Του Δημήτρη Κατσανάκη
Με το μήνυμα «επιστροφή στη ζωή» ένας 23χρονος σπουδαστής του ΤΕΙ Θεσσαλίας ανοίγει μια νέα σελίδα στη ζωή του αφήνοντας πίσω του μια οδυνηρή, τόσο για τον ίδιο όσο και για την οικογένειά του, περιπέτεια, την οποία προσπαθεί να ξεπεράσει και να τη μετατρέψει σε μια κακή ανάμνηση.
Πρόκειται για τον Λευτέρη Κλήμη από την Αθήνα, ένα από τους πέντε πρωταγωνιστές της τραγωδίας του προηγούμενου Φλεβάρη με το φονικό μαγκάλι στη Λάρισα, που συγκλόνισε όχι μόνο την τοπική κοινωνία αλλά ολόκληρο το πανελλήνιο αναδεικνύοντας με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο την οικονομική κρίση και την αδυναμία πολλών φοιτητών να εξασφαλίσουν τη θέρμανσή τους, καταφεύγοντας σε παρωχημένες και επικίνδυνες μεθόδους παλιότερων εποχών.
Μόλις προ ημερών ο 23χρονος Λευτέρης και αφού για έξι ολόκληρους μήνες έδωσε αρχικά μια πραγματική μάχη για τη ζωή του και στη συνέχεια ένα αγώνα δρόμου για την αποκατάσταση της υγείας του, πήρε εξιτήριο από τοπικό Κέντρο Αποκατάστασης για μια ακόμα φορά νικητής, όπως άλλωστε γνωρίζει από τις αθλητικές του δραστηριότητες. Δίπλα του ο πατέρας του Αντώνης, που από εκείνη την μαύρη ημέρα της ζωής του δεν έφυγε στιγμή από το πλευρό του γιού του εγκαταλείποντας όλες τις επαγγελματικές του δραστηριότητες στην Αθήνα.
«Αυτή την περιπέτεια εύχομαι να μην τη ζήσει ούτε ο χειρότερος εχθρός μας...» είναι τα πρώτα λόγια του πατέρα. Λόγια αληθινά, λόγια που βγαίνουν αβίαστα από ένα πρόσωπο εμφανώς καταβεβλημένο αλλά ταυτόχρονα χαρούμενο και γεμάτο ευγνωμοσύνη για την αίσια έκβαση μιας ακόμα περιπέτειας, μιας ακόμα δοκιμασίας της οικογένειάς του.
Για αυτή την δοκιμασία και όσα έζησε με τον γιό του το τελευταίο εξάμηνο στη Λάρισα δέχθηκε να μιλήσει στην «Ε» για να μοιραστεί, όπως λέει, τις σκέψεις του με όλους εκείνους τους γνωστούς και κυρίως τους άγνωστους σε ολόκληρη τη χώρα, που έσπευσαν να συμπαρασταθούν στην οικογένειά του και να στηρίξουν τον αγώνα του Λευτέρη για την επιστροφή στη ζωή.
Το ραντεβού κλείστηκε ένα πρωινό στο καινούργιο τους σπίτι στη Λάρισα με φόντο τις εγκαταστάσεις του ΤΕΙ Θεσσαλίας. Αναμοχλεύοντας τη μνήμη του ο κ. Αντώνης θυμάται εκείνες τις δραματικές ώρες, που ακολούθησαν μετά το τηλεφώνημα της Χαράς, της φίλης του Λευτέρη, προς την σύζυγό του Ελένη και της πληροφορίας ότι βρέθηκε ο γιός τους μαζί με 4 άλλους σπουδαστές αναίσθητος και μεταφέρεται στο νοσοκομείο χωρίς πολλές λεπτομέρειες για το τι ακριβώς είχε συμβεί.
Χωρίς δεύτερη σκέψη παίρνει το αυτοκίνητό του και σε 2,5 περίπου ώρες, ώρες ατέλειωτες, εφιαλτικές, όπως λέει, έφθασε στη Λάρισα με τις πληροφορίες να έρχονται με το σταγονόμετρο από τη φίλη του Λευτέρη, που ήταν η κοπέλα που κινητοποίησε, όπως αναφέρθηκε στα ρεπορτάζ εκείνων των ημερών, ακόμα και την σπιτονοικοκυρά των παιδιών για να ανοίξει το σπίτι όταν διαπίστωσε ότι τα παιδιά της παρέας ήταν στο σπίτι αλλά για κάποιο λόγο δεν απαντούσαν στα τηλεφωνήματά της και δεν άνοιγαν την πόρτα.
Στη Λάρισα, από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο, όπου αρχικά είχε μεταφερθεί στο Γενικό άρχισε να ξετυλίγεται η τραγωδία και η σοβαρότητα της κατάστασης με τον κ. Αντώνη έντρομο να πληροφορείται από την Μονάδα Εντατικής Θεραπείας αρχικά ότι ο γιός του νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση δίνοντας αγώνα για τη ζωή του και στη συνέχεια μετά την πάροδο αρκετών ημερών ότι ακόμα και αν κερδίσει αυτή τη μάχη, η ζωή του δεν θα έχει καμία σχέση με αυτή πριν το γεγονός καθώς τα προβλήματα υγείας του θα είναι τεράστια.
