«Μας έσωσε ένα τρακτέρ. Φωνάζαμε…»

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΚΤΥΛΙΧΘΗΚΑΝ ΣΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΚΙΛΕΛΕΡ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΣΤΟ ΚΛΕΙΣΤΟ ΤΗΣ ΝΕΑΠΟΛΗΣ - ΜΙΛΟΥΝ ΣΤΗΝ «Ε» ΓΙΑ ΟΣΑ ΕΖΗΣΑΝ - ΤΙ ΛΕΝΕ ΚΑΙ ΟΙ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ

Του Κώστα Γκιάστα
Ο τρόμος δεν ξέρει από γλώσσα. Δεν καταλαβαίνει εθνικότητα, ηλικία, φύλο και οικονομική κατάσταση. Είναι ολόιδιος όταν εμφανίζεται στα πρόσωπα εκείνων που έζησαν δραματικές στιγμές.

Ο σεισμός στο Δαμάσι, οι φωτιές στη Μαγνησία, ο «Ιανός» στην Καρδίτσα, το δυστύχημα των Τεμπών, απέκτησαν παρέα στις συγκλονιστικές μαρτυρίες. Τους πλημμυροπαθείς του Δήμου Κιλελέρ. Άνθρωποι όλων των ηλικιών έφυγαν άρον άρον από τα χωριά τους και έφτασαν στο Κλειστό της Νεάπολης, όπου και περνούν τα πρώτα βράδια μετά την καταστροφή. Άνθρωποι σκληρά εργαζόμενοι στα χωράφια και τα ζώα άφησαν πίσω τα σπίτια τους βυθισμένα μέσα στο νερό, σαν άλλη χαμένη ...Ατλαντίδα και βρέθηκαν μόνο με τα ρούχα τους, περιμένοντας το φαινόμενο «Ντάνιελ» να κοπάσει. Το τι θα αντικρίσουν επιστρέφοντας είναι άλλη ιστορία.
ΤΟ... ΑΒΥΘΙΣΤΟ ΧΩΡΙΟ
Ο πατήρ Ιωάννης Τζίκας είναι εφημέριος στο Αχίλλειο, ζει στο Αρμένιο. Εκεί γεννήθηκε, εκεί μεγάλωσε και εκεί μένει. «Στα 56 μου δεν ξαναείδα τέτοιο πράγμα. Είχαμε μια δύσκολη κατάσταση το 1978, αλλά καμία σχέση». Υπογραμμίζει πως από τότε στο Αρμένιο έγιναν έργα αντιπλημμυρικά. «Ήταν το αβύθιστο χωριό. Δεν πλημμύριζε ποτέ. Εγώ μεγάλωσα με την πεποίθηση πως δεν θα πλημμύριζε ποτέ ξανά».
Το βράδυ της Τετάρτης προς Πέμπτη όμως, περίπου στις 2.30 τα ξημερώματα, άλλαξε άποψη «γιατί καταλάβαμε το μέγεθος της ζημιάς. Ο πατέρας Κωνσταντίνος στο Αρμένιο χτυπούσε τις καμπάνες και προσπαθούσαμε να δούμε τι γίνεται.
Βλέπαμε ενάμισι μέτρο νερό να έρχεται από τους δρόμους. Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε». Ένιωσαν απειλή και πολλοί βρέθηκαν στην εκκλησία Αρμενίου, στον Άγιο Αθανάσιο. Άνοιξε και το παλιό δημαρχείο.
«Η αλληλεγγύη ήταν το σημαντικό κλειδί στο χωριό μας» λέει, και επιμένει να τονίσει πως «τα παιδιά από τον Δήμο Κιλελέρ, από την Πυροσβεστική, την ΕΜΑΚ Λάρισας, οι εθελοντές όλοι βοήθησαν. Όλοι έχουμε παράπονα γιατί πλημμύρισαν τα σπίτια, αλλά οι άνθρωποι έκαναν τα πάντα υπό δύσκολες συνθήκες».
«ΔΕΝ ΜΕ ΠΙΣΤΕΥΑΝ»
Ο Νίκος και η Ρόζα έχουν δύο παιδιά. Μία κόρη 19 ετών και έναν γιο 23. Μένουν περίπου 20 χρόνια στη Νίκη, όμως ο Νίκος είχε άλλα δέκα χρόνια νωρίτερα στο Σωτήριο. Τη γνωρίζει καλά την περιοχή από τότε που ήρθε στην Ελλάδα. «Ποτέ, μα ποτέ, δεν είχα δει τέτοιο πράμα. Έσπασε η τάφρος και έγιναν όλα αυτά. Εγώ έτσι κατάλαβα».
Η Ρόζα ετοιμαζόταν για τη δουλειά λίγο πριν τις 5 τα ξημερώματα. Περίμενε το λεωφορείο να περάσει για να πάει στο εργοστάσιο, αλλά εκείνο δεν πέρασε ποτέ. Την ειδοποίησαν πως έρχεται νερό από το Αρμένιο. Νωρίτερα είχαν μάθει και για το Σωτήριο.
«Εγώ άρχισα να φοβάμαι και είπα σε όλους να ετοιμαστούν να φύγουμε. Να μαζέψουμε τα πράγματα. Τα παιδιά όμως γελούσαν. Νόμιζαν πως είμαι υπερβολικός. Δεν με πίστευαν».
Όμως ο πατέρας τους είχε δίκιο. Μέσα σε λίγη ώρα το νερό έφτασε στο σπίτι τους. Ανέβασαν τα πράγματα όσο πιο ψηλά γίνεται, έβγαλαν τις ηλεκτρικές συσκευές από την πρίζα και έφυγαν. Ανέβηκαν στο λεωφορείο και έφτασαν ασφαλείς στη Λάρισα.
«ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΡΕΛΑΣ»
