Αξίζει να σημειωθεί ότι λόγω της ανατίμησης του νομίσματος, έχουν δει το αρχικό κεφάλαιο του δανείου τους να αυξάνεται, παρά το γεγονός ότι πλήρωναν κανονικά τις δόσεις τους για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Ειδικότερα η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου με ισχυρή πλειοψηφία με την υπ΄ αριθμ. 4/2019 απόφασή της απέρριψε αίτηση δανειολήπτριας σε ελβετικό φράγκο που ζητούσε να αναιρεθεί η 8713/2016 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης.
Οι αρεοπαγίτες έκριναν ότι ο δανειακός όρος της σύμβασης είναι δηλωτικός όρος της δανειακής σύμβασης και «επομένως εκφεύγει του ελέγχου καταχρηστικότητας», δηλαδή δεν υπόκειται σε έλεγχο καταχρηστικότητας από τα δικαστήρια. Ειδικότερα, δανειολήπτρια ζητούσε να κριθεί άκυρος ως καταχρηστικός, ο όρος της δανειακής συμβάσεως σε ξένο νόμισμα (ελβετικό φράγκο) με ρήτρα αποπληρωμής είτε στο ξένο νόμισμα είτε σε ευρώ, με βάση την τρέχουσα συναλλαγματική ισοτιμία με το ευρώ κατά τον χρόνο πληρωμής.
Η δανειολήπτρια είχε λάβει το 2007 δάνειο ύψους 243.225 ελβετικών φράγκων (150.000 ευρώ) κατόπιν προτροπής, όπως υποστηρίζει των υπαλλήλων της Τράπεζας, λόγω του χαμηλού επιτοκίου, και το 2015 μετά τις αλλαγές στην ισοτιμία μεταξύ ευρώ και φράγκου βρέθηκε να οφείλει 239.041 ευρώ.
Ο εισαγγελέας είχε διατυπώσει διαφορετική πρόταση προς την Ολομέλεια του Ανώτατου Δικαστηρίου επικαλούμενος απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σύμφωνα με την οποία, οι τράπεζες πρέπει να παρέχουν στους δανειολήπτες επαρκή ενημέρωση, ώστε να μπορούν να παίρνουν συνετές αποφάσεις και σύμφωνα με τις οικονομικές δυνατότητές τους, ιδίως όταν πρόκειται για δάνεια σε συνάλλαγμα, όπου ελλοχεύει ο κίνδυνος μίας σοβαρής υποτίμησης του εγχώριου έναντι του ξένου νομίσματος.
Σε κάθε περίπτωση αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι περίπου 70.000 δανειολήπτες, οι οποίοι εκτιμάται ότι έχουν συνάψει δανειακές συμβάσεις σε ελβετικό φράγκο, καλούνται να αποπληρώσουν τα δάνειά τους με βάση την τρέχουσα ισοτιμία και όχι εκείνη που ίσχυες κατά το χρόνο κατάρτισης της σύμβασης με την τράπεζα. Η σχετική απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου είναι δεσμευτική μάλιστα για όλες τις προσφυγές που εκκρεμούν είτε στον Άρειο Πάγο είτε σε κατώτερα δικαστήρια και αφορούν στα περί καταχρηστικότητας του συγκεκριμένου όρου των τραπεζών. Επί της ουσίας, η απόφαση κρίνει ότι οι δανειολήπτες δεν παραπλανήθηκαν, αλλά είχαν επαρκώς ενημερωθεί από τους υπευθύνους για τους ενδεχόμενους κινδύνους και είχαν αποδεχθεί και τον επίμαχο όρο που κρίθηκε δηλωτικός και συνεπώς εκφεύγει του ελέγχου καταχρηστικότητας.
