Τα μπλόκα αλλάζουν, αγωνία και αιτήματα παραμένουν… ίδια

*ΑΛΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ, ΑΛΛΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ, ΜΑ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΩΝ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΩΝ ΑΠΑΡΑΛΛΑΧΤΗ *ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΜΠΛΟΚΟ ΤΟΥ ΠΛΑΤΥΚΑΜΠΟΥ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΒΑΣΙΚΟΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΩΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ

Του Κώστα Γκιάστα

«Θυμάμαι τον πατέρα μου να λείπει μέρες από το σπίτι και εμείς να ρωτάμε διαρκώς πότε θα γυρίσει».

«Στο σχολείο το μόνο θέμα συζήτησης στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 ήταν τα μπλόκα. Τα Τέμπη, ο κόμβος Βιοκαρπέτ».
«Γιατί ξεχνάτε που στα διαλείμματα φωνάζαμε συνθήματα. Ε ρε εποχές…».
Μια παρέα από σαρανταπεντάρηδες αγρότες, που εκείνη την εποχή ήταν παιδιά Γυμνασίου, θυμούνται τα μεγάλα μπλόκα που έγραψαν ιστορία και έμειναν στη μνήμη όλων χαραγμένα.
Τότε είχαν ένα βουνό από κούτσουρα για να ζεσταίνονται, μα τώρα έχουν τις σόμπες μανιτάρια με αέριο. Το 1996 είχαν τις εφημερίδες το πρωί και τις τηλεοράσεις το απόγευμα για να μαθαίνουν κάνα νέο, μα τώρα οι νέοι αγρότες έχουν στο χέρι συνεχώς το κινητό τηλέφωνο, χαζεύοντας ειδήσεις, Facebook, Tik-Tok, Instagram και ξανά από την αρχή. Τίποτα δεν τους ξεφεύγει.
Στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 οι αγρότες άναβαν το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Μαλμποριές, κάμελ και άσσος ιντερνάσιοναλ τα πιο γνωστά. Τώρα ψάχνουν λίγο ρεύμα να φορτώσουν τα ηλεκτρονικά τσιγάρα.
«Οι εποχές άλλαξαν και τα μπλόκα αλλάζουν. Ο τρόπος διεκδίκησης, επίσης, μπορεί να διαφοροποιείται, όμως εκείνο που δεν αλλάζει είναι η αγωνία και τα αιτήματα…» σημειώνουν οι παλιότεροι και αναφέρουν χαρακτηριστικά το αφορολόγητο στο πετρέλαιο. Από τότε μέχρι σήμερα παραμένει ως αίτημα το οποίο αποτελεί μέρος του διαχρονικού στόχου για χαμηλότερο κόστος παραγωγής. «Ίσως και τα παιδιά μας να βγούνε στους δρόμους σε λίγα χρόνια με τα ίδια αιτήματα» λένε και δείχνουν τους 15άρηδες που έχουν μαζευτεί για να ζήσουν αυτές τις στιγμές από κοντά.
«Παιδιά, κάντε λίγο πιο πίσω να βολευτούμε όλοι». Οι φωνές προέρχονται από τους εργαζόμενους των ΜΜΕ. Τεχνικοί και δημοσιογράφοι παλεύουν για ένα σωστό πλάνο και καλό ήχο. Κι αν το 1996 υπήρχαν μόνο τα «μαρκούτσια» από τα τηλεοπτικά κανάλια, τώρα, δεκάδες χρόνια μετά, έχουν προστεθεί κι άλλα τόσα κινητά τηλέφωνα για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες των σάιτ. Ο Ρίζος Μαρούδας παίρνει τον χρόνο του και απαριθμεί τα αιτήματα του αγώνα.
«Ααα, πλέον μας ζητούν να βγαίνουμε με Skype. Άλλο πάλι και τούτο. Το κάναμε μία, δύο, αλλά τώρα το ζητούν συνέχεια. Ε δε γίνεται αυτή η δουλειά. Τους το κόβουμε» λέει ο νεαρός Κωνσταντίνος από τις παρακάρλιες περιοχές που αγγάρεψε φίλο του για να τον εξυπηρετήσει σε ρόλο εικονολήπτη, αλλά έληξε γρήγορα αυτή η… καριέρα, όπως λένε αστειευόμενοι.
Οι συζητήσεις για την παρουσία στη Θεσσαλονίκη δίνουν και παίρνουν και φυσικά πλέον το μεγάλο στοίχημα είναι η κάθοδος στην Αθήνα. «Ακόμη και με τα τρακτέρ θα φτάσουμε στη Βουλή» λένε και αισιοδοξούν πως αυτό θα δώσει λύση.
«Αυτό που συμβαίνει στην Ευρώπη το τελευταίο διάστημα δεν είναι μικρό. Αυτό μας αποδεικνύει πως εμείς είμαστε λίγο ήπιοι στους αγώνες μας και στον τρόπο διεκδικήσεων» σημειώνει ένας άλλος νεαρός και δείχνει φωτογραφίες στην παρέα του από τις Βρυξέλλες και το Παρίσι. «Όχι δείτε, δείτε. Έτσι πρέπει να κάνουμε» παροτρύνει την παρέα, ενόψει της καθόδου στην πρωτεύουσα.
Στον κόμβο του Πλατυκάμπου τα τελευταία χρόνια, δίπλα από τις κινητές καντίνες με τα σάντουιτς που δεν χάνουν τη… σταθερή τους αξία, έχουν ξεφυτρώσει και οι γνωστές καντίνες των αλυσίδων που έχουν κάνει διάσημη τη Λάρισα για τη σχέση της πόλης με τον καφέ. Εκεί πηγαίνουν για λίγο όσοι θέλουν να αλλάξουν παραστάσεις και να πιουν ένα «φρέντο καπουτσίνο μέτριο με μαύρη» της προκοπής.
Το ερώτημα «είχες και στο χωριό σου;» ήταν της περασμένης δεκαετίας, καθώς τώρα πια δεν ισχύει. Αφού ναι, έχουν και στο χωριό τους, όπως και σε όλον τον θεσσαλικό κάμπο. Εν αντιθέσει με τα μπλόκα του παρελθόντος, που τότε είχαν μόνο φραπεδάκι Τζον Τοπ από το περίπτερο.
Όλα τα μπλόκα είναι τελείως διαφορετικά. Αυτά του 1996 ίσως να μην έχουν καμία σχέση με κείνα του 2009, του 2016 και φυσικά καμία σχέση με τα σημερινά.
Η αγωνία, όμως, για το μέλλον των αγροτών παραμένει η ίδια. Πλέον, ίσως και μεγαλύτερη στον θεσσαλικό κάμπο που χτυπήθηκε ανελέητα από τις πλημμύρες. Το μαρτυρούν τα λασπωμένα τρακτέρ.
Το επιβεβαιώνει και το τραγουδάκι που παίζει στο τραπέζι της τέντας με τη φωνή του Νίκου Παπάζογλου και πάει κάπως έτσι:
«Όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν…».