Καταλαβαίνεις την απόγνωση από την πρώτη στιγμή.
Η διστακτικότητα ακόμη και φοβία, το χαμηλό βλέμμα, το αβέβαιο περπάτημα, προπορεύεται της αμφιβολίας: να εξιστορήσω το πρόβλημά μου ή όχι; Κι όταν η φωνή βγαίνει, είναι συνήθως αδύναμη, σπασμωδική, ο λόγος ακούγεται ασυνάρτητος. Πώς να εκθέσεις το τι περνάς μέσα σε λίγες λέξεις, όταν μάλιστα κουβαλάς πίσω σου τις δυσκολίες μιας ολόκληρης ζωής; Πώς να πεις τον πόνο σου, όταν δεν πρόκειται για μια κακιά στιγμή, μια μεμονωμένη ατυχία, αλλά για απανωτά χτυπήματα της μοίρας, χτυπήματα που σε καταδικάζουν μόνιμα στο περιθώριο της ζωής, σε «εκτρέπουν» από το συλλογικό βήμα της κοινωνίας...
Τα είχα όλα αυτά μπροστά μου. Δήλωσε 35 ετών, αλλά εύκολα τον έκανες 50. Ήρθε ζητώντας βοήθεια, οποιαδήποτε βοήθεια, έφυγε επιχειρώντας να φιλήσει χέρια. Κάθε άλλο παρά για κάτι σπουδαίο.
Η διεύθυνση κοινωνικών δράσεων του Δήμου ανέλαβε τα ελάχιστα: Ένα πιάτο φαΐ, κάθε μεσημέρι στην τραπεζαρία του ΚΑΠΗ Αμπελοκήπων, τρόφιμα και ρουχισμό που δικαιούται κάθε άπορος από το Κοινωνικό Παντοπωλείο, ενώ στο Κοινωνικό Ιατρείο ίσως έβρισκε και τα φάρμακα που χρειαζόταν.
Από την άλλη υπάρχει πάντα το θέμα της στέγης. Για εκείνους που, πέρα από τα προς το ζην, έχουν να παλέψουν και για μια φιλόξενη γωνιά, να περάσουν τη νύχτα τους. Οι άστεγοι, όσο κι αν δεν καταγράφονται σε επίσημες στατιστικές, δεν λείπουν. Κι όπως δείχνουν τα πράγματα κάθε άλλο παρά θα μειωθούν οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που «παράγουν» ανέστιους και πένητες στην Ελλάδα.
Αυτό πάντως που λείπει είναι μια δομή από πλευράς του Δήμου Λαρισαίων για να «ακουμπήσουν» αυτοί οι άνθρωποι.
Ξέρουμε ότι δεν είναι εύκολο, ούτε η λύση μπορεί να είναι πρόχειρη. Δεν αρκεί να βρεθεί ένα κτίριο για να φιλοξενήσεις άστεγους και νεόπτωχους. Ούτε μπορεί αυτό να γίνει πανδοχείο για... κάθε πικραμένο. Χρειάζεται οργάνωση, η δομή πρέπει να είναι ολοκληρωμένη.
Είναι δεδομένη η ευαισθησία του Δήμου, απλά αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κάτι, μας λέει η αρμόδια αντιδήμαρχος. Σημειώνοντας ότι το πρόβλημα δεν είναι, τουλάχιστον προς το παρόν, τόσο έντονο στη Λάρισα.
Ωστόσο, αν δεν υπάρχει κάτι τώρα, σήμερα, μετά από τρία χρόνια κοινωνικής κατάρρευσης και χωρίς να διαφαίνεται στον ορίζοντα οποιαδήποτε προοπτική, τότε πότε θα υπάρξει;
Σήμερα η πόλη φροντίζει μόνο για τον ηλικιωμένο άστεγο. Αν λοιπόν κάποιος είναι άνω των 60 χρονών μπορεί να φιλοξενηθεί στο Δημοτικό Γηροκομείο. Πρόκειται για τους γνωστούς όρους των κληροδοτημάτων, που όμως αφορούσαν άλλες εποχές. Σήμερα άστεγοι δεν είναι μόνο μοναχικοί ηλικιωμένοι αλλά άνθρωποι κάθε ηλικίας.
Και στο Γηροκομείο όμως η φιλοξενία είναι μόνο για λίγες μέρες. Πέραν τούτου ουδέν.
* Την ίδια ώρα πληροφορούμαστε ότι μεγάλη εταιρία ειδών οικιακού εξοπλισμού, στο πλαίσιο του θεσμού της εταιρικής ευθύνης, προσέφερε δωρεάν τον εξοπλισμό για να «ντυθεί» ένας ξενώνας, είτε πρόκειται για αστέγους, είτε για κακοποιημένες γυναίκες, όπως αυτός που δημιουργείται στη Λάρισα. Το έχει κάνει ήδη αλλού, παραλαμβάνοντας ένα γιαπί και παραδίδοντας ένα ζεστό και φιλόξενο κτίριο.
Το πρότεινε σε πολλούς δήμους, αρκετοί ανταποκρίθηκαν.
Εδώ, ο ξενώνας των κακοποιημένων γυναικών, θα εξοπλιστεί μέσω του ΕΣΠΑ. Η προσφορά όμως είναι «ανοικτή», εφόσον ο Δήμος σκεφτεί να δημιουργήσει και μια αντίστοιχη δομή για αστέγους.
Δ. Χατζ.