«Ευτυχώς οι προβλέψεις διαψεύστηκαν και την 22η ημέρα στις 4 τα ξημερώματα το παιδί μας ξύπνησε από το λήθαργο και μας γέμισε αισιοδοξία για τη συνέχεια, όπως συνέβη και πριν 20 χρόνια όταν νοσηλεύτηκε στην εντατική με κίνδυνο για τη ζωή του. Σε καμία στιγμή δεν χάσαμε την πίστη μας ότι το παιδί μας θα επανέλθει και θα βγει αλώβητο και από αυτή την δοκιμασία...» συνεχίζει ο πατέρας του Λευτέρη και με τα δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό του θυμάται όσα έζησε μαζί με τη σύζυγό του για ένα μήνα και πέντε ημέρες έξω από την Μ.Ε.Θ. –οι άλλοι δύο της παρέας εξήλθαν από την εντατική του Πανεπιστημιακού μετά από μερικές ημέρες- ξάγρυπνοι αναμένοντας χαρμόσυνα νέα.
Θυμάται τα δεκάδες παιδιά και τους φίλους του που έφθαναν τόσο από το ΤΕΙ όσο και από ολόκληρη την Ελλάδα, τους οικογενειακούς φίλους από την Αίγυπτο για να τον δουν για λίγα λεπτά της ώρας, τους καθηγητές και το προσωπικό του ιδρύματος και ιδιαίτερα τον διευθυντή του τμήματος Λογιστικής Ηλία Σαντουρίδη. «Ας είναι καλά ο διοικητής του Νοσοκομείου Κώστας Καραμπάτσας που παραχώρησε 2-3 δωμάτια για να κοιμούνται τα παιδιά που έρχονταν από μακρυά αν και πολλά παιδιά προσπαθούσαν να ξεκουραστούν έστω και λίγο στο διάδρομο έξω από τη ΜΕΘ...» σημειώνει.
ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ
ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ
Θυμάται επίσης τα συλλαλητήρια συμπαράστασης των σπουδαστών στη Λάρισα, το Βόλο, τη Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις, όπως επίσης και τις συγκινητικές προσφορές των Λαρισαίων για τη στήριξή τους. Δεν παραλείπει να αναφερθεί με συγκίνηση σε γνωστούς και άγνωστους Λαρισαίους που έσπευδαν να φέρουν εικόνες και λάδι από το Άγιο Όρος και πολλές εκκλησίες, καθώς και στις παρακλήσεις και τις προσευχές που έγιναν για να βοηθηθεί ο Λευτέρης. Από το Πατριαρχείο της Αλεξάνδρειας –οι γονείς του Λευτέρη γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Αλεξάνδρεια- και τα Ιεροσόλυμα μέχρι την Μητρόπολη Λάρισας, μοναστήρια στην Αμερική, το Λαύριο και τις Ουρσουλίνες στην Τήνο.
«Όλα όσα ζήσαμε αυτούς τους μήνες στη Λάρισα αναδεικνύουν μια πόλη με ανθρώπινο πρόσωπο και μας θυμίζουν την Αθήνα της παλιάς καλής εποχής, που δυστυχώς έχει εκλείψει...» συμπληρώνει η μητέρα του Λευτέρη, η κα Ελένη δηλώνοντας ευγνωμοσύνη για όλους όσοι τους βοήθησαν έστω και αν δεν τους γνώρισαν. Από την Χαρά, τη σπιτονοικοκυρά των παιδιών και τον καρδιολόγο που έδωσε τις πρώτες βοήθειες, μέχρι το πλήρωμα του ΕΚΑΒ, τον διευθυντή της ΜΕΘ Απ. Κομνό και το επιτελείο του, τον διοικητή Κ. Καραμπάτσα, την εκπαιδευτική κοινότητα του ΤΕΙ, το Πανεπιστημιακό νοσοκομείο για τη συνεργασία του, τους φοιτητές με τα συλλαλητήρια, το δημοτικό συμβούλιο Λάρισας, τις εκκλησίες και τα μοναστήρια, το σύλλογο φίλων της εντατικής, το στενό οικογενειακό περιβάλλον –παππούς και γιαγιά, νονός και νονά του Λευτέρη- και φυσικά το Κέντρο αποκατάστασης ANIMUS.
Εκεί, στη σουίτα του πρώτου ορόφου, δόθηκε ο αγώνας δρόμου για την αποκατάσταση της υγείας του Λευτέρη ανάμεσα σε γιατρούς, φυσικοθεραπευτές, ψυχολόγους, φίλους και γνωστούς από την 1η Απριλίου μέχρι και τις πρώτες ημέρες του Σεπτέμβρη, οπότε ο 23χρονος σπουδαστής πήρε εξιτήριο και μεταφέρθηκε στο καινούργιο του σπίτι για να ασχοληθεί με τα μαθήματά του και την εξεταστική, στην οποία όπως και στην εξεταστική του περασμένου Ιουνίου εξασφάλισε αξιοζήλευτες επιδόσεις.
