Δελφίνια και ακρίβεια «αδειάζουν» την ψαριά

*ΚΡΑΥΓΗ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ ΑΠΟ ΑΛΙΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤΟΜΙΟΥ *ΤΙ ΔΗΛΩΝΟΥΝ ΣΤΗΝ «Ε» ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ ΛΟΓΩ «ΝΤΑΝΙΕΛ»

Μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τόσο μέσα στη θάλασσα όσο και έξω από αυτή, απειλούν την επιβίωση των επαγγελματιών ψαράδων στις παράκτιες περιοχές του νομού Λάρισας. Δελφίνια, ακρίβεια και αποζημιώσεις λόγω «Ντάνιελ» που δεν πήραν ποτέ..., τους έφεραν στα όρια της απόγνωσης.

Σε επιστολή τους, προς την «Ε», επαγγελματίες αλιείς από την περιοχή του Στομίου καταγγέλλουν αδικίες σε αποζημιώσεις αλιέων και ζητούν να αρθούν αδικίες.
Η επιστολή που απέστειλε ο κ. Ιωάννης Ν. Μπασδραβάλας και την προσυπογράφουν οι Σωτήριος Ψαρράς και Ιωάννης Πατσιατζής, αναφέρει τα εξής: «Είμαι αλιέας και διαμένω στο Στόμιο Λάρισας, στη θαλάσσια περιοχή του οποίου ψαρεύω επαγγελματικά, εδώ και πολλά χρόνια.
Τα προβλήματα, όπως και κάθε άλλου επαγγελματία ψαρά της περιοχής μας, είναι πολλά και άλυτα, πλέον. Πρώτα - πρώτα, τα αλιεύματα όλο και λιγοστεύουν, ενώ είναι μεγάλη η αύξηση του αριθμού των δελφινιών που καταστρέφουν τα δίχτυα μας, καθώς τρώνε τα λίγα ψάρια που πιάνουμε. Η διαρκή τους αντικατάσταση απαιτεί δυσβάστακτα, πλέον, κόστη για μας και πολύ χρόνο. Επιπλέον, το πετρέλαιο όλο και ακριβαίνει. Το μεροκάματό μας, λοιπόν - όταν ο καιρός το επιτρέπει - είναι κυριολεκτικά πενιχρό, του πόνου και της απογοήτευσης. Σε όλα αυτά προστέθηκε και ο «Ντάνιελ» που επιδείνωσε δραματικά την οικονομική μας δυσπραγία.
Ποια, όμως, ήταν η αρωγή της Πολιτείας ειδικά στην πολύμηνη αναγκαστική επαγγελματική μας απραξία της περιόδου του «Ντάνιελ»; Τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους, έλαβα προσωπικά χρηματική βοήθεια 2.600 ευρώ, υποβάλλοντας τα απαιτούμενα έγγραφα στην «Εποπτεία Αλιείας». Αυτή δόθηκε τότε σε μόνιμους κατοίκους του Στομίου και μη επαγγελματίες ψαράδες. Τον Μάιο, ωστόσο, του ίδιου έτους η «πρόνοια» της Πολιτείας μου αρνήθηκε τη δεύτερη χρηματική βοήθεια νέου προγράμματος για τη στήριξη των ψαράδων της Θεσσαλίας.
Πιο συγκεκριμένα, η ιστοσελίδα “Business Suport” στην οποία έπρεπε να υποβάλλω ηλεκτρονικά πλέον, το αίτημά μου, με απέρριψε. Ο λόγος; Ότι παλιότερα είχα δηλώσει ως μόνιμη κατοικία μου τη Λάρισα. Φυσικά, την ίδια «απόρριψη» γνώρισαν κι άλλοι συνάδελφοί μου που δραστηριοποιούνται στο Στόμιο, για τον ίδιο λόγο. Έτσι, η Πολιτεία μας στέρησε οικονομική «ανάσα» ύψους 3.000 ευρώ, περίπου, ανάσα επιβίωσης για μας! Της διαφεύγει το γεγονός ότι καταβάλλουμε τέλη ελλιμενισμού των σκαφών μας στον Δήμο Αγιάς, ότι θεωρούμε το ημερολόγιο του σκάφους μας στο Λιμεναρχείο Αγιοκάμπου. Και, πολύ περισσότερο, ότι κανείς μας δεν μπορεί να ψαρέψει στην κεντρική πλατεία της Λάρισας! Η κοινή λογική...
Αμέσως, απευθύνθηκα για την αποκατάσταση της εξόφθαλμης αυτής αδικίας στην «Εποπτεία Αλιείας». Αυτή, όμως, δήλωσε αναρμοδιότητα για το ζήτημα! Στη συνέχεια, έθεσα το θέμα στον τότε Υφυπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης κ. Κελέκη και σε εκπρόσωπο του Υπουργείου Οικονομικών που τον συνόδευε, όταν επισκέφτηκαν τότε το Ομόλιο για να επιθεωρήσουν τις ζημιές που άφησε πίσω του ο «Ντάνιελ» στην περιοχή. Κι ο Υφυπουργός, δίχως δεύτερη σκέψη, μου υποσχέθηκε ότι θα δώσει άμεσα λύση! Το ίδιο έκαναν και βουλευτές της συμπολίτευσης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης του νομού μας στους οποίους απευθύνθηκα για να θίξω το πρόβλημα. Αναθάρρησα, μάλιστα, όταν ο Πρωθυπουργός της χώρας, Κύριος Μητσοτάκης, υποσχέθηκε τηλεοπτικά ότι θα διορθώσει άμεσα τα όποια λάθη στις αποζημιώσεις όσων επλήγησαν από τον «Ντάνιελ». Έως σήμερα, όμως, η αδικία αυτή, με θύματα αλιείς σαν κι εμένα, δε διορθώθηκε! Υποσχέσεις πολιτικών, «έπεα πτερόεντα»!
Περιττό, να αναφέρω ότι, όπως και σε άλλες περιπτώσεις αποζημίωσης από τις «πληγές» του «Ντάνιελ», τη χρηματική αυτή βοήθεια έλαβαν άτομα που διαθέτουν επαγγελματική άδεια αλιείας και σκάφος, αλλά δεν ψαρεύουν πια! Δεν κρατώ καμία κακία στους συνανθρώπους μου αυτούς, αλλά το αίσθημα της αδικίας γίνεται πιο έντονο! Όμως το «θα ακούσουμε και θα στηρίξουμε όποιους επαγγελματίες θέλουμε εμείς», δεν είναι στάση «συντεταγμένης» Πολιτείας, Κράτους Δικαίου και Πρόνοιας απέναντι σε ίσους πολίτες της. Είναι συμπεριφορά άδικη, μεροληπτική, αυταρχική». Ας μας πει, επιτέλους, ευθαρσώς η Πολιτεία τι θέλει από επαγγελματίες της υπαίθρου σαν κι εμένα: να εγκαταλείψουμε τη δουλειά μας και τα χωριά μας, χωριά που ερημώνουν από νιάτα; Γιατί, οι νέοι, τα παιδιά μας, δε βλέπουν κανένα «φως στον ορίζοντα», ώστε να συνεχίσουν τα δικά μας επαγγέλματα, επαγγέλματα της υπαίθρου, πυλώνες της πολιτικά πολυσυζητημένης «πρωτογενούς παραγωγής».
Καημένη Αποκέντρωση, νεολαία, χώρα διαρροής νιάτων στο εξωτερικό, χώρα μας που γερνάς και πεθαίνεις...