Χαιρόμαστε, αδελφοί μου, σήμερα, που ανέτειλε το νέο έτος. Ιδού, βρεθήκαμε ήδη στο κατώφλι του 2016. Με εμφανή τα στοιχεία της αλλαγής του χρόνου στα σώματά μας, στις ψυχές μας, στο είναι μας. Οσο ζούμε σ΄ αυτό τον κόσμο, ζούμε εν χρόνω και ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ως άνθρωποι του κόσμου τούτου, παρ΄ όλον ότι αγαπάμε την εν χρόνω ζωή μας μ΄ όλες τις χάρες της, εν τούτοις ως πλάσματα πλασμένα για καλύτερους κόσμους, προσδοκούμε το υπέρχρονο και το αιώνιο. Οι εναλλαγές των εποχών, των μηνών τα ιδιαίτερα στοιχεία, τα ξημεροβραδιάσματα χτυπούν σαν χτύποι ρολογιού και μας τονίζουν μία αξία που αναλίσκεται, μια ζωή που γι’ άλλους ζωντανεύει και γι΄ άλλους σιγοσβήνει, αλλά που έχει την ίδια αδυσώπητη πορεία. Κι ο Κύριος, ο Θεός ευλογεί από πάνω "τον στέφανο του νέου ενιαυτού της χρηστότητός του" (Ψ.64.12). Ανοίγει τα χέρια του και "εμπιπλά παν ζώον ευδοκίας" (Ψ.144,16). Μας χαρίζει την εν χρόνω ζωή, και διατίθεται σε μας χρόνους και καιρούς τους οποίους έχει στην εξουσία του (πράξ. 9.7) μέχρι να κατανοήσουμε εις βάθος ότι στο αιώνιο πρέπει να στοχεύουμε. Η αϊδιότης είναι το θείο ιδίωμα. Εμείς όμως έχουμε δυνάμει μέσα μας το αιώνιο και γι΄ αυτό ακριβώς για την κατάκτησι του αιωνίου, καλούμεθα να εργαζώμαστε μέσα στη ροή του χρόνου. Καλούμαστε να μεταπλάσουμε τους εαυτούς μας με αφετηρία το κατ΄ εικόνα και τη δύναμι τού καθ΄ ομοίωσιν εις πρόσωπα αιώνια, όπως ακριβώς είμαστε προωρισμένοι να ζήσουμε. Μέσα στη ροή του χρόνου, όπως η κάθε μέρα, οδηγείται στη νύχτα της, έτσι κι ο καθένας μας καλείται να ζη τις στιγμές της ζωής του "εξαγοραζόμενος τον καιρόν" (Εφεσ. ε. 16) μέχρι να φθάση "εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού" (Εφ. δ. 13). Μέχρι να αισθανθή και την πνευματική του ενηλικίωσι, την ωρίμανσι αυτή που θα τον κάνη να ζητά σαν τον Απόστολο Παύλο να αναλυθή και "συν Χριστώ είναι" (Φιλ. α. 23). Μέχρι να φθάση να λέη "εμοί το ζην Χριστός και το αποθανείν κέρδος" (Φιλ. α. 26). Πέρασαν πολλοί άνθρωποι απ΄ αυτό τον κόσμο. Πολλοί στοχαστικοί και διανοούμενοι απ΄αυτούς αντιμετώπισαν ή έτσι ή αλλιώς το ζήτημα του χρόνου. Οι μεν απαισιόδοξοι θρηνούν την κάθε στιγμή που περνάει. Αναφερόμενοι οι ποιητές μάλιστα μιλούν με πόνο για το χρόνο. Άλλος μιλάει για "νερό που κυλάει με ορμή" κι άλλος για "κεράκια σβησμένα". Ολιγώτεροι οι αισιόδοξοι, αυτοί που ζουν εν χρόνω για να επιτύχουν επίγειους μόνο στόχους. "Ουχ ούτως" όμως εν ημίν, "ουχ ούτως". Όχι τα περί ημάς δεν είναι έτσι. Δεν είναι έτσι τα πράγματα για το Χριστιανό. Ο Χριστιανός καλείται να δοξάζη και να αγιάζη κάθε στιγμή του χρόνου του επί της γης. Καλείται να χαίρεται αυτό τον μοναδικό θησαυρό. Και να αγωνίζεται μέσα στα όρια αυτά