Ο Νίκος και η Αφροδίτη μένουν στο Αρμένιο από το 1991 και μετά. Τα παιδιά τους μεγάλωσαν και έκαναν τις δικές τους οικογένειες. Στο σπίτι ήταν οι δυο τους.
«Μάθαμε για το νερό, αλλά μέσα σε μισή ώρα, χωρίς να το καταλάβουμε, έφτασε στην πόρτα μας. Δεν το πιστεύαμε αυτό που βλέπαμε» λένε.
«Σηκώσαμε τα πράγματα όσο πιο ψηλά μπορούσαμε. Διώχναμε το νερό με σκούπα. Βγήκαμε έξω και ψάχναμε τρόπο να φύγουμε.
Φωνάζαμε και ακούγαμε φωνές. Ο ένας δεν μπορούσε να βοηθήσει τον άλλο. Ευτυχώς πέρασε κατά τύχη ένα τρακτέρ και μας ανέβασε και μας πήρε».
Εκτιμούν πως όλο αυτό θα τους πάει πολύ πίσω, αλλά είναι ευτυχείς που είναι ζωντανοί πρώτα απ’ όλα. «Ήταν μια στιγμή τρέλας» σημειώνουν και υποστηρίζουν πως δεν θα την ξεχάσουν ποτέ.
Ο ΣΕΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΠΛΗΜΜΥΡΑ
Ο Ξενοφώντας Λέτσας είναι ο επικεφαλής του ΕΟΔΥΑ στη Λάρισα. Όλη η ομάδα βρέθηκε στο Κλειστό της Νεάπολης από την πρώτη στιγμή που ειδοποιήθηκε από την Πολιτική Προστασία της Περιφέρειας Θεσσαλίας.
«Φορτώσαμε υλικό για να τα στείλουμε εδώ και στήσαμε κρεβάτια, στρώματα, υπνόσακους, νερά, τακτοποιήσαμε τον χώρο και έγινε μια καλή διευθέτηση του χώρου».
Του θύμισε την περίπτωση στο Δαμάσι και συγκρίνοντας τον σεισμό με την πλημμύρα τονίζει πως «η πλημμύρα έχει μεγαλύτερες επιπτώσεις από τον σεισμό. Είναι ένα γεγονός που σε αποκόπτει εντελώς. Πέφτουν γέφυρες, κλείνουν δρόμοι, ενώ στον σεισμό υπάρχουν περισσότεροι ίσως τρόποι να προσεγγίσεις ένα σημείο. Η πλημμύρα έχει τεράστια έκταση και η προσέγγιση είναι δύσκολη. Μόνο με βάρκες ειδικού τύπου».
Το πρόβλημα στην παρούσα φάση λέει πως είναι τα πολλά άτομα εγκλωβισμένα. «Όχι με κίνδυνο της ζωής τους, αλλά δεν έχουμε πρόσβαση σ’ αυτά και κατά συνέπεια δεν έχουν παροχές ρεύμα, νερό και επικοινωνία».
ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΙ ΜΕ ΠΙΕΣΗ
Από το σημείο δεν θα μπορούσε να λείψει ο Ερυθρός Σταυρός Λάρισας. Η Χριστίνα Γιώτσα με τη Ζωή-Δήμητρα Κουτσιμπέλα εξηγούν στην «Ε» πως «είμαστε εδώ για να καλύψουμε το υγειονομικό κομμάτι. Δηλαδή για να βοηθήσουμε σχετικά με τα προβλήματα μπορεί να έχουν αυτοί οι άνθρωποι».
Οι περισσότεροι που βρίσκονται στο Κλειστό είναι άνθρωποι ηλικιωμένοι με πίεση, ενώ αρκετοί έχασαν τα φάρμακά τους τόσο βιαστικά που έφυγαν ή βράχηκαν και καταστράφηκαν.
«Έχουμε εμπειρία από τέτοια περιστατικά. Η κατάσταση εδώ είναι αρκετά καλή. Ο χρόνος περνάει όμως και δεν ξέρουμε πως θα εξελιχθεί» σημειώνουν και εξηγούν πώς υποστηρίζουν τα άτομα και ψυχοκοινωνικά με ψυχολόγο και κοινωνικό λειτουργό. Τέλος, σημειώνουν πως από τα κεντρικά τους έστειλαν και υλικό όπως στρώματα και κουβέρτες.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΤΣΑ
Ανάμεσα στις οικογένειες από τα χωριά του Δήμου Κιλελέρ βρέθηκαν και δύο νέοι, με εμφανώς διαφορετική διάθεση. Με καταγωγή από Φάρσαλα μένουν στην Καρδίτσα. Ταξίδεψαν μέχρι Θεσσαλονίκη, αλλά στην επιστροφή τους τα βρήκαν όλα διαφορετικά.
«Όπως γυρίζαμε για Καρδίτσα, μας σταμάτησαν λέγοντάς μας πως δεν γίνεται περάσουμε. Λέμε να δοκιμάσουμε από Τρίκαλα, αλλά και πάλι τίποτα. Μπήκαμε από κάτι χωριά αλλά τίποτα. Έτσι, γυρίσαμε Λάρισα» λένε ο Νίκος με τον Κώστα.
«Δεν είχαμε χρήματα για ξενοδοχεία και τέτοια, αλλά δεν υπήρχαν λύσεις. Είδαμε από στόρι φίλων πως μόνο στη Νεάπολη στο Κλειστό έχει χώρο», έτσι βρεθήκαμε εδώ για τη νύχτα, υπογραμμίζουν καθώς περιμένουν πότε θα ανοίξει ο δρόμος.