«Προσκύνημα» στη χώρα των Βίκινγκ

*Ένα 20ήμερο «Road trip» δύο Λαρισαίων μοτοσυκλετιστών στις βόρειες εσχατιές της Ευρώπης *Πάνω από 10.000 χλμ και μέσω 15 χωρών στα Νορβηγικά φιορδ, τα Lofoten και τον κάθετο βράχο του Preikestolen των 600 μ.

Στον κάθετο βράχο των 604 μ. του Πρεϊκεστόλεν. Μπορείς να μείνεις εδώ με τις ώρες, κάποιοι κατασκηνώνουν κιόλας.

Από τον Δημήτρη Παπαχατζόπουλο

Σε δύο μόνο ερωτήσεις, όταν τους τεθούν, σχεδόν το 100% των ανθρώπων θα απαντήσει θετικά. Αν τους διακρίνει ευαισθησία και αν τους αρέσουν τα ταξίδια.

Κανένας δεν θα παραδεχθεί ότι είναι γαϊδούρι με δύο πόδια, αναίσθητος δηλαδή και επίσης κανείς δεν θα διαλέξει τη μονοτονία της ζωής, χωρίς τις αποδράσεις σε διαφορετικά μέρη. Φέτος αποδείξαμε εμπράκτως την αγάπη μας για τις ταξιδιωτικές εμπειρίες με ένα ταξίδι στο βορρά! Στις εσχατιές του, στο Βόρειο Ακρωτήρι, το φημισμένο Nordkapp (…για την ευαισθησία ας μας κρίνουν άλλοι). Χρειάστηκε να διανύσουμε –μαζί με τον Βαγγέλη Παπαϊωάννου- 10.300 χιλιόμετρα και να διασχίσουμε 15 χώρες μέσα σε 21 μέρες για να το πατήσουμε. Περάσαμε από Βουλγαρία, Σερβία, Ρουμανία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Πολωνία, Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία, Φινλανδία, Νορβηγία, Δανία, Γερμανία, Αυστρία και Ιταλία.
Το «ανέβασμα» (με μια KTM1290 κυβικών και μια 1400άρα Kawasaki),από την ηπειρωτική Ευρώπη, ήταν γρήγορο (700- 800χλμ. τη μέρα) για να μας μείνουν περισσότερες μέρες στη Νορβηγία. Τυχεροί, ο Θεός μάς δείχνει τη λαμπερή του οδοντοστοιχία χαμογελώντας μέσω της φύσης και του πανέμορφου τοπίου. Ανεβαίνουμε με τις εκπληκτικές θερμοκρασίες των 20-22 βαθμών, χωρίς ίχνος βροχής, πραγματικό roadtrip όπως ονομάζουμε τα ταξίδια αυτά …στην Κουκουράβα. Η φωτογραφική μηχανή είναι τα μάτια μας, κάθε βλέμμα και πάτημα κλείστρου, κάθε ύψωμα λόφου και τρίποδας στημένος. Η Τοσκάνη των Βαλκανίων ανοίγεται μπροστά μας, αλλά γρήγορα περνάμε απέναντι από το Ταλίν στο Ελσίνκι της Φινλανδίας και ‘γω αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι στο basecamp πριν την κατάκτηση του Έβερεστ.
Τα τελευταία 1700 χλμ. τα ανεβαίνουμε «καρφί» περνώντας από το Ροβανιέμι, όπου ο Αι- Βασίλης καβαλά εκτός από το έλκηθρο και τον αρκτικό κύκλο. Πουλά, φυσικά χριστουγεννιάτικα ακόμα και τον Ιούλιο! Φτάνουμε στο στόχο μας, το Βόρειο Ακρωτήρι την όγδοη μέρα του ταξιδιού, μετά από 4.300 χιλιόμετρα και είμαι έτοιμος να νιώσω σαν τον χατζή από το «χατζ» (την επίσκεψη στους ιερούς τόπους), ενώ παράλληλα αισθάνομαι να δικαιώνω μέρος του ονόματός μου ως μοντέρνος προσκυνητής. Κρίμα, όμως. Ο τόπος προσκυνήματος των απανταχού μοτοσυκλετιστών έχει βεβηλωθεί από τις ορδές των απίστων. Εκατοντάδες τροχοσπιτάδες έχουν καταπνίξει τις ελάχιστες μοτοσυκλέτες, το πάρκινγκ έχει γεμίσει τρίφυλλες, τετράφυλλες ντουλάπες και σαλονάκια. Κουτιά γεμάτα απόμαχους παππούδες, αραδιασμένα σε μια τεράστια αλάνα παίζουν την τελευταία σειρά στο Netflix και, που και που, ξερνάνε κανένα σκύλο που είναι έτοιμος