσπονδιακό προϋπολογισμό, να αλλάξουμε και να δώσουμε την δυνατότητα να καταρτιστεί ομοσπονδιακός προϋπολογισμός απαιτείται αλλαγή Συνθηκών και η πραγματικότητα μετά τα αποτελέσματα των πρόσφατων Ευρωεκλογών είναι ότι δεν έχουν διαμορφωθεί και δεν διαμορφώνονται προϋποθέσεις για να προχωρήσουμε σε αλλαγή Συνθηκών στην Ε.Ε».
