Του Κ. Γκιάστα
Φωτ.: Β. Ντάμπλης
Τα φτερά του δεν είναι από κερί αλλά από συνθετικό υλικό και έχουν φερμουάρ για αποθηκευτικούς χώρους. Φοράει μπλουζάκια με χορηγούς και πίνει τονωτικά ποτά για να διατηρήσει τις δυνάμεις του. Ξέρει άπταιστα μηχανικά και πάνω απ’ όλα δεν παρακούει τις... συμβουλές που του δίνουν.
Ο σύγχρονος Ίκαρος δεν κάνει τα ίδια λάθη που έκανε αυτός της ελληνικής μυθολογίας και γι’ αυτό μπαίνει στο ρεκόρ Γκίνες. Ο Ίκαρος του 2014 είναι ένα «δίδυμο» από τη Μεγάλη Βρετανία. Ο Ρίτσαρντ Φόστερ και ο Ρίτσαρντ Μπερντ κατάφεραν να πετύχουν κάτι το μοναδικό: Με ένα υπερελαφρό αεροσκάφος πέταξαν από τον Γκούντγουντ της Αγγλίας μέχρι το Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής και πάλι πίσω.
Τους συνάντησα στον γυρισμό και βλέποντάς τους να τακτοποιούν τα πράγματα στο C42 τους πλησιάζω για ένα μίνι απολογισμό των εμπειριών τους.
Αγγλία, Γαλλία, Κροατία, Έλλάδα, Αίγυπτος, Σουδάν, Τζιμπουτί, Αιθιοπία, Κένυα, Τανζανία, Ζιμπάμπουε, Μποτσουάνα και τελικά προσγείωση στο Κέιπ Τάουν και άντε πάλι πίσω... Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις.
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΦΥΛΑΚΗ, ΠΛΑΣΤΑ ΔΟΛΑΡΙΑ ΚΑΙ... ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ
«Αρχικά να μιλήσουμε για το όνομα του Ικάρου. Πέρυσι προσπαθήσαμε να κάνουμε την πτήση που έκανε ο Ίκαρος δηλαδή να ανέβουμε όσο πιο ψηλά γίνεται πάνω από την Κρήτη αλλά για διάφορους λόγους μας σταμάτησαν. Δεν πειράζει όμως έμεινε το όνομα της προσπάθειας και το κρατήσαμε γι’ αυτό μας το εγχείρημα».
«Στην Κένυα σε ένα τοπικό αεροδρόμιο μας πήρε βράδυ και δεν μπορούσαμε να προσγειωθούμε γιατί γύρω - γύρω ήταν βουνά και έπρεπε να κάνουμε κύκλους. Ήρθε όλη η πόλη εκεί γιατί φοβήθηκαν πως θα σκοτωθούμε. Δεν είχαμε φώτα ούτε εμείς ούτε το αεροδρόμιο. Σβήναμε ακόμα και τους υπολογιστές μας για να δούμε κάτω ό,τι μπορούσαμε».
«Στην Τανζανία αφού προσγειωθήκαμε είδαμε ένα αεροπλάνο να έρχεται καταπάνω μας. Ακούσαμε θόρυβο και τον είδαμε να βγαίνει από τα σύννεφα. Τελευταία στιγμή τον αποφύγαμε. Ήταν δικό μας λάθος γιατί δεν είχαμε ενημέρωση. Μεγάλος κίνδυνος».
«Στη Ναμίμπια μας έβαλαν φυλακή. Όταν προσγειωθήκαμε δεν υπήρχε κανένας στο διεθνές αεροδρόμιο και ήμασταν μόνοι μας. Ήταν Σάββατο και ο μόνος που βρίσκονταν εκεί ήταν ο φύλακας ο οποίος κοιμόταν. Αυτός ειδοποίησε τον υπεύθυνο, ο οποίος δεν ήρθε να υπογράψει και τότε μας είπε: φύγετε. Όταν όμως πήγαμε να φύγουμε από τη χώρα, μας συνέλαβαν και μας προσήγαγαν στο δικαστήριο γιατί δεν είχαμε την υπογραφή του αρμόδιου! Εκεί μας διάβασαν τα δικαιώματά μας, αλλά στο τέλος μας άφησαν, αφού ο υπεύθυνος, προς τιμή του, παραδέχτηκε όσα μας είχε πει».
«Στην Αίγυπτο δεν μπορούσαμε να πετάξουμε κάτω από τα 8.500 πόδια γιατί είναι ζώνη του στρατού. Αυτό μας δυσκόλεψε γιατί έτσι καίγαμε πολλά καύσιμα και έπρεπε να καταβαίνουμε χαμηλότερα με ελικοειδή τρόπο».
«Στις περισσότερες χώρες της Αφρικής χρησιμοποιούσαμε δολάρια αλλά δεν έπαιρναν τη σειρά έκδοσης πριν το 2006 καθώς είχε ...κυκλοφορήσει μια καλή παρτίδα πλαστών όπως μας είπαν και μας τα γυρνούσαν πίσω».
«Μας ζητούσαν λεφτά ακόμα και για μας ενημερώσουν πως το αεροπλάνο θα ήταν ασφαλές αν το αφήσουμε κάπου».
Και αφού με «γέμισαν» με ιστορίες τύπου... Ιντιάνα Τζόουνς τους άφησα να δένουν το αεροπλάνο τους και να το ετοιμάζουν για την επόμενη πτήση τους προς την Ιταλία. Πριν φύγουν όμως, η συζήτηση άγγιξε και την οικονομική κρίση αναφερόμενοι στο κόστος εγχειρήματος «Μιλάμε για κρίση αλλά σκέψου πως ήρθαμε από μια ήπειρο όπου τα περισσότερα παιδιά δεν έχουν φαγητό να φάνε και παπούτσια να φορέσουν.
Κάθε σύννεφο αφήνει και μια ασημένια γραμμή. Κάτι καλό θα βγει από πίσω».
Φεύγοντας ρίχνω μια ματιά στον ουρανό.
Καμία ασημένια γραμμή προς το παρόν. Μόνο σύννεφα...
ΓΙΑ ΤΑ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΛΕΣΧΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ
Θα ξανάρθουνε...
Στη Λάρισα τους υποδέχθηκε και τους φιλοξένησε για μια νύχτα η δραστήρια Αερολέσχη Λάρισας και οι δύο πλευρές είχαν την ευκαιρία να αλλάξουν εντυπώσεις και εμπειρίες από τα ταξίδια τους. Ο γενικός γραμματέας της Αερολέσχης κ. Στέλιος Κοντόπουλος ανέλαβε να μην λείψει τίποτα από τους Βρετανούς και αυτοί φεύγοντας υποσχέθηκαν να ξανάρθουν στη Λάρισα του χρόνου με την ευκαιρία της συμπλήρωσης των 40 ετών της Λέσχης.
