Δικαίως είναι η έννοια του «κλασικού» για τη Λάρισα. Όσο κι αν η μόδα των εποχών κι η επέκταση της πόλης ανέδειξε και άλλα σημεία συγκέντρωσης των κατοίκων και αναψυχής. Οι παλιοί το θυμούνται καλά και δεν το «χορταίνουν». Οι νεότεροι και ειδικά οικογένειες με μικρά παιδιά το ανακαλύπτουν τα καλοκαίρια. Πάρκο Αλκαζάρ, εκεί «κατοικούν» κάποιες από τις αναμνήσεις της πόλης, αλλά και το σήμερα...
Το «σήμερα» είναι η εκπληκτική λιμνούλα, που όταν λειτουργεί κανονικά με τα σιντριβάνια της και είναι καθαρή, όπως αυτό τον καιρό, είναι κάτι διαφορετικό. Ευρωπαϊκού επιπέδου... Πιο κει η Βοτανική Συλλογή της Υπηρεσίας Πρασίνου του Δήμου Λαρισαίων και μόνο η θέα της, προσφέρει ηρεμία. Τα χρωματιστά σιντριβάνια, αλλά και οι χώροι στάθμευσης
Οι μεγάλοι χώροι με γκαζόν, που είναι συνήθως περιποιημένο, αλλά και η τεράστια έκταση, του πάλαι ποτέ μοναδικού χώρου αναψυχής της Λάρισας, των παζαριών της, των ιστορικών κέντρων αναψυχής της (Αλκαζάρ, Τζίμης κλπ.). Αλλά και η πιο παλιά δημόσια βρύση της πόλης, προπολεμική, με την προτομή του Κρυστάλλη και οι προτομές ηρώων και ανθρώπων των γραμμάτων, που άφησαν τη σφραγίδα τους, στην Ελλάδα και την περιοχή. Αυτό που ξεχωρίζει, αν και ουσιαστικά «θαμμένο» και ξεχασμένο, εκτός οπτικής των επισκεπτών και περιπατητών, είναι το παλιό Ηρώων της Λάρισας. Στη γωνία, δίπλα από τις κεντρικές σκάλες καθόδου στο Αλκαζάρ. Καταργήθηκε περίπου το 1963- 64, σύμφωνα με παλιότερα δημοσιεύματα, όταν άρχισε να χρησιμοποιείται το σημερινό Ηρών Πεσόντων στον λόφο του Φρουρίου.
Το σημείο που ορίστηκε, στις αρχές του 20ού αιώνα, δεν ήταν τυχαίο. Εκεί έγιναν μάχες κατά τον λεγόμενο «ατυχή» ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και χάθηκαν πολλοί Έλληνες στρατιώτες, υπερασπιζόμενοι την είσοδο της πόλης από τους Τούρκους, που προήλαυναν από τον Τύρναβο, εκείνη τη Μεγάλη Παρασκευή. Ιστορία, μνήμες, συναίσθημα, ο αιματοβαμμένος τόπος. Δεν πρέπει να λησμονηθεί... Στο τώρα, επιστροφή και η κάθοδος από τα σκαλάκια, στο πάρκο Αλκαζάρ, τέλη της άνοιξης και αρχή του καλοκαιριού, δεν θα απογοητεύσει...
Ε. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ
