Του Κ. Γκιάστα
Φωτ.: Λ. Τζέκας
Χρυσές ευκαιρίες, εναλλακτικές καλλιέργειες, σπάνια εκτροφεία, ιδέες εκκεντρικές, άμεσα κερδοφόρες. Στην Ελλάδα της κρίσης από το 2008 και μετά οι παραπάνω λέξεις ήταν αυτό που λέμε «κλειδιά». Λέξεις που κέντριζαν πάντα το ενδιαφέρον και έβρισκαν στόχο. Τραβούσαν το μάτι. Χρήματα αρκετά, άμεσα, συμπληρωτικά με τη βασική τους εργασία το δίχως άλλο...
Αρκετοί οι πολίτες που βασίστηκαν σε αυτές καθώς τις είδαν να αναβοσβήνουν σε όποιες ιστοσελίδες και αν έμπαιναν. Τους το είπε ένας φίλος. Το είδαν στις ειδήσεις. Άλλο που δεν ήθελαν τα ΜΜΕ και ειδικά όσοι παθιάζονται με την υπερβολή.
Ο Λαρισαίος Γιώργος Θεοδώρου το 2010 πήρε την απόφαση και επένδυσε στα σαλιγκάρια. Μέσα σε έναν χώρο 20 στρεμμάτων στην περιοχή της Τερψιθέας, έφτιαξε ένα εκτροφείο ανοιχτού βιολογικού τύπου (Ιταλικού) κάνοντας την επένδυσή του μια από τις μεγαλύτερες στην Ελλάδα από πλευράς μεγέθους. Μετά από τέσσερα περίπου χρόνια αγωνίας για τις καιρικές συνθήκες, «βομδαρδισμού» από τεχνογνώστες, επένδυσης σεβαστού ποσού, ο εκτροφέας το μόνο που κάνει είναι να δουλεύει όλη μέρα και να περιμένει, να περιμένει, να περιμένει...
Τον συναντάμε, πού αλλού, στο εκτροφείο του και σταματάει τις εργασίες του για να μας κάνει μια μικρή ξενάγηση: «Δεν είναι έτσι όπως το παρουσίαζαν στην αρχή τα ΜΜΕ. Είναι σκληρή δουλειά που σε θέλει όλη μέρα από πάνω και όχι συμπληρωματικά όπως κάποιοι διαφήμιζαν κάποτε και το αποτέλεσμα είναι αμφίβολο γιατί δεν υπάρχει κάποιος πριν από εμάς που να ξέρουμε τι έχει καταφέρει» και σα να διαισθάνεται ποια θα είναι η ερώτησή μου συνεχίζει: «Εγώ επηρεάστηκα από το ίντερνετ αλλά αποφάσισα να βάλω συνολικά 17 στρέμματα τη στιγμή που οι περισσότεροι έβαζαν 5».
Ανάβει τσιγάρο και με το άλλο χέρι μου δείχνει κάτι χαρτιά: «Ο μόνος τρόπος για να επιβιώσεις είναι να υπογράψεις συμβόλαιο με μια έγκυρη εταιρία που θα σου πάρει την παραγωγή. Αλλιώς δεν υπάρχει λόγος να το κάνεις.
Εγχώρια κατανάλωση δεν υπάρχει. Εγχώρια βιομηχανία δεν υπάρχει. Υπάρχουν κάτι εργοστάσια στην Πέλλα που σου τα παίρνουν με 50 λεπτά το κιλό. Εγώ εσένα δεν μπορώ να σου δώσω 100 κιλά σαλιγκάρια. Τι να τα κάνεις» και συνεχίζει κραδαίνοντας το συμβόλαιο: «...εγώ έχω συμβόλαιο με το διεθνές ινστιτούτο σαλιγκαροτροφίας στο Τσεράσκο Ιταλίας. Αυτοί κάνουν το 50% της παγκόσμιας διακίνησης. Εισάγει από 40 χώρες. Θέλουν το συγκεκριμένο τύπου εκτροφείο. Παίρνεις κάποια πράγματα από αυτόν, φυσικά τις μάνες που είναι πιστοποιημένες από αυτόν και την τεχνογνωσία», όσον αφορά στο πού πάνε τα σαλιγκάρια «...75% για καλλυντικά και 25% για κατανάλωση».
