Του Κώστα Γκιάστα
Κι αν τις καθημερινές ο 40χρονος Μιχάλης Μίχαλος τρέχει όλη μέρα στους δρόμους της Λάρισας για τη δουλειά του, μόλις έρθουν οι διακοπές του, απλά… πετάει. Όχι μόνο ψυχολογικά όπως όλοι άλλωστε, αλλά στην πραγματικότητα και μάλιστα από τα 14.000 πόδια. Η είδηση ωστόσο είναι πως τις συγκεκριμένες πτώσεις δεν τις κάνει μόνος του αλλά με παρέα και μάλιστα στον αέρα κάνει σχηματισμούς που φέρνουν και πανευρωπαϊκές διακρίσεις. Είναι μέλος μιας ομάδας των Blue Rebel που πριν από μερικές ημέρες επέστρεψαν από την Ολλανδία όταν και πήραν μέρος σε έναν διαγωνισμό και σημείωσαν επιτυχία. Με αφορμή αυτό του ζητήσαμε να μας επισκεφτεί στα γραφεία της «Ε» και να μας κάνει μια περιγραφή από… ψηλά.
«Ο διαγωνισμός που πήραμε μέρος και ήρθαμε πρώτοι είναι το ISR Grand Prix και γίνεται κάθε χρόνο στην Ολλανδία. Η ομάδα μας, από το 2011 που πήρε μέρος πρώτη φορά, κατακτά πάντα μία θέση στο βάθρο -κατά σειρά βγήκε 3η, 1η, 2η, 2η, 1η. Το αγώνισμα στο οποίο αγωνιζόμαστε λέγεται 4 way Formation Skydiving δηλαδή σχηματισμοί από 4 άτομα».
Του ζητάμε όμως να τα λέει πιο απλά για να καταλαβαίνουμε εμείς οι αδαείς και υπογραμμίζει, «είναι ότι το τσάμπιονς λιγκ για το ποδόσφαιρο. Αυτό σημαίνει το συγκεκριμένο αγώνισμα» και μας το κάνει όσο πιο απλό γίνεται.
Μέχρι στιγμής έχει κάνει περίπου 305 άλματα. Σαν μαθητής μάλιστα έσπασε το ρεκόρ καθώς σε ένα ημερολογιακό χρόνο έκανε 100 άλματα ενώ είναι χαρακτηριστικό πως δεν έχει πέσει ποτέ στην Ελλάδα αλλά μόνο σε Βουλγαρία, Ιταλία, Ολλανδία, Τσεχία και πάντα με την ομάδα του. Ο λόγος, «στην Ελλάδα τα άλματα είναι πανάκριβα. Επέλεγα πάντα να κάνω τα άλματά μου στο εξωτερικό παράλληλα με τις διακοπές μου» και τώρα είναι μέλος της ίδιας ομάδας μαζί με τους: Γιάννη Δελαπόρτα που είναι και ο Team Captain, την Connie Χρονοπούλου και τον Σπύρο Μπαλαμάτσια.
«Από τότε που μπήκαμε ενεργά στο παγκόσμιο και ευρωπαϊκό αγωνιστικό στερέωμα έχουμε κερδίσει το σεβασμό όλων των ομάδων από διάφορες χώρες. Τα τελευταία 2 χρόνια ο προπονητής μας είναι ο παγκόσμιος πρωταθλητής από το Βέλγιο».
Του ζητάμε να μας δείξει κάποιες φωτογραφίες. Βλέποντας κάποιες από αυτές τότε καταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται. Τον ρωτάμε πώς νιώθει όταν κάνει το άλμα και εξηγεί:
«Τα πρώτα άλματα δεν περιγράφονται ωστόσο ο φόβος είναι εποικοδομητικός. Αν δεν φοβάσαι τότε είσαι επικίνδυνος. Οι δικές μου πτώσεις είναι από 14.000 πόδια δηλαδή περίπου 4.250 μέτρα» αναφέρει και συνεχίζει για τους κανόνες ασφαλείας: «Όσο πιο προσεκτικός είσαι στο έδαφος τόσο πιο ασφαλής είσαι στον αέρα» ενώ για το τι του έχει προσφέρει η ενασχόλησή του με το εν λόγω άθλημα «μου άλλαξε τον τρόπο σκέψης και λειτουργίας στη ζωή μου, όχι μόνο στη δουλειά».
Για το πώς του ήρθε η ιδέα να ασχοληθεί θυμάται: «Η ιδέα μου γεννήθηκε όταν ένας συνταξιούχος γείτονας μου είπε μια κουβέντα, «αν ήμουν νέος θα το έκανα». Τότε εγώ λέω γιατί να μην το κάνω που είμαι νέος. Αφού πέρασαν κάποια χρόνια και μέσω ενός φίλου μου που πήγε στο Allou Fan Park και έκανε με ένα υπαίθριο τούνελ. Εγώ πήγα, το έκανα και γοητεύτηκα. Μπήκα στο ίντερνετ και άρχισα να ψάχνω και έτσι βρέθηκα εδώ».
*Οι περισσότερες ευχάριστες ιστορίες ωστόσο κάποτε συναντούν, (τι άλλο;) την οικονομική κρίση. Έτσι και η συγκεκριμένη. «Υπήρχαν χρονιές που δίναμε ακόμα και 10.000 ευρώ για τα άλματα. Τώρα όμως όλα άλλαξαν, όλοι στρέφονται στους εξομοιωτές καθώς είναι και πιο ασφαλές και πιο οικονομικό. Όλα τα έξοδα καλύπτονται από εμάς τους ίδιους, πλην κάποιων βοηθειών που έχουμε από συνανθρώπους μας και τώρα είναι πολύ δύσκολο να ταξιδεύουμε. Έτσι τα τελευταία 2 χρόνια έχουμε σταματήσει τους αγώνες από αεροπλάνο και έχουμε επικεντρωθεί στο tunnel flying λόγω κόστους».
*Τόσα χρόνια γνωρίζαμε τους 3 στον… αέρα όμως πλέον μάθαμε και για τους 4 στον αέρα που φέρνουν και ευρωπαϊκές διακρίσεις…
