Ήτανε δυο, ήτανε τρεις κι ήλπιζαν να γίνουν χίλιοι δεκατρείς, στο γνωστό επαναστατικό τραγούδι του Μίκη, για ν’ αλλάξουν τη ζωή τους. Στον Δήμο Λαρισαίων, η κρίση και η κυβερνητική πολιτική για την αντιμετώπισή της, λειτουργούν απολύτως αντίστροφα. Διαρκώς δυό και τρείς οι συνταξιοδοτούμενοι, συν οι βίαιες απομακρύνσεις, οι δημοτικοί υπάλληλοι έχουν απομείνει ακριβώς χίλιοι δεκατρείς. Κι η ζωή όλων στην πόλη χειροτερεύει. «Πονάς εσύ, πονάω εγώ, μα ποιος πονάει πιο πολύ θά ’ρθει καιρός να μας το πει», συμπληρώνει άλλωστε το ίδιο τραγούδι.
Το 2010, πριν μόλις τρία χρόνια οι δημοτικοί υπάλληλοι στη Λάρισα έφταναν τους 1.350. Και ο Δήμος χρειαζόταν κάθε χρόνο και συμβασιούχους για να λειτουργήσει επαρκώς.
Από τότε, δίχως να έχει γίνει ούτε μία πρόσληψη, το προσωπικό φυλλορροεί ασταμάτητα. «Έχω βαρεθεί να υπογράφω καθημερινά παραιτήσεις συνταξιοδότησης», έχει πει εδώ και πολύ καιρό στο Δημοτικό Συμβούλιο ο Κ. Τζανακούλης. Είναι γεγονός ότι και στον Δήμο οι υπάλληλοι τρομοκρατημένοι από τη λαίλαπα των κυβερνητικών μέτρων λειτουργούν με τη μέθοδο «όπου φύγει-φύγει». Προσπαθώντας να διασώσουν ό,τι μπορούν, ιδίως το εφάπαξ, σπεύδουν να συνταξιοδοτηθούν όσο νωρίτερα μπορούν. Εξαγοράζοντας στρατιωτικά χρόνια αλλά και με κάθε δυνατό νόμιμο τρόπο, υποβάλλουν παραιτήσεις πριν την ώρα τους. Και με τον φόβο της διαθεσιμότητας-απόλυσης πάνω από τα κεφάλια τους καταφεύγουν στη συνταξιοδότηση.
Οι 150 από τους 350 δημοτικούς υπαλλήλους έφυγαν «μονοκοπανιά». Με την κατάργηση των υπηρεσιών και τη διαθεσιμότητα-απόλυση από τον Δήμο των δημοτικών αστυνόμων, των σχολικών φυλάκων και των 37 εργαζομένων ΙΔΑΧ που είχαν ανοίξει τον χορό στον πρώτο κύκλο διαθεσιμοτήτων.
Το κύμα παραιτήσεων, που βαίνει επιδεινούμενο, πλήττει σκληρά τη λειτουργικότητα των υπηρεσιών που αποδομείται συστηματικά. Πολλές εξ αυτών έχουν αποκεφαλιστεί από έμπειρα στελέχη, καθώς οι συνταξιοδοτούμενοι είναι βεβαίως υπάλληλοι με πολλά χρόνια υπηρεσίας που έχουν καταλάβει καίρια πόστα. Αλλά και το εργατοτεχνικό προσωπικό μειώνεται με ταχύτητα, δίχως καμία αναπλήρωση.
Το πρόβλημα εντοπίζεται όχι τόσο στις διοικητικές υπηρεσίες, εκεί κουτσά-στραβά αντιμετωπίζεται με λύσεις εκ των ενόντων. Εκείνες που κυριολεκτικά κουτσαίνουν, κι αυτό φαίνεται, είναι οι λεγόμενες παραγωγικές υπηρεσίες: η Καθαριότητα, το Πράσινο, οι Τεχνικές υπηρεσίες. Είναι χαρακτηριστικό ότι μειώνονται οι βάρδιες, ότι επί παραδείγματι βγαίνουν για αποκομιδή λιγότερα απορριμματοφόρα από ποτέ, καθώς δεν υπάρχει προσωπικό για να καλύψει τις ανάγκες.
Η πρόσληψη των πενταμηνιτών συμβασιούχων, πέρυσι και φέτος, δίνει βέβαια μια ανάσα αλλά όχι και λύση. Πρώτον κανείς δεν γνωρίζει πότε θα προσληφθούν ώστε να κάνει τον απαραίτητο σχεδιασμό. Και δεύτερον-και σοβαρότερο- ώσπου να αναλάβει υπηρεσία ο πενταμηνίτης, όσο να μάθει τη δουλειά και να προσαρμοστεί, λήγει η σύμβασή του και φεύγει. Ορθολογική δουλειά δεν γίνεται φυσικά έτσι. Και φυσικά τη νύφη την πληρώνουν οι Λαρισαίοι καθώς οι προσφερόμενες από τον Δήμο υπηρεσίες εξ αντικειμένου υποβαθμίζονται διαρκώς. Κι όταν εξαντληθεί και ο πατριωτισμός των υπαλλήλων που παραμένουν στο μετερίζι κακοπληρωμένοι, κατασυκοφαντούμενοι και συνεχώς απειλούμενοι, το σύστημα δεν αποκλείεται να καταρρεύσει τελείως.
Σωτ. Ζαχαριάς