Κάποιος τον φωνάζει από το εκτροφείο. Πρόβλημα με ένα μπεκ μου λέει και μόλις γυρίζει μου εξηγεί: «εδώ υπάρχουν 64 βραγιές δηλαδή παρτέρια. Είναι περιφραγμένο το παρτέρι με ειδικό δίχτυ αντισαλιωτικό και αντιδιαβρωτικό και έχει τσέπες για να δυσκολεύει το σαλιγκάρι να βγει. Σπέρνουμε ειδικά φυτά που είναι κυρίως για αναπαραγωγή. Βάζουμε τις μάνες μας την άνοιξη που μας εναποθέτουν τα αυγά. Τα φυτά όλο αυτό το διάστημα είναι και για να τρέφεται το σαλιγκάρι αλλά και για να προστατεύεται. Την άνοιξη που θα ξυπνήσει θα έχουμε έτοιμα τα υπόλοιπα παρτέρια με φυτά της πάχυνσης. Η διαλογή γίνεται με τα χέρια και με ειδικά ξύλα. Σε κάθε παρτέρι υπάρχει μπεκάκι με νερό βροχής. Όλα είναι χωρίς φάρμακα. Απαγορεύεται.
Το κάθε σαλιγκάρι θα γεννήσει 100 -120 αυγά. Εμείς θέλουμε τα 20. Και αυτά είναι πολύ δύσκολος αριθμός. Το σαλιγκάρι είναι πολύ ευαίσθητο. Είναι κάτι άγνωστο. Δεν μπορεί να με συμβουλέψει κανένας με σιγουριά.
Από την ώρα που τα μαζεύουμε τα βάζουμε σε ειδικές κατασκευές σαν κουνελόσπιτα. Εκεί τα αφήνουμε για δέκα μέρες και επειδή δεν βρίσκουν τι να φάνε βγάζουν όλα τα απόβλητά τους και μετά κλείνουν. Μετά, διαλογή ό,τι έχει πεθάνει, και χάνουμε το 20%. Τα βάζουμε σε διχτάκια των εφτά κιλών, δύο διχτάκια σε ένα τελαράκι μιας χρήσης. Παλέτα και έφυγαν για Ιταλία».
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΑΝ ΚΑΙ Ο Νο. 1 ΚΙΝΔΥΝΟΣ
Εκείνη την ώρα περνάει ένας γείτονας από το διπλανό χωράφι και γυρίζει εμπιστευτικά: «Πήρα ρίσκο και είναι αλήθεια πως οι «γείτονες» κορόιδευαν στην αρχή και όσο περνάει ο καιρός ρωτάνε αν βγάζω και πόσα με μεγάλη δυσπιστία».
Το μετάνιωσες; τον ρωτάω «Και να το έχω μετανιώσει τώρα δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξω απόφαση. Είμαι εδώ και πολεμάω καθημερινά. Πιστεύω πως θα τα καταφέρω.
Μέχρι στιγμής από αυτά που ακούω εννιά στους δέκα τα έχουν παρατήσει.
Αν θέλεις να κάνεις σωστή δουλειά θα πρέπει να υπογράψεις με κάποιον έμπιστο και φυσικά με συμβόλαιο. Πρέπει να βρεις τον κατάλληλο. Από μόνος σου δεν μπορείς να τα διαθέσεις σύμφωνα με τη δική μου εμπειρία».
Τελικά ποιος είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος τον ρωτάω λίγο πριν αναχωρήσω: «Κάποιοι θα σου πουν ο καιρός γιατί έχει ζέστη το καλοκαίρι και κρύο το χειμώνα ενώ τα σαλιγκάρια θέλουν σταθερότητα. Όμως εγώ θα πω πως ο μεγαλύτερος κίνδυνος για έναν σαλιγκαροτρόφο είναι κάποιοι τεχνογνώστες με τους αρκετούς να μην έχουν πραγματική γνώση.
Εμφανίστηκαν και αυτοί σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή. Έμπαινες στο ίντερνετ και έβγαιναν όλο εταιρίες. Να μην μπλέξεις. Σύμφωνα με την εμπειρία μου οι μόνοι που πήραν λεφτά μέχρι στιγμής είναι αυτοί. Οι καλοί γιατί έμειναν και τους εμπιστεύτηκε ο κόσμος και οι άλλοι γιατί πήραν κάποια λεφτά και εξαφανίστηκαν».
Σαλιγκάρια λοιπόν. Της ελπίδας και της υπομονής...
