ΑΓΙΑ (Γραφείο «Ε»)
Του Νίκου Γουργιώτη
Εγκαινιάστηκε στις 4 Αυγούστου του 2009. Κόστισε 7,3 εκατομμύρια ευρώ και παραδόθηκε άρτιο τότε από τον νομάρχη εκείνης της περιόδου Λουκά Κατσαρό.
Ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας Αναστάσιος Παπαληγούρας, που παρέστη στα εγκαίνιά του, έκανε λόγο για «μια πραγματικά νέα περίοδο ανάπτυξης των παραλιών της Λάρισας», ενώ ο κ. Κατσαρός – δικαίως, που να φανταστεί την εξέλιξη – μιλούσε για «τα εγκαίνια παράλληλα με αυτά του λιμανιού και μιας νέας εποχής στο συγκοινωνιακό στάτους της περιοχής» λέγοντας, μάλιστα, χαρακτηριστικά «Ο νομός μας, ένα από τα μεγαλύτερα οδικά και σιδηροδρομικά κέντρα της χώρας, θέτει τις βάσεις για να μπει στον χάρτη των θαλάσσιων μεταφορών της πατρίδας μας».
Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά ή καλύτερα...μόλις τέσσερα χρόνια μετά, το λιμάνι του Αγιοκάμπου, για το οποίο πακτωλός χρημάτων επενδύθηκε, βρίσκεται σε τριτοκοσμική κατάσταση και εκείνα τα όμορφα λόγια φαντάζουν πια... εντελώς αστεία.
Η εικόνα του τρισάθλια με τις υποδομές του κατεστραμμένες και άκρως επικίνδυνες για όσους κινούνται ανάμεσά τους, δείχνει πόσο μακρινό θα πρέπει να φαντάζει πλέον το όνειρο της διασύνδεσής του με τα λιμάνια του Βόλου, των Βορείων Σποράδων και της Χαλκιδικής. Αφημένο στην τύχη του και στις ορμές των αιγαιοπελαγίτικων κυμάτων δείχνει πως η οικονομική κρίση, που ακολούθησε των εγκαινίων του και η οποία καλά κρατεί ως σήμερα, το έφερε σ’ αυτήν την κατάσταση ή πως κάποιοι το έχουν παραμελήσει και φέρουν τεράστια ευθύνη γι’ αυτό...
Απ’ όλα σχεδόν τα φρεάτια λείπουν τα σιδερένια καπάκια. Το αποτέλεσμα; Πρώτον, συνιστούν μεγάλη απειλή. Και για αυτοκίνητα που περνούν από ‘κει και για πεζούς, ψαράδες ή απλά περιπατητές. Η αδιαφορία δε των υπευθύνων είναι τόσο ξεδιάντροπη που ούτε καν σήμανση έχει τοποθετηθεί σ’ αυτά ώστε να προειδοποιεί τους μη υποψιασμένους. Πρόβλημα, βέβαια, που γιγαντώνεται τις νυχτερινές ώρες. Δεύτερον, ασκέπαστα πια, βρίθουν στο σκουπίδι αποτελώντας πρώτης τάξεως κάδους απορριμμάτων. Και τρίτον, ότι καλώδιο και αγωγός περνάνε μέσα από αυτά και βρίσκονται εκτεθειμένα σε φυσικές κακουχίες ή στα χέρια επιτήδειων.
Όλα τα πίλερ, οι κολώνες δηλαδή παροχών ρεύματος και νερού προς τα πλοιάρια, είναι ξεχαρβαλωμένα στην κυριολεξία. Σπασμένα, διαλυμένα, άλλα ακόμη υπάρχουν εκεί, άλλα έχουν κάνει φτερά και έχουν μείνει στη θέση τους μόνο καλώδια γυμνά, θάνατος – κίνδυνος προφανώς για όλους. Αποτέλεσμα; Πέραν της σαφούς επικινδυνότητας, είναι ανέκδοτο να λέμε πως θα έρθει σκάφος τουριστών να ελλιμενιστεί στον χώρο αυτό!
Το να μιλήσουμε για κατάσταση τουαλετών δεν χρειάζεται. Απλά...δεν υπάρχουν. Ούτε καν πρόχειρες, χημικές.
Και τέλος, σκουπιδαριό; Ατελείωτο. Τι ρόδες λαστιχένιες και κιβώτια στον βυθό, τι πλαστικά μπουκάλια, σακούλες και κάθε λογής άχρηστο υλικό στην επιφάνεια των νερών. Όλα μαζί συνθέτουν ένα απείρου κάλλους ελεεινό σκηνικό.
Και δίπλα σ’ όλα αυτά (το άκρον άωτον της κοροϊδίας) στέκει αγέρωχη μια κεραία ελεύθερου internet. Το αν πιάνει, βέβαια, δεν το ελέγξαμε, αλλά εδώ είναι που ταιριάζει το «Όλα τα ‘χει η Μαριορή, ο φερετζές της λείπει...».
