Η ομίχλη, που σκεπάζει τα πρωινά της Λάρισας, σκιαγραφεί ένα ρομαντικό, ακόμη και μυστηριώδες τοπίο, δίνοντας στην καθημερινότητά της άλλους ρυθμούς.
Επιβάλλει στην πόλη μια κίνηση νωχελική, μια «στάση» στο παρόν, με διάθεση αναπόλησης και στοχασμού, συνέχεια θαρρείς εκείνης των εορταστικών αργιών της. Στο ίδιο μοτίβο και η κυκλοφοριακή κίνηση, με την έλλειψη ορατότητας να υποχρεώνει τους οδηγούς σε συμμόρφωση ίσως για πρώτη φορά με τα όρια ταχύτητας.
Οι ρομαντικοί απολαμβάνουν το ομιχλώδες πέπλο, αφήνοντας τη ματιά τους να ταξιδέψει, βιώνοντας την αίσθηση της διαφορετικής εικόνας αυτών των στιγμών.
Άλλοι πάλι δεν έχουν καιρό για ρομαντισμούς, καθώς η υγρασία έχει αγγίξει το κόκκινο και σε συνδυασμό με το τσουχτερό κρύο, δυσκολεύει κάθε δραστηριότητα.
Χειμώνας είναι, θα περάσει…
Λ.Κ.