να κάνει την ανάγκη του. Απογοήτευση, αλλά πάλι ο στόχος ήταν η αφορμή, δε θα τα βάψουμε και μαύρα. Φωτό, αναμνηστικά και δρόμο. Στην κάθοδο, προς το Νότο συναντάμε ελάχιστη βροχή και το σκηνικό έχει αρχίσει να στήνεται ώστε να παίξει η διαφήμιση του γνωστού μουρουνέλαιου! Μένουμε σε ξύλινα κουκλίστικα σπιτάκια στα camping, δίπλα σε θορυβώδη ποταμάκια, όπου ξεπλένουμε το κατακάθι του Λουμίδη, φανερώνοντας τη χωριάτικη καταγωγή μας. Βρεχόμαστε από καταρράχτες, που ξεπλένουν τις πλαγιές δίπλα στους δρόμους, τρυπάμε με τα μηχανικά μας βέλη (τις μοτοσυκλέτες μας, δηλαδή,) τα σωθικά της νορβηγικής γης κάθε τόσο, αφού τα τούνελ είναι χιλιάδες, πετάμε πάνω σε στριφογυριστές γέφυρες, όπως αυτές του Αtlantic Road, χάνουμε τον προσανατολισμό μας, στα φημισμένα Lofoten, αφού νερά, λίμνες, ποτάμια, φιόρδ, καταρράκτες, σήραγγες, γέφυρες, όλα μαλλιά κουβάρια. Πανέμορφα μαλλιά κουβάρια!
Η κάθοδος φυσικά περνά από το πιο φημισμένο φιόρδ Geiranger, τις χανσενικές αποβάθρες του Bergen και το Preikestolen, τον κάθετο βράχο των 604 μέτρων! Η Νορβηγία είναι σαν να βγαίνεις μία βόλτα στις βιτρίνες, να εκστασιάζεσαι, αλλά να μην αγοράζεις τίποτα. Στις κατά τεκμήριο, με βάση τις έρευνες, πιο ευτυχισμένες χώρες στον κόσμο, τις σκανδιναβικές, οι άνθρωποι φαίνεται να ζουν σε ένα ξεχειλωμένο μνημόσυνο, μην πω σε κηδεία, η αίθουσα τελετών είναι υπέροχη, αλλά οι συμμετέχοντες ελάχιστοι και τεθλιμμένοι, ενώ η σιωπή εκκωφαντική. Πουθενά ψυχή: ή θα είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους ή, το πιο πιθανό, θα είναι χωμένοι σε κάποιο πεζοπορικό μονοπάτι. Σουβλισμένοι σε καμιά θέση ποδηλάτου η ζαλικωμένοι με τεράστια ορειβατικά σακίδια θα τσιμπάνε αγριοβατόμουρα σε ένα δυστοπικό περιβάλλον, όπου η τάξη και η ευρυθμία των αψύχων θέτει εν’ αμφιβόλω το αν όντως υπηρετείται ο ανθρώπινος παράγοντας. Με άλλα λόγια, αν η τελειότητα δεν υποστηρίζει την ανθρώπινη ανάγκη, πρέπει να το ξανασκεφτούμε αν αυτή συνιστά παράγοντα ευτυχίας.
Για μας, όμως, που χαζεύουμε τις βιτρίνες και δεν αγοράζουμε, η τέλεια εικόνα φτάνει ως το μεδούλι μας. Είναι υπεραρκετή, φτάνει και περισσεύει. Όταν, όμως η ερώτηση γίνεται ευθεία «Θα έμενες μόνιμα εδώ;» το ίδιο καταφθάνει και η απάντηση. «Ευχαριστώ , δε θα πάρω”. Δανία, Γερμανία, Αυστρία, Ιταλία περάστηκαν σα ρουλεμάν στους άξονες των μηχανών μας και αφού κάναμε άλλα 6000 χιλιόμετρα, από την κορυφή, πατήσαμε Ελλάδα έχοντας στα σακίδιά μας τη βροχή των βόρειων. Καλώς ήρθαμε στη χώρα του ήλιου, της ατέλειας, της οχλαγωγίας, της αναρχίας, της ζωής!
Γιατί τώρα όλο αυτό; Από τους εκατοντάδες λόγους που οι άνθρωποι ταξιδεύουν περισσότερο με καλύπτει εκείνο που είπε ο αστροναύτης Massimino, που πέρασε 571 ώρες στο διάστημα. Η θέα της Γης, σχολίασε από εκεί ψηλά, του άλλαξε τoν τρόπο που τη βλέπει. Τροποποίησε την αντίληψη για τον κόσμο μας. Ε, το ίδιο κάνω και εγώ. Κι αφού δε με χώνουν σε ένα διαστημόπλοιο, βολεύομαι να κάθομαι σε μια σέλα και να στρίβω δεξιά-αριστερά το κεφάλι με τη μοτοσυκλέτα μου.