Της Σοφίας Ορφανιώτη
Φωτ.: Βασίλης Ντάμπλης
Η κλασική οικογενειακή πόζα με τους γονείς και τα παιδιά να κάθονται στα πόδια του μπαμπά και της μαμάς ή ακόμη και των παππούδων, αποτελεί πια «ακριβή» ή καλύτερα νοσταλγική ανάμνηση για τους Λαρισαίους των νεότερων γενεών.
Η εποχή που η οικογένεια έτρεχε στον φωτογράφο της πόλης, για να βγάλει μια φωτογραφία η οποία στη συνέχεια θα κατείχε περίοπτη θέση στον τοίχο του σαλονιού, ή θα κοσμούσε το μπουφέ, το τραπέζι, αλλά και το κομοδίνο του σπιτιού πέρασε ανεπιστρεπτί...
Ακόμη και το ξεφύλλισμα του άλμπουμ, με τα δεκάδες ενσταντανέ που έφερνε τα μέλη της οικογένειας πιο κοντά, ακόμη και αυτό πάει να εκλείψει... εν ονόματι της νέας τεχνολογίας.
Οι στημένες καλλιτεχνικές φωτογραφίες, ασπρόμαυρες και αργότερα έγχρωμες, με ειδικό ντεκόρ, φωτισμό και τυπωμένες σε χοντρό γυαλιστερό χαρτί, είναι και αυτές τώρα πια απομεινάρια του παρελθόντος.
Και αυτό διότι σήμερα ολοένα και λιγότεροι τυπώνουν τις φωτογραφίες σε χαρτί, αφού η σύγχρονη τεχνολογία με τις ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές, τις κάρτες μνήμης και τα στικάκια, δίνει άλλες επιλογές σε επαγγελματίες φωτογράφους και ερασιτέχνες χρήστες μηχανών, καθώς οι περισσότεροι κρατούν τις φωτογραφίες αποθηκευμένες στον υπολογιστή τους, ή ακόμη και σε c.d.
Τα μαύρα φιλμς έδωσαν τη θέση τους στην ψηφιακή τεχνολογία, κάνοντας τον χώρο της φωτογραφίας λιγότερο ρομαντικό και περισσότερο εμπορικό και απρόσωπο.
«Σήμερα δεν έχουμε φωτογραφίες, αλλά εικόνες μέσα σε φακέλους στην οθόνη του υπολογιστή», λέει χαρακτηριστικά ένας από τους παλιότερους φωτογράφους της Λάρισας ο κ. Νίκος Λιάκος.
Τριάντα χρόνια στο επάγγελμα, έχοντας το δικό του φωτογραφείο, κάθε χρόνο στις εθνικές επετείους έβγαζε εκατοντάδες φωτογραφίες κατά παραγγελία των γονιών, αλλά και των παππούδων που ήθελαν να κρατήσουν μια αναμνηστική φωτογραφία από το αγόρι ή το κορίτσι αντίστοιχα από τη στιγμή της παρέλασης.
Όλοι θυμούνται το σταντ που έβγαζε έξω από το φωτογραφείο του, σε κεντρικό δρόμο της πόλης, με τις φιγούρες των μαθητών από την παρέλαση που όλοι έσπευδαν τις επόμενες ημέρες να αναζητήσουν το δικό τους πρόσωπο σε αυτό.
Σήμερα τα δεδομένα έχουν αλλάξει λέει ο κ. Λιάκος, κανένας δεν ζητά τη φωτογραφία σε χαρτί, όλοι τη θέλουν σε ηλεκτρονική μορφή.
ΧΑΝΕΤΑΙ Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΤΕΧΝΗ!
Για τον κ. Νίκο «η φωτογραφία είναι η βιογραφία του κάθε εικονιζόμενου, το ξεφύλλισμα ενός άλμπουμ είναι μια ευκαιρία για να συγκεντρωθεί η οικογένεια, να έρθει σε επαφή, σε επικοινωνία με τα υπόλοιπα μέλη της, να ανατρέξουν στο παρελθόν και να θυμηθούν στιγμές... σημειώνει χαρακτηριστικά στην «Ε».
Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΥ
Από τη γενικότερη κρίση που περνούν τελευταία όλα τα επαγγέλματα δεν θα μπορούσε να ξεφύγει και αυτό του φωτογράφου.
«Σήμερα όλοι έχουν γίνει ερασιτέχνες φωτογράφοι, έχουν δική τους μηχανή, κάμερα, ενώ και με τα τελευταίου τύπου κινητά, μπορούν να τραβούν κάθε είδους φωτογραφίες. Αποτέλεσμα είναι να έχει μειωθεί αισθητά η επίσκεψη σε ένα φωτογραφείο, και πλέον οι μόνες φωτογραφίες που τραβούν είναι αυτές των διαβατηρίων και των ταυτοτήτων. Το τέλος της φωτογραφικής τέχνης, της αποτυπωμένης στο χαρτί για τον κ. Νίκο φαίνεται να πλησιάζει»...
Οι παλιές φωτογραφίες μαζεύονται στο συρτάρι του γραφείου ή σε κάποια άλλη γωνιά του σπιτιού και αποτελούν για πολλούς μέρος της ιδιωτικής συλλογής τους, ή ακόμη και σπάνιο στοιχείο φύλαξης για συλλόγους, μουσεία, εκθέσεις.