του χρόνου να καταλάβη το θείο δώρο της αιωνίου ζωής. Ο Κύριος ο Θεός διδάσκει δια του Ιώβ (Ιώβ. ιδ. 5) πώς ο άνθρωπος είναι αμαρτωλός κι αν ακόμη ζήση μόνο μια μέρα σ΄ αυτό τον κόσμο. Άλλος ιερός συγγραφεύς λέει πως "ως ημέρα μία" ο βίος μας, κι άλλος πώς χίλια έτη "ως η ημέρα ή εχθές" (Ψ.89.4). Η αλήθεια όμως είναι αυτό που διδάσκει η κατά Θεόν ελπίδα. Η κορυφαία αυτή αρετή που δεν καταισχύνει τον άνθρωπο. Ότι, όταν αχνοροδίζη μια μέρα, να χαίρεσαι. Σηματοδοτεί την ανατολή του ηλίου, που θα βγη να φωτίση και να θερμάνη, να ζωογονήση τον κτιστό κόσμο και να αποκαλύψη τον όμορφο κόσμο του Θεού. Ζήσε την αυτή την ημέρα με χαρά. Γέμισέ την με τα έργα σου, με τις προσευχές σου, στόλισέ την με τις χάρες σου για να την χαρής. Να δοξάζεται το όνομα του Θεού απ΄ την προσευχή σου, τη ζωή σου, τα έργα σου. Κι αν έτσι τις ζούμε τις μέρες μας, όταν η ζωή μας φθάση "προς εσπέραν" και κλίνει ήδη "η ημέρα" (Λουκ. κδ.29), μία μέρα, μοναδική, θα αχνοροδίση για τον καθένα μας. Θάναι η δική μας αβράδυαστη μέρα. Η μέρα της προσδοκίας μας. Η μέρα που θα μας βγάλη στο φως της θείας αϊδιότητος και θα μεθέξουμε του αιωνίου και θα περιγελούμε τον χρόνο, ο οποίος τότε δεν θα μας αγγίζη, δεν θα μας φθείρη, αλλά θα μας προκαλή ανεξάντλητες εκπλήξεις χαράς. Είθε αδελφοί μου, έτσι να ζήσουμε κι αυτό το νέο έτος που μας ανοίχτηκε. Να κατακτούμε την κάθε στιγμή του. "Να μη εκλείπουν εν ματαιότητι αι ημέραι μας" (Ψ.77,33). Γιατί ο Θεός έθετο τον άνθρωπο στον όμορφο κόσμο που δημιούργησε γι΄αυτόν, να εργάζεται (Γεν. β. 15) και να χαίρη. Του έδωσε τα αγαθά της γης να τρώγη (Ησ. α.20). Να τρώγη τους πόνους των καρπών του (Ψ.127.2). Του Αβραάμ τα αγαθά να έχη. Τον κατεπλούτησε με τις ευεργεσίες του. Του είπε να χαίρεται τα νιάτα του, "ευφραίνου νεανίσκε εν νεότητί σου". (Εκκλ. ια.9). Να βιώση επί της γης. Να εξαντλήση τον χρόνο του. Να "ισχύη τα πάντα εν τω ενδυναμούντι αυτόν Χριστώ" (Φιλιπ.δ.13). Να κάνη οικογένεια, να κάθεται στο τραπέζι του, και να χαίρεται όταν έχη κύκλω αυτής (Ψ.127,3) τα έκγονα αυτού καρποφορούντα, καρπούς αειζωΐας.
Επομένως, η ημέρα η σημερινή, η Πρωτοχρονιά του 2016, δεν είναι ημέρα κλαυθμού για τον χρόνο που χάσαμε, αλλά ημέρα χαράς για ό,τι μας προτίθεται να ζήσουμε και να χαρούμε.
Ορίζεται η ζωή μας απ΄ τον τόπο κι απ΄ τον χρόνο. Ο Κύριος όμως ο Θεός, ο πανταχού παρών, ο εκτός χρόνου νοούμενος τε και υπάρχων, μας προσφέρει δώρα αντάξια της ευγενείας μας, ανέκλειπτους θησαυρούς πνευματικούς. Ας είναι λοιπόν ευλογημένο και καλό το 2016. Ας είναι για όλους μας απαρχή δοξολογίας του ονόματός του εν Τριάδι Αγίου Θεού.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
Ο ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΣ
