Του Κ. Γκιάστα
Φωτ. Β. Ντάμπλης
Κυριακή βράδυ, αργά, κάπου στη Νίκαια. Τέτοια ώρα οι ποδοσφαιροπαρέες έχουν χαλάσει, τα ζευγαράκια λιγοστά και οι οικογένειες έχουν φύγει από νωρίς. Μα τι στο καλό έχει και είναι τόσες πολύχρωμες μηχανές μαζεμένες πάνω στην κεντρική πλατεία;
Στέκομαι έξω από ένα μαγαζί με το όνομα «Οιωνός» και ψάχνω τον δικό μου... οιωνό για να ξεκινήσω το ρεπορτάζ. Τον βρίσκω στο πρόσωπο του Γιάννη Διατσίδη ενός ανθρώπου που έχει αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο μηχανοκίνητο αθλητισμό που με καλωσορίζει «Εδώ είναι η λαρισινή ...Μέκκα του moto gp» και μου δείχνει καμιά 60αριά ανθρώπους να είναι κολλημένοι στην οθόνη της τηλεόρασης περιμένοντας να ξεκινήσει ο αγώνας.
Κράνη, γάντια, ζώνες μέσης, μπουφάν με εσωτερικά προστατευτικά παντού γύρω μας.
«Φίλες, φίλοι, όλα έτοιμα για να ξεκινήσει ο αγώνας του Τέξας» ακούγεται από τον δέκτη μας και συνεχίζει με περηφάνια, ο Γιάννης Διατσίδης «Αυτός που περιγράφει τον αγώνα είναι ο αδερφός μου» και συνεχίζει «είναι ο δεύτερος αγώνας της σεζόν και συνολικά γίνονται 14 σε όλη τη σεζόν. Γενικά υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον από τους Λαρισαίους. Αυτή είναι η δεύτερη συνεχόμενη σεζόν που μαζευόμαστε εδώ. Ο ιδιοκτήτης έχει μαζέψει χορηγούς και κληρώνει δώρα παράλληλα με τον αγώνα, ενώ με δικά του έξοδα ετοιμάζει και κλήρωση για ένα ταξίδι σε έναν αγώνα moto gp. Γενικά η κατάσταση είναι μοναδική και να στο πω απλά είναι το δικό μας... Τσάμπιονς Λιγκ».
Συνήθως στο ποδόσφαιρο όμως υπάρχουν δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Τώρα εδώ βλέπω δεκάδες οδηγούς και προσπαθώ να πιάσω λίγο τον σφυγμό και να μοιράσω τα ποσοστά υποστήριξης. Περιμένω να ξεκινήσει ο αγώνας.
Κάποιος με το νούμερο «99» τα πάει περίφημα στο ξεκίνημα. Καβαλάει μια Yamaha και διακρίνω κάποιους οπαδούς του. Πάω δίπλα τους και μου λέει ένας απ’ αυτούς: «Είναι ο Χόρχε Λορένθο. Πολύ ψυχρό αίμα. Δεν επηρεάζεται από την ψυχολογία. Είναι σκέτος Σπαρτιάτης. Έτσι τον αποκαλούν άλλωστε και γι’ αυτό είμαστε και μαζί του».
Λίγα λεπτά έπειτα βλέπω το νούμερο «46» να ανεβαίνει και το μαγαζί πραγματικά ξεσηκώνεται. Αυτόν καλά τον ξέρω κι εγώ, λέω από μέσα μου είναι ο Ρόσι και δεν δυσκολεύομαι να βρω έναν υποστηρικτή του: «Είναι ο αλήτης της διπλανής... γειτονιάς. Γι’ αυτό τον αγαπάμε. Είναι αλητάκος και χαμογελαστός καθότι Ιταλός. Είναι ανταγωνιστικός με ταπεραμέντο».
Μετά από μια ώρα αγώνα, όμως νικητής αναδεικνύεται ο Μαρκ Μαρκέζ. Ένας 20χρονος Ισπανός με μια Χόντα όπως μας πληροφορεί ο «δικός» μας τηλεοπτικός σχολιαστής και το ίδιο έκανε και στον προηγούμενο αγώνα στο Κατάρ. «Πρόκειται για το καινούριο ταλέντο του moto gp. Ο πατέρας του τον δήλωνε για πέντε χρονών ενώ ήταν τρία με σκοπό να λάβει μέρος στους αγώνες. Έτσι κάλπικα... Να δεις πόση τρέλα έχουν με τις μηχανές» μου τονίζει ένας από τους κάμποσους (αλλά σαφώς λιγότερους του Ρόσι) υποστηρικτές του.
Και μια η συζήτηση πήγε στην... τρέλα που διαθέτει ο καθένας για τις μηχανές, αναρωτήθηκα τι γίνεται με τη δική μας τρέλα στους δικούς μας δρόμους. Μια συζήτηση περί οδήγησης, σεβασμού, ανταγωνισμού και παιδείας γενικότερα... Αφού ο αγώνας τέλειωσε, οι απόψεις έβγαιναν και πιο εύκολα από τους περισσότερους.
«Είναι αλήθεια πως οι περισσότεροι οδηγοί στην Ελλάδα δεν έχουμε παιδεία για τους δρόμους. Δεν συγκρατούμε να νεύρα και μάλιστα αρκετοί έως πολλοί δεν σέβονται τη μοτοσικλέτα στον δρόμο και τη θεωρούν επικίνδυνη».
«Ο μοτοσικλετιστής οφείλει να προσέχει διπλά. Όχι μόνο το πώς οδηγάει ο ίδιος αλλά θα πρέπει αυτόματα να σκέφτεται πώς οδηγούν και όλοι οι υπόλοιποι γύρω του. Να μαντεύει με λίγα λόγια τι κίνηση θα κάνουν οι υπόλοιποι με τα αυτοκίνητα».
«Στα σεμινάρια ασφαλούς οδήγησης μοτοσικλέτας έρχονται τα παιδιά αλλά δεν βγαίνουν... μηχανόβιοι όπως νομίζουν κάποιοι. Έρχονται και βγαίνουν παιδιά με σωστή συνείδηση».
«Αν υπάρξει καλή δουλειά και σωστές πίστες για μότο κρος τότε τα παιδιά που τους αρέσουν οι μηχανές θα εκτονώνονται αθλητικά εκεί. Δεν θα χρειάζεται να κάνουν σούζες στο κέντρο και την εθνική οδό. Μαθαίνουν να οδηγούν στα όρια αλλά σε ασφαλές περιβάλλον και με σωστές συνθήκες».
Φεύγοντας από το μαγαζί νιώθω λιγάκι ζαλισμένος από το συνεχές «βζζζζιν» των μηχανών και τις πολλές μαζεμένες πληροφορίες. Ένας ηλικιωμένος ανεβάζει επάνω στη μηχανή του, ένα παιδάκι. Προφανώς το εγγονάκι του. Του βάζει το κράνος και το φωσφοριζέ προστατευτικό μπουφανάκι του. Αυτό είναι νιώθω.
Τελικά σε πρώτη φάση, δεν χρειαζόμαστε πίστες σαν το Μουτζέλο της Ιταλίας για να εξευρωπαϊστούμε αλλά μια τέτοια αλλαγή νοοτροπίας. Αυτή η παρέα της Λάρισας μπορεί να κάνει την αρχή...
