Στην ανεργία συμβασιούχοι του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Ζητούν ανανέωση των συμβάσεών τους

Εργαζόμενοι στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας καταγγέλλουν πως έληξαν οι συμβάσεις τους και δεν υπήρξε καμία πρόβλεψη για ανανέωσή τους, ενώ κάποιοι από αυτούς είναι ήδη στην ανεργία από τις 30 Νοέμβρη.

Πρόσφατα πραγματοποίησαν παράσταση διαμαρτυρίας στην Πρυτανεία του Πανεπιστημίου για να μη χάσει κανένας τη δουλειά του, ενώ χθες αντίστοιχα παράσταση διαμαρτυρίας πραγματοποίησαν συμβασιούχοι και μη, υπάλληλοι του Πανεπιστημίου, στην Αντιπεριφέρεια Μαγνησίας, για την επιστροφή στην εργασία συμβασιούχων συναδέλφων τους.
Σε κείμενό τους σημειώνουν, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Οι συμβασιούχοι καλύπτουν κρίσιμες λειτουργικές ανάγκες στο Πανεπιστήμιο, αναπληρώνοντας σημαντικό μέρος των μεγάλων ελλείψεων σε προσωπικό όλων των ειδικοτήτων και εργάζονται πλάι-πλάι με τους μόνιμους και ΙΔΑΧ υπαλλήλους, με τα ίδια προσόντα και τις ίδιες υποχρεώσεις, αλλά πολλές φορές με ελάχιστα δικαιώματα. Έχουν αποκτήσει πολύτιμη εμπειρία, βρίσκονται συνεχώς με το άγχος της απόλυσης, της ανανέωσης της σύμβασης. Παρά τη σημαντική προσφορά τους, τους αρνούνται κατηγορηματικά το δίκαιο αίτημα για τη μονιμοποίησή τους, κρατώντας τους ομήρους για χρόνια. Εργάζονται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, συμβάσεις έργου, αλλά και με τα απαράδεκτα ιδιωτικά συμφωνητικά (ή τίτλους κτήσης)». Αναφέρουν δε ότι «είναι πραγματικά τραγικό, υπάλληλοι με 20 σχεδόν χρόνια εργασίας και προσφοράς στο Πανεπιστήμιο, που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, να απολύονται ή να κινδυνεύουν με απόλυση».
Καταγγέλλουν, ακόμα, ότι και στα Πανεπιστήμια, όπως και σε άλλους τομείς του Δημοσίου, διογκώνεται συνεχώς το σοβαρό πρόβλημα της έλλειψης προσωπικού, λόγω της πολιτικής παγώματος των προλήψεων.
Παράλληλα, επεκτείνονται οι κάθε είδους ελαστικές σχέσεις εργασίας, η ανάθεση σε εργολάβους διάφορων τομέων των Πανεπιστημίων (σίτιση, στέγαση, καθαριότητα).
Θέτουν προ των ευθυνών τους Κυβέρνηση, Περιφέρεια και Πρυτανικές Αρχές, προκειμένου να βρεθούν λύσεις και κονδύλια για να μη χάσει κανένας τη δουλειά του, διεκδικώντας, όπως καταλήγουν, «μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου και μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στο ύψος των αναγκών του ιδρύματος».