Τα σκουπίδια μπροστά στο σπίτι του γείτονα, στην κυριολεξία, αφήνουν Λαρισαίοι, με τις εικόνες των φωτογραφιών να αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Εικόνες, που αποτελούν αδιαμφισβήτητους μάρτυρες του καθημερινού παραλογισμού που ζει η πόλη, από ανθρώπους που αντί να ρίξουν τα σκουπίδια τους στον κάδο, τα πετούν όπου τους βολέψει, ακόμη και σε περβάζια υπόγειων παραθύρων, σπιτιών που κάποιοι κατοικούν σε αυτά αλλά δεν τολμούν να ανοίξουν τα παράθυρά τους, σε άδεια οικόπεδα, σε εγκαταλελειμμένα παλιά σπίτια και σε κάθε «κρυφή γωνιά» της πόλης, της οποίας η μόλυνση που δέχεται δεν θα απασχολήσει κανέναν και κανένας δεν θα διαμαρτυρηθεί, παρά μόνο όταν αυτή απειλήσει το σπίτι του.
Κάποιοι το να ξεφορτωθούν ένα σκουπίδι τη στιγμή που τους ενοχλεί στο χέρι, αν και οι κάδοι είναι σε μικρές αποστάσεις στην πόλη μεταξύ τους, θεωρούν φυσικό απλά να το πετάξουν... διακριτικά στους δρόμους, στα πεζοδρόμια της πόλης, σε υπόγεια, σε υπονόμους... και γενικά οπουδήποτε αλλού εκτός από το σημείο που θα πρέπει να το ρίξουν, ώστε να συμβάλουν στη διατήρηση μιας καθαρής πόλης.
Κακή συνήθεια; Ελλειψη παιδείας; Ελλειψη αντίληψης της «κακής» πράξης; Άγνοια της υποχρέωσης των πολιτών να μην μολύνουν το αστικό περιβάλλον και τους δημόσιους χώρους; Αδιαφορία για τους συμπολίτες; Ατομικισμός και εγωισμός;
Όπως κι αν ερμηνεύεται το φαινόμενο «πετώ σκουπίδια όπου με βολεύει, χωρίς να νοιάζομαι», περιμένοντας βέβαια ότι κάποιος άλλος θα τα μαζέψει για μένα, το αποτέλεσμα της πράξης είναι το ίδιο και έχει μια ονομασία: μόλυνση.
Ετσι δεν δημιουργούνται τυχαία οι εστίες μόλυνσης στα παλιά ερημωμένα σπίτια της Λάρισας, δεν γεμίζουν τυχαία τα υπόγεια περβάζια παραθύρων με σκουπίδια γιατί τα μετέφερε εκεί ο αέρας(!), δεν συναντούμε χαρτιά και κάθε είδους σκουπίδια σε οικόπεδα και σε δρόμους...γιατί κατά λάθος έπεσαν εκεί.
Είναι πολίτες της Λάρισας, αυτοί που ναι μεν διαμαρτύρονται όταν οι κάδοι γεμίζουν σκουπίδια, μπροστά από τα σπίτια τους, κατηγορώντας όλους τους άλλους, αλλά οι ίδιοι μπορεί να είναι αυτοί που ρίχνουν τη συσκευασία του κρουασάν που έφαγαν, ή το κουτάκι του χυμού που ήπιαν, ακόμη και μέσα σε χώρους πρασίνου, δίπλα στα λουλούδια των παρτεριών.
Αδιαφορώντας για την πράξη τους και μολύνοντας όλο και περισσότερο την ήδη βεβαρημένη πόλη, από τα καυσαέρια και την πρωτοεμφανιζόμενη νέα μόλυνσή της την αιθαλομίχλη, επαναλαμβάνουν την ίδια συμπεριφορά, διαιωνίζοντας ένα φαινόμενο που τελικά ποτέ δεν θα εκλείψει από τη Λάρισα...
ΛΕΝΑ ΚΙΣΣΑΒΟΥ
