με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο το μέγεθος της καταστροφής, τρεις εβδομάδες μετά την επέλαση του «Ντάνιελ». Μια επέλαση, που κατόρθωσε να μετατρέψει τμήμα του θεσσαλικού κάμπου σε μια απέραντη λιμνοθάλασσα, θυμίζοντας στους παλιότερους την παλιά λίμνη Κάρλα πριν την αποξήρανσή της. Από το Ελευθέριο, που εκείνες τις ημέρες πλημμύρισε και μαζί του ο κεντρικός οδικός άξονας -με αποτέλεσμα να διακοπεί η κυκλοφορία προς την Αγιά και τον παραλιακό άξονα-, είναι ορατά τα σημάδια της καταστροφής. Τα βαμβακοχώραφα είναι γεμάτα νερό, γεγονός που καθιστά αδύνατη την πρόσβαση στους καλλιεργητές ακόμα όπου τα φυτά είναι γεμάτα από τον «λευκό χρυσό». Αλλά και σε όσα χωράφια το νερό έχει υποχωρήσει, το χώμα έχει μετατραπεί σε λάσπη.
Οι εικόνες γίνονται ακόμα πιο έντονες μετά τη στροφή στον Αη Νικόλα τον «φονιά». Πέτρες και φερτά υλικά ανάμεσα στα δέντρα από την αριστερή πλευρά του δρόμου, λάσπες και νερά από τη δεξιά πλευρά του δρόμου, όπου σταδιακά αρχίζει να διακρίνει κανείς τη μετατροπή της πεδιάδας σε λιμνοθάλασσα. Τα χώματα, οι πέτρες και η κομμένη άσφαλτος σε αρκετά σημεία του δρόμου μαρτυρούν το ορμητικό πέρασμα των νερών.
Σε κάποια χωράφια -σε αυτά που είναι δυνατή η πρόσβαση- αγρότες με τα χέρια, αλλά και με τη βοήθεια αγροτικών μηχανημάτων, κινούνται με τρόπο που προσπαθούν να σώσουν ό,τι μπορεί να σωθεί και να απομακρύνουν τις πέτρες και τα φερτά υλικά. Δουλειά, που χρειάζεται πολύ κόπο και κυρίως αρκετό χρόνο. Κάποιοι άλλοι συγχωριανοί τους δουλεύουν στις μονάδες με ζώα καθαρίζοντας τους χώρους από τις λάσπες και προσπαθώντας να στεγνώσουν μπάλες με σανό και άλλες ζωοτροφές.
Στα καφενεία ελάχιστοι πίνουν τον πρωινό τους καφέ, απογοητευμένοι από την καταστροφή που άλλαξε μέσα σε λίγες ώρες ολόκληρη τη ζωή τους. Ηλιοκαμένοι, με βαθιές ρυτίδες στα πρόσωπά τους νιώθουν σαν λιοντάρια στο κλουβί, ανήμποροι να αντιδράσουν βλέποντας τα χωράφια τους, την περιουσία τους, να βρίσκονται κάτω από το νερό.
«Ξυπνάμε το πρωί και σηκώνουμε το κεφάλι μας ψηλά για να δούμε τον ουρανό...» λέει ο Χρήστος, που συζητά στην παρέα των αγροτών με αγωνία και έντονο προβληματισμό την πορεία της αγροτικής παραγωγής και τη δική τους θέση σε αυτή. Η καταστροφή ολική, όχι μόνο στην παραγωγή -ιδιαίτερα του βαμβακιού που ήταν έτοιμη για συγκομιδή-, αλλά και στο φυτικό κεφάλαιο και στις υποδομές. «Με τόση λάσπη, ποιος θα μπορέσει να καλλιεργήσει, υπάρχουν χωράφια που τα πήραν τα ορμητικά νερά και τα εξαφάνισαν!» τονίζει ο συνομιλητής του.