ΠΑΙΔΕΙΑ ΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ...
Η συζήτηση επανέρχεται ξαφνικά στις πρώτες ημέρες του Μάρτη και στα συλλαλητήρια συμπαράστασης των φοιτητών σε ολόκληρη την Ελλάδα, όπου εκδηλώνεται η οργή και η αγανάκτηση για τις οικονομικές συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν οι φοιτητές μακριά από τις οικογένειές τους. Συλλαλητήρια που εκ των πραγμάτων είχαν πολιτικό περιεχόμενο με αποτέλεσμα να υπάρξουν σαφή δείγματα πολιτικής εκμετάλλευσης.
«Ήθελα να δω την βοήθεια της Πολιτείας στους νέους ανθρώπους, Εάν ένα μήνυμα, όπως αυτό που δόθηκε στα συλληλητήρια, ωφελεί χωρίς να θίγει, τότε είναι θετικό και δεν ενοχλεί. Μπορούν και πρέπει να βοηθήσουν τους φοιτητές. Αυτή είναι η ουσία...» σχολιάζει η κα Ελένη Κλήμη ζητώντας απλά οι φοιτητές να μπορούν να φοιτούν άνετα και η παιδεία να είναι ίση για όλους...
ΕΒΛΕΠΑ ΑΛΛΑ
ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΟΥΣΑ...
Καθόλη τη διάρκεια της συζήτησης, ο Λευτέρης παρακολουθεί διακριτικά και αποφασίζει να παρέμβει στην ερώτηση ποια ήταν η πλέον δύσκολη στιγμή για τον ίδιο στην διάρκεια των έξι μηνών. «Μου κόστισε όταν έμαθα ότι έχασα τα δύο φιλαράκια και ιδιαίτερα το Σάββα από τα Χανιά με τον οποίο είμαστε μαζί από το πρώτο εξάμηνο. Δυστυχώς το έμαθα εντελώς τυχαία από νοσηλευόμενη στο Κέντρο Αποκατάστασης...» λέει με τον πατέρα του να αποκαλύπτει ότι χρειάστηκε η συνδρομή ψυχολόγων για να αποδεχθεί τη σκληρή πραγματικότητα.
Συγκλονιστική υπήρξε και η μαρτυρία του 23χρονου φοιτητή για όσα βίωσε στο σπίτι της Φιλιππούπολης όπου εκτυλίχθηκε η τραγωδία. «Τα παιδιά είχαν βάλει την ψησταριά από νωρίς, έτρωγαν και έπιναν. Έβαλαν την ψησταριά μέσα για να ζεστάνουν το χώρο καθώς δεν είχαν λεφτά για πετρέλαιο –υπήρχε ηλεκτρική σόμπα αλλά ήταν χαλασμένη. Εγώ πήγα αργά, κάθησα στον καναπέ και άρχισα να παίζω στον υπολογιστή αλλά δεν είδα τη σόμπα...
...Σε κάποια στιγμή θυμάμαι να κοιτάζω το ταβάνι και να μην μπορώ να αναπνεύσω. Είχα παραλύσει και δεν μπορούσα να κάνω τίποτε. Ήρθαν τα παιδιά να με ρωτήσουν τι συμβαίνει και τους είδα να πέφτουν και να σωριάζονται... Τους έβλεπα αλλά δεν μπορούσα να αντιδράσω... Όπως δεν μπορούσα να αντιδράσω όταν άκουγα το τηλέφωνο να χτυπάει και να με καλούν... Ήταν μια γλυκιά παράλυση».
Τι έμεινε όμως από αυτή την δοκιμασία στον 23χρονο φοιτητή; « Είδα τη ζωή εντελώς διαφορετικά. Το κάθε δευτερόλεπτο της ζωής είναι πολύτιμο. Είναι βασικό να έχει κανείς την υγεία του!» απαντά και θυμάται όσους του στάθηκαν και τον βοήθησαν να ξεπεράσει το πρόβλημά του και να σταθεί ξανά στα πόδια του αλλά και την χαρά καθηγητών και συμφοιτητών όταν πήγε για πρώτη φορά τον Ιούνιο στο ΤΕΙ για την εξεταστική.
Παιδί γεμάτο δίψα για ζωή και πλούσιες δραστηριότητες ο Λευτέρης ανυπομονεί μετά από έξι και πλέον μήνες απραξίας να ζήσει με την παρέα του και να τα πει τον ξάδελφό του Χρήστο στην Αθήνα, όπου ήδη βρίσκεται από προχθές για να χαρεί την οικογένειά του και τα έξι σκυλιά του, που του έλειψαν.
Όσο για την περιπέτειά του θα την θυμάται ως κακιά ανάμνηση και με την πρώτη ευκαιρία ίσως διαβάσει τις -έντυπες και ηλεκτρονικές- εφημερίδες για όσα διαδραματίστηκαν στο σπίτι της Φιλιπούπολης τις τελευταίες ημέρες του προηγούμενου Φεβρουαρίου και όσα ακολούθησαν...