Δέντρα, φυτά, καρούλια, λάστιχα, αντλίες, μηχανήματα, αυτοκίνητα έχουν εξαφανιστεί στην κυριολεξία κάτω από τα νερά σε ολόκληρη την περιοχή των παρακάρλιων. Σε άλλες περιοχές αμυγδαλιές, κερασιές, κυδωνιές και ελιές «πλέουν» στις πλημμυρισμένες περιοχές με τους ιδιοκτήτες αγρότες να μιλούν για τον «αργό θάνατό τους», καθώς είναι θέμα χρόνου να σαπίσουν οι ρίζες τους. Το νερό άλλωστε σε αυτές τις περιοχές φαίνεται ότι θα αργήσει να υποχωρήσει.
Είναι χαρακτηριστικές οι εικόνες που καταγράφει ο φακός στον δρόμο προς την Κάρλα, στην πρώτη και τη δεύτερη γέφυρα, στον αρχαιολογικό χώρο «Παλαιόσκαλα». Εκεί, ένας ντόπιος ηλικιωμένος θυμάται τον οικισμό με τα σπίτια πάνω από τον αρχαιολογικό χώρο στην παλιά Κάρλα και τις βάρκες να πηγαινοέρχονται σε μια ξέρα μέσα στη λίμνη με τους ψαράδες να πηγαίνουν τα ψάρια τους στους έμπορους της ιχθυόσκαλας του Βόλου.
Άλλοι πάλι, στο καφενείο του Καλαμακίου, ανέσυραν από τη μνήμη τους τις βάρκες που μετέφεραν τους ντόπιους στο Κιλελέρ για να πάρουν το τρένο και να μετακινηθούν στις αγορές της Λάρισας και του Βόλου με τις συζητήσεις να επανέρχονται στις καταστροφές.
Τα οικονομικά μεγέθη που ακούγονται ασύλληπτα συνδυασμένα με την αμφισβήτηση ότι η Πολιτεία, παρά τις προθέσεις της, θα κατορθώσει να αποζημιώσει πλήρως τους πληγέντες. Η αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των ντόπιων για την τύχη τους στην παραγωγή. Η φετινή χρονιά χαμένη, ποιος ξέρει πότε θα κατορθώσουν να ξαναμπούν στα χωράφια τους και να τα ξανακάνουν παραγωγικά. Και μέσα σε όλα αυτά, τα ερωτήματα πέφτουν βροχή: Άραγε οι αρμόδιοι έμαθαν κάτι από όλη αυτήν την καταστροφή; Βρήκαν ποια λάθη έγιναν στον σχεδιασμό και την κατασκευή των αντιπλημμυρικών έργων, αλλά και στη διαχείριση του ακραίου φαινομένου ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι επιπτώσεις; Και πότε επιτέλους θα λάβουν υπόψη τους τις προτάσεις των ανθρώπων που ζουν στην περιοχή και γνωρίζουν τη συμπεριφορά των νερών; Θα ξεκινήσει άραγε μια σοβαρή συζήτηση για την Κάρλα;
Από το οδοιπορικό δεν θα μπορούσε να λείπει και μια επίσκεψη στο Πανόραμα Καλαμακίου, όπου από το μεγάλο παγκάκι στον δρόμο προς την Έλαφο, ο επισκέπτης μπορεί να αποκτήσει μια καλή εικόνα για τη διείσδυση του νερού στον κάμπο, αλλά και τον δρόμο που οδηγεί στο Αχίλλειο. Έναν δρόμο, που μετά τη μεγάλη γέφυρα και πριν τους δύο ταμιευτήρες της περιοχής, οδηγεί σε ...υδάτινο αδιέξοδο, αφού χάνεται κάτω από τα νερά σχηματίζοντας εικόνες βγαλμένες από ταινίες επιστημονικής φαντασίας.
Με τον δρόμο προς το Αχίλλειο να παραμένει κλειστό, χωρίς να γνωρίζει κανείς για πόσο, ο δρόμος της επιστροφής περνά αντίστροφα: Αμυγδαλή, Καστρί, Πλασιά, ένας παλιός δρόμος γνωστός στους παλιότερους για τις καθημερινές τους μετακινήσεις, αλλά ξεχασμένος από τους νεότερους...